Æskan - 01.02.1972, Síða 4

Gamall og önugur
>0lonni hani var orðinn gamall og önugur. Hann skammaði alltaf
▼ hænurnar, jafnvel þó að þær hefðu ekki gert neitt illt af sér.
± gSföik En þelm leiddist bara að hlusta á sögurnar hans frá þelm
tíma, þegar hann átti í hörðu hanaati við hina hanaungana
í hænsnagarðlnum. Alltaf var það hann, sem slgraði, og var
heldur betur montinn af því. Hænurnar höfðu annað þarfara að gera. Þær
verptu eggjum. Bóndanum leiddist, að Konni skyldi aldrei geta komið sér
saman við hænurnar, en vildi samt ekki losa sig við Konna, af því að hann
var svo stundvís að vekja fólkið á morgnana. Bóndinn útvegaði sér nú samt
annan og yngri hana og setti hann Inn í hænsnagarðinn til Konna. Konni
klkti á þennan nýja náunga. Fyrst með öðru auganu og svo með hinu. Hmm!
hugsaði hann. Hann er ungur og sterkur og líklega ekki vert að fara að fljúgast
á við hann, en ég get að mlnnsta kosti sagt honum dálítið frá þeim tíma,
þegar ég réð við alla aðra hana.
Og svo fór Konni að grobba af öllum áflogunum, sem hann hafði átt í, hér
áður fyrr. Hann dansaði um allan hænsnagarðinn, sparkaði með löppunum og
hjó með nefinu, til þess að nýi haninn gæti séð svart á hvítu, hvað hann hefði
verið mikill áflogagikkur. En hann varaði sig ekki og steig niður í nýorpið egg.
Og þá varð nú heldur en ekki uppistand. Hænurnar skömmuðu hann og hjuggu
með nefinu, og Konni átti fullt í fangi að verja sig. — Það er eins og ég hef
alltaf sagt, vældi hann, — þessar hænur eru svo heimskar. Tll hvers eru þær
farnar að hafa svona þunna skurn á eggjunum, nú orðið, að það þarf ekki
nema líta á þau, þá brotna þau. Það var þá eitthvað öðruvísi þegar ég var
ungur, þá kunnu hænurnar að verpa eggjum, sem eitthvert gagn var í, annars
var hananum að mæta. Nú skulum við sjá, hvaða gagn er í nýja hananum.
Hvort hann getur ráðið við hænurnar og látið þær verpa eggjum, sem eitthvert
gagn er i.
Nýi haninn leit á eggið, sem Konni hafði brotið með löppinni. — Ég get ekki
annað séð en þetta egg sé alveg gallalaust, sagði hann. — Það er bara ekki
orðið nógu stórt til að verja sig. Ef þú vilt bíða í nokkra mánuði, færðu kannski
andstæðing, sem gæti tekið á móti þér.
Hænurnar hlógu, og kamburinn á Konna lafði niður. En elzta hænan í garð-
inum, hún Grása, sem hafði þekkt Konna frá því að hann var ofurlítill kjúkling-
ur, sagði: — Nú skal ég segja þér nokkuð, Konni. Upp frá þessum degi skulum
við vera afi og amma hérna í hænsnagarðinum. Við skulum gæta litlu kjúkling-
anna og segja þeim frá hinum góðu og gömlu dögum, og þú getur kennt þeim
að taka á móti, ef einhver ræðst á þá, eins og til dæmis einhver geðvondur
hani úr öðrum hænsnagarði!
Þetta fannst Konna sniðugt. Og eftir þetta varð hann bezti afinn, sem
nokkur kjúklingur hefði getað hugsað sér.
ÞÆR VORU LÍKAR
Frúin stóð við eldhúsgluggann og
horfði á Pétur litla, 10 ára son slnn,
sem barðist af mlkilli karlmennsku við
jafnaldra sinn úr næsta húsi. Þegar
Pétur litli kom inn, spurðl hún:
— Út af hverju voruð þið nú að
berjast?
— Hann sagði, að þú værir svo lik
mömmu sinni í framan, anzaði Pétur
litli.
TESEM LÆKNISLYF
Fyrst þegar farið var að nota te í
Evrópu mæltu læknar með því sem
ágætis lyfi. Einn læknisfræðiprófessor-
inn ráðlagði fólki að drekka 100—200
bolla af te á dag, og einn af embættis-
bræðrum hans staðhæfði, að það væri
hollt að reykja te. Aftur á móti bann-
færðu læknarnir súkkulaði og kváðu
það mjög skaðlegt heilsu manna.
Hún er ekki fljót á fæti, hún Sara
skjaldbaka, og engin von til þess, að
hún vinni veðhlaupin i ár, hugsar Pétur
litli og ýtir viS uppáhaldinu sínu þung-
búinn á svip.
----------------------------------------------------