Æskan - 01.02.1972, Qupperneq 20

Jack Wild styður fæti á nýja bilinn.
Jack Wild
Drengurinn hér á myndinni er hinn sextán ára gamli Jack
Wild. en hann varð á síðastliðnu ári heimsfrægur íyrir leik
sinn i söngleiknum „Oliver". Snemma á þessu ári kom
hann fram í sjö vikur i sjónvarpsþáttum í New York og fékk
fyrir það eina milljón dollara. Þegar Jack kom aftur heim
til London, en þar á hann heima. tóku foreldrar hans á
móti honum. Foreldrar hans höfðu þá farið að fyrirmælum
hans, en á meðan hann dvaldist í New York hafði hann
sent þeim símskeyti og beðið þau að kaupa handa sér einn
Bentley, og Bentleyinn, sem hann styður fæti á hér á mynd-
inni, beið hans þegar hann kom út úr flugvélinni. Og þar
sem Jack má ekki enn aka bil, sökum aldurs síns, þá varð
einkabílstjóri að fylgja með i kaupunum.
— Þegar ég var ;í bernskualdri, fór ég eitt sinn upp a
yfirborðið til þess að sjá, hvernig umhorfs er á jörðinni.
Nú eru nokkur ár síðan. An |tess að eiga mér nokkurs
ills von, synti ég lrani og aftur og athugaði skipin og
l'ólkið, sem hljóp í land og um borð í |tau aftur, og ég
varaði liskana við, jtegar ég sá menn kasia iii neti lil
jiess að veiða Jjá í. En |jeir heyrðu ekki lil min. og
sumir syntu beint inn í möskvana. Síðan voru netin dreg-
in upp, og |já Ijeið jjeirra ekki annað en bráður bani. En
svo varð mér |j;tð á að gæta mín ekki nógu vel, og |>á
lenti ég í einu netinu, og ásamt fiskunum var ég dregin
upp á ski[j eitt. X'esalings telagar mínir börðust um, þai
til þeir gátu ekki meira, og svo voru |>eir látnir i stóran
kassa með götum á lokinu. og var hann dreginn á efiii
skipinu. Sömu örlög hefðu auðvitað beðið mín, el ég
hefði ekki gripið svo fast um netið með klónum, sem
mér var unnt. 'Earé), hinn djarfi sjómaður, er hafði veiti
ntig i net sitt, mælti til mín á jjessa leið:
— Þú vilt ekki ylirgefa netið mitl. litla skjaldbaka,
láttu ekki svona, sleppiu nú takinu undir eins!
— Ó, gelðu mér líf, kveinaði ég. íg skal einhvern tima
launa þér jjað, þegar þér liggur á.
— Litli heimskingi! hrópaði ungi maðurinn. — Hvetn-
ig ættir jjú að geta launað mér. Þú sent ert varla eins
stór og óútsprungið fíkjuviðarblað?
— En ég á eftir að stækka, svaraði ég. — Hver \eii
nema jjti veiðir mig í annað sinn, |>egar ég er orðin
stór og jjú getur haft meira gagn af ntér.
Þá hló úngi maðurinn.
— Það er nokkuð til i jjví, sem |jú segii. mælti hann.
— og farðu jjá guði á vald. ()g síðan llevgði hann méi
langt út í sjóinn.
Eg varð eins og liáll meðvitundarlaus i fyrslu. En ei
ég hafði náð mér aftur, svnti ég samstundis lil loreldra
ininna. Ég sagði enguni Irá jjvi. sem við Itafði borið. F.g
vildi ekki láta gera gys að mér fvrir jjað.
Síðan hel ég gæit |jess vandlega að lara ekki of langt.
en athugað |j;tð sem Iram fei úr öruggu lylgsni milli
steina i Ijörunni. Eg hel l\lg/i vel með ungmenninii
göfuga. sem |>á vai varla lullvaxinn. Hann er sá fríð-
asti sveinn, sem ég hel augum litið. En auk jjess ei
liami bæði hugprúður og gfjður. Og ég er sannfærð uni.
að enginn væri beiur til j>ess fallinn að verða yðin
Ijiifur og irúfnstur eiginmaður en |>essi lilgjali minn.
\ugu Otóhimu leillruðu al hrifningu.
— En hvernig ætlar |jú að koma |>\ i í kring, að þessi
maðm sj;ii mig og biðji míii'
— Eg mun taka hann á bak mér og koma með liann
dla leið til hallai löðui vðar undii eins og tækilæri
gefst.
Þelta svar léll ki'ingsdéiitm ekki vel.
— Þii eri méi ekki ráðholl. sagði liiin. F’vrst k\eikii
|>11 brennheita ási i brjéisti niinu með hjali |jinu. og
svo lalai |>ii iim að Ijiða eltii tækilæri. Ég \il lá að sja
l’aió nú þegar. Og vei |>ér. el |>ú lilvðir ekki boði
niinu.
Skjaldbakan synii hrætld i buriu. Hún liafði ekki
hugsað éu i. að ekki er heppilegt að æsa upp langanir.
an jjess að vera tilbúinn að iullnægja jjeim. Si/t er |jað
hent. |>egar ylirboðarai nianns eiga lilui að máli.
Hún synti mi iniklu lengra en liiin var vön, lil j>ess
að hugsa málið i næði.
En jjað var éiréilegt á ylirborði halsins. og hávaðinn.
sem hún lievrði. sagði henni. að éiveður væt'i í nántl-
18