Æskan - 01.02.1972, Side 11

kftir jjað kom birtan mikla og umlukti hann og hann
llaug nteð hraða lottsteinsins til suðvesturs, unz hann
Itvarl í myrkrið.
Móðirin fór inn til sín, vakti syni sína og gaf þeim
Slnn hvorn spegilinn, sem hinn ódauðlegi hafði gefið
l'enni. hegar eldri sonurinn leit í spegilinn, sá hann
'auðklædda stúlku brosa við sér. Hún hélt á rauðu blómi
1 hendinni og laut höfði, þegar hún sá hann. Eldri son-
ln'inn gleymdi því, að þetta var aðeins spegilmynd, og
hann sagði við móður sína: „Sástu hana brosa við mér,
tnainma? Hún er stúlkan mín. Má ég ganga að eiga hana?"
Móðir hans vissi ekkert, hverju hún átti að svara.
Hinn sonurinn leit í spegilinn. Hann sá grænklædda
stulku. Hún leit blíðlega á hann, og svo fór hún að virða
'ytir sér grænt blóm, sem hún hélt á í hendinni. Hann
hélt líka, að stúlkan væri raunveruleg, og sagði við móður
S1|ia: „Ég veit nteð vissu, að hún varð ástlangin eins og
t'R af henni, mamma. Við verðum hjón.“
Mamnra þeirra var bæði hamingjusöm og undrandi.
Hun gat ekkert sagt nema: „Enga heimsku, drengir. Þetta
ei u aðeins spegilmyndir. Hvernig getið þið kvænzt þeim?“
hegar eldri sonurinn heyrði jietta, liengdi hann höfuð
'"æðulegur á svip, og yngi i bróðirinn hrukkaði 'ennið.
Xokki ir dagar liðu. Ungu mennirnir gengu um óham-
"'gjusamir og niðursokknir í hugsanir sínar. Móðir þeirra
•'kvað að segja þeint það, sem hinn ódauðlegi hafði sagt
vi« hana.
htiðji dagur þriðja mánaðarins rann upp. „Drengir,"
s;iRÓi hún \ið syni sína. „Ég leyfi ykkur aldrei að fara
náðum, hvað sem í skerst. Hver veit, hvað verður utn
ykkur, ef þið farið!"
■•Má ég lara fyrstur, bróðir?" sárbað eldri sonurinn.
•■bannig á það að vera,“ sagði móðir hans. „hú ert
tveimur árum eldri en bróðir jjinn. hað er rétt, að þú
1:11 ir fyrstur."
I’egar miðnætti rann upp, tók eldri sonurinn spegilinn
°S liorfði í suðvestur. Bjart ljós lýsti upp skuggaleg fjöll-
ln> °g hann sá hvassar steinbrúnir og gil. Ljósið náði allt
11111 í I jalladal lengst í burtu, og þar birtist breiður vegur.
kldri sonurinn kvaddi móður sína og bróður og lagði
l|I sEið Jjessa leið.
Fyrir dögun kom hann að enda stígsins og sá, að hann
Vai' við fjallsrætur. Hann hélt áfram að klifra, þangað til
I'ann kom að uppljómuðum helli á fjallsgnípu. Gamall
rnaður sat með krosslagða fætur inni í hellinum, og það
Ijómaði af honum. Eldri sonurinn minntist sögunnar,
sem móðir hans hafði sagt honum, og gat sér þess til, að
jretta væri hinn ódauðlegi, sem hafði gelið speglana.
Hann gekk nær og spurði með ntikilli virðingu: „Ódauð-
legi, nú er ég kominn á leiðarenda, hvar finn ég stúlk-
una?“
„hú ert góður drengur,“ sagði gamli maðurinn og hrós-
aði honum mikið. „há ertu loksins kominn. Stúlkan býr
í stóra íjallinu í vesturátt. hú verður að fara yfir fjall
tígrisdýranna og ylir Risafljót til að komast þangað.
Stúlkan, sent þú leitar að, er á valdi tröllskessu, sent lok-
aði liana inni í garðinum sínum og breytti henni í rautt
blóm. hú verður að laumast gætilega inn í garðinn og
láta spegilmynd blómsins birtast í speglinum þínum, þá
verður stúlkan aftur að konu. hú ræður því sjálfur, hvort
]jú ferð eða ekki, drengur minn.“
„Hvernig get ég snúið tómhentur til baka, fyrst ég hel
farið alla jjessa leið?“ spurði eldri sonurinn.
„Ég skal hjá lpa þér, fyrst þú þorir að fara,“ sagði gamli
maðurinn. „Hérna er svipa og hnykill, og ég skal segja
þér, hvernig ]jú átt að nota það. En þú mátt ekki gleyma
því, að þér leyfist ekki að sýna minnsta óttavott, Jjegar
|jú notar þati.“
Hinn ódauðlegi sótti venjulega svipu og venjulegan
hnykil af hvítu seglgarni, sem hann lét eldri soninn fá,
og sagði honum, hvernig ætti að nota þetta. hegar gamli
maðurinn halði bent honum á rétta leið, hvarf hann.
Eldri sonurinn fór að ráðum hins ódauðlega og hann
klilraði eltir mjóum slóða upp fjallshlíðarnar. Þegar
hann var kominn upp á tindinn, leit hann niður fjalls-
hliðina hinum megin, og ]jar sá hann marga skrítna
steina, sent af og til komu í ljós innan um ]jokubólstrana.
Hann gekk (jangað eftir smáhik. Leiðin varð sífellt hættu-
legri og hættulegri eftir því sem hann gekk lengra. Stund-
um var stígurinn svo mjór utan í fjallshlíðinni, að honum
fannst hann svíla í lausu lofti. Hann gekk þarna álram
rennsveittur og kom naumlega auga á tvö risastór tígris-
dýr, sem ætluðu að stökkva á hann. Hann var fljótur að
sveifla svipunni, sem hinn ódauðlegi hafði gefið honum.
Risavaxin villidýrin bjuggu sig undir stökkið með gal-
opið ginið, en hann sveiflaði svipunni tvisvar og hrópaði
orðin, sem hinn ódauðlegi halði kennt honum: „Hverfið
á braut, |jér tígravættir fjallsins! Ég leita ástvinu minnar.
fiurt!"
Hann hafði ekki fyrr sleppt orðunum, en tígrisdýrin
loktiðu ginunum, lutu höfði og fóru með róluna lafandi
á milli fótanna.
Nú var eldri sonurinn kominn upp á annan fjallstind.
Fyrir neðan blasti við breitt fljót. Engir steinar eða tré
voru á bökkum þess, og hann var fljótur að komast þang-
að. há tók hann hnykilinn, sem hinn ódauðlegi hafði
gelið honum, henti honum í vatnið og hrópaði: „Hlýðið
á mál mitt, þér risar! Ég leita ástvinu minnar. Flýtið ykk-
ur að byggja brú handa mér!“
Grænar öldurnar hófust og margir vatnarisar birtust.
Sumir vorti með sjjorð og líkama manns, en aðrir með
mannshijfuð en líkama skjaldböku. Þeir tóku þráðinn og
9