Æskan - 01.02.1972, Blaðsíða 6

„Veslingurinn litli," sagði María og klappaði hundin-
um blíðlega. „Nei, þú mátt ekki horfa svona á mig. Bara
að Jónas hefði lifað. Þá hefðir þú getað fengið að vera.
En nú er nóg fyrir mig að gera að sjá mér og Tómasi
litla farborða. Ég vinn úti allan daginn og Tómas er í
skólanum, svo að vistin hér yrði heldur daufleg."
Hundurinn rak kalt og rakt trýnið í hönd hennar og
þrýsti sér biðjandi upp að henni.
„Nei, þetta máttu ekki.“ Hún reyndi að hleypa hörku
í röddina. í sama bili kom Tómas aftur ofan af loftinu
og var nú mikið niðri fyrir.
„Sjáðu hérna, mamma mín,“ sagði hann og lét hand-
lylli af peningum á borðið. „Ég tæmdi sparibaukinn
minn, þú veizt, Jretta sem ég hef verið að spara saman
fyrir hjólinu. En það gerir ekkert til með hjólið, þetta
eru næstum (iOO krónur!"
Rödd hans titraði, Jregar hann nefndi upphæðina.
„Sjáðu, Jressir peningar hljóta að nægja fyrir mat handa
honum í miirg ár. Ó, mamma, má ég nú ekki fá að hafa
liann?“
Tár komti fram í augu Maríu við Jressa óvæntu fórn
drengsins, og hjarta hennar herptist saman af sársauka.
Ó, Jiví þurítirðu að deyja frá okkur, Jónas, við sem
elskuðum Jiig svo heitt, og nú get ég ekki einu sinni lofað
drengnum að hafa þ'ennan hund, sem hann fann. Af
ótta við að hún færi að gráta gerði hún röddina hörku-
legri en hún vildi:
„Þegar ég segi nei, J)á meina ég nei, Tómas! Það Jrýðir
ekki að suða í Jiessu meira. Þú verður að fara með hund-
inn á lögreglustöðina; ég er viss um, að 'eigandinn kemur
bráðlega að sækja hann. Flýttu Jiér nú, svo færðti kakó,
Jiegar Jiú kemur aftur."
Hún reyndi að segja þetta sannfærandi, en Tómas leit
bara á hana stórum augum fölur á vangann. Neðri vörin
skalf ískyggilega. Hann kyngdi grátnum, sem var að brjót-
ast fram, og kallaði á hundinn.
„Komdu, Lappi, við verðurn að fara.“ Hundurinn
hlýddi, kom til hans og leit uþp á hann döprum augiim,
eins og hann skildi allt. María fann til í hjarta sínu, 'er
hún sá, hvað húndurinn var magur og aumingjalegur.
Hundur, sem enginn saknaði.
„Tómas minn, mér líður líka illa út af Jressu."
„Já, mamma, Jrað er víst ekkert við Jressu að gera, en
ég er viss um, að enginn k'emur að sækja hann. Þú getur
ekki gert að Jiví; ég kem fljótt aftur, komdu, Lappi."
María fylgdi þeim að útidyrunum og horlði á eftir
vonsviknu félögunum tveimur, sem gengu niður veginn.
Háls hennar herptist saman; kcild birta haustdagsins gat'
[ressari sjón raunalegan blæ og María lokaði dyrunum.
Henni varð allt í 'einu svo kalt, og hún skrúfaði betur
frá miðstöðvarhitanum.
Tómas var ekkert að flýta sér. Hann rölti þarna niður
veginn með Lappa á hælunum með lafandi skott og eyru,
umkomuleysið uppmálað. Þeir fóru yfir aðalgötuna og
sneru inn í götuna, Jiar sem lögreglustöðin var. Tómas
stanzaði hvað eftir annað, eins og væri hann að safna
kjarki til úrslitanna. Hann settist á húströppur og liund-
urinn lagðist við fætur hans. Tómas var svo hryggur og
utan við sig, að hann hrökk saman, er kunnugl'eg rödd
ávarpaði hann:
„Sæll, Tómas. Þetta er bara snptur hundur, sem þu
hefur þarna."
Drengurinn leit upp og mætti broshýru augnatilliti
Níelsar kaupmanns.
„Sæll,“ sagði Tómas dauflega. Venjulega hafði Tómas
gaman af að hitta þennan glaðlega vin sinn, sem rak
smáverzlun þarha í grenndinni, og ótaldir voru Jreir sæl-
gætismolar, sem Christinsen hafði gaukrið að honum, er
hann átti leið fram hjá. Ghristensen þótti vænt um biirn,
og sérstaklega hal'ði hann mikið dálæti á Tómasi litla,
sem honum fannst bæði skynsamur og sjálfstæður dreng-
ur. Tómasi fannst Níels alls ekki gamall, Jió að hann
væri kominn á fimmtugsaldurinn og væri haltur. Hann
hafði orðið fyrir bíl á sínum yngri árum. Hann var alltaf
í góðu skapi og gaf sér tíma til að tala við Tómas, er
hann kom í búðina eða átti leið fram hjá. Hann var
einbúi, hafði aldrei eignazt konu, og Tómas hélt, að
Jrað stafaði allt af Jiví, að Níels var haltur.
„Hvað amar að Jrér, litli vinur?" spurði Níels hljóð-
lega, þegar Tómas stóð á fætur og bjóst til að fara án
þess að tala við vin sinn.
„Það er hundurinn," svaraði Tómas og reyndi að gera
sig mannalegan í máli. „Ég verð að afhenda hann lög-
reglunni."
„Já, einmitt Jrað. Heyrðu mig, vilt Jrú ekki skrepp3
nreð mér inn í búð, Jiar getum við talað betur saman uffl
Jietta." Búðin hans Níelsar var þarna spölkorn frá, og
er Jreir voru komnir inn og Níels búinn að loka, var
Tómas samt niðurdreginn og [rögull.
„Jæja, út með ]rað,“ sagði Níels glaðlega. „Það er betra
að létta á sér.“
Og Tómas tók til máls og létti á hjarta sínu. Haffl1
sagði vini sínum allt af létta, hvernig hann hafði fundiÖ
I.appa, Jregar hann var á leiðinni úr skólanum. Það byi'j"
aði allt með Jiví, að hann Stóri-Morten, Jressi sem alltai
er að lirekkja og stríða, var að kasta grjóti í Jrennan
veslings hund. „Ég sá strax, að hann var flækingshundffl‘>
Jiví að hann leit svo illa út svona horaður og hálf hræðslu-
legur, svo að ég tók nú aldeilis í Morten, svo að haffli
lór grenjandi heim. Þá fór Lappi að elta mig,“ sagð>
Tómas og fór í óðagoti og hálfgerðri örvilnan að klói':1
Lappa bak við eyrun. „Og — og mig langaði svo til að
4