Æskan - 01.02.1972, Síða 25

..Áttu viS páfagaukinn hans Silfra?" spurði dómarinn.
..Ég á viS, aS þið hafið verið helzt til lausmálgir um
Þessa för. Það leggst þannig i mig, að eitthvað sögulegt
eigi eftir að koma fyrir, áður en við komum hingað heim
aftur." Skipstjóri var orðinn þungur á brún. Hann hélt
áfram: „Ég hefði að minnsta kosti ekki ráðið suma af
Þessum mönnum á skipið, hefði ég haft þar hönd í bagga.
Ég vil þvi spyrja ykkur, hvort þið séuð enn staðráðnir i
Þvi að leggja af stað i þessa ferð?"
..Já, alveg staðráðnir," svaraði dómarinn.
■ Þá vil ég leggja til,“ mælti skipstjóri, ,,að við höfum
Það svo. að við allir fjórir. ásamt skógarverði dómarans.
Redruth, sem einnig verður i förinni, búum hér i káetunni
eða i næstu klefum við hana. Ég hef einnig skipað svo
•yrir, að vopnum, bæði byssum og skotfærum, verði komið
fyrir hér fyrir neðan káetuna, svo að greiður gangur sé
héðan að þeim."
Stuttu siðar kvaddi Smollet skipstjóri og skildi við okkur
i miður hugnanlegum hugsunum. Hvað mér viðvék var það
Þó svo, að ævintýraþráin og tilhlökkunin til sjóferðarinnar
var langsamlega efst i huga mér.
Við tókum til við að búa um okkur þarna i skipinu og
sóttum það dót, sem við ætluðum að hafa meðferðis.
Rétt fyrir klukkan fjögur sáum við Silfra og tvo af há-
setum þeim, sem hann hafði ráðið. hoppa yfir öldustokkinn.
En nú var það Smollet skipstjóri. sem farinn var að segja
'yrir verkum. Hann vísaði Silfra strax á hans stað sem
bryta, og þegar hann kom auga á það. að ég var farinn
að handfjalla litla fallbyssu á þilfarinu. sagði hann i höstug-
um róm: „Burt með þig, skipsdrengur. af þilfarinu. þitt
verk er að hjálpa til i eldhúsinu en ekki að eiga við fall-
byssur."
3. Sjóferðin
það var komið fram á nótt, þegar hásetarnir röðuðu sér
á akkerisvinduna, þvi að nú átti að létta. Þá var það. að
e9 hrökk ónotalega við, þvi að þegar þeir byrjuðu að
dra9a inn keðjuna, kyrjuðu þeir gamla sjómannavisu —
°9 það einmitt þá sömu, sem gamli kapteinninn hafði svo
oft kveðið á sinni kistu heima i Benboga. Hvaða samband
var þarna á milli, eða var það ef til vill bara hugarburður
i mér?
H®gt og hægt tók Hispaniola að hreyfast. þvi að nú
runnu seglin upp hvert af öðru. Ferðin til Gulleyjarinnar
var hafin.
Eg ætla ekki að lýsa ferðinni þangað i einstökum atrið-
urrt. Yfirleitt gekk okkur vel alla leiðina til eyjarinnar. Skip-
reyndist ágætt í sjó að leggja. hásetarnir dugandi sjó-
menn og skipstjórinn góður yfirmaður. Þó ætla ég að geta
hér nokkurra atburða, sem mér eru nú minnisstæðastir.
Stýrimaðurinn okkar, Arrow hét hann, reyndist vera helzt
f'1 ölkær, og eitt sinn í ofviðri og stórsjó féll hann útbyrðis
°9 tókst ekki að bjarga honum. Eftir það var bátsmaðurinn.
Anderson, stýrimaður á skipinu. Trelawney dómari
reyndist hinn duglegasti sjómaður, og stóð hann oft vaktir
yrir ^nisa á skipinu. Jón Silfri stóð sig einnig vel á
sJonum. Það var undravert, hve honum gekk vel að fara
allra sinna ferða um þilfarið. þótt einfættur væri. og það i
miklum veltingi. „Hann Silfri er ekki eins og fólk er flest,"
sagði Bob stýrimaður eitt sinn við mig. „Hann gekk
menntaveginn á yngri árum sinum, og mælskur er hann
eins og bezti þingmaður. Hann er mesti fullhugi og hraust-
menni var hann, að minnsta kosti áður en hann missti
fótinn. Ég hef séð hann eiga við fjóra ribbalda i einu og
hafa betur."
Mér var hann lika góður. þegar hann kom i eldhúsið.
Þar var allt i röð og reglu. og i einu horninu hékk búr
með páfagauki, sem Silfri átti. Hann kallaði gaukinn Flint
kaptein i höfuðið á hinum gamla alræmda sjóræningja.
..Þessi fugl." sagði hann, ..hefur verið með sjóræningjum
i gamla daga. enda orðinn tvö hundruð ára eða meira.
Það get ég heyrt á þvi. sem hann masar stundum um."
Við vorum komnir nokkuð suður fyrir miðbaug, er at-
burður sá gerðist. er ég nú greini frá. Við framsigluna á
skipinu stóð stór eplatunna og máttu allir fá sér þar epli
að vild. Svo var það eitt sinn eftir sólsetur, að mig langaði
i epli. og stökk ég upp i tunnuna til þess að velja mér
epli. en nú voru aðeins fá eftir. Ég hvarf þvi alveg niður
i tunnuna og settist þar niður til þess að borða eplið i
ró og næði. Þá var það, að ég heyrði einhverja koma. Þeir
settust á þilfarið, hölluðu sér upp að tunnunni og tóku tal
saman. Ég þekkti þar rödd Silfra, og af samtali þeirra var
augljóst. að hverju þeir stefndu. Meðal annars sagði Jón
Silfri:
„Merkið gef ég ekki fyrr en i allra siðustu lög. Þið vitið,
að við höfum afbragðs skipstjóra. þar sem Smollet er. Þið
vitið lika, að dómarinn og læknirinn hafa uppdráttinn af
eyjunni. þar sem Flint sjóræningi gróf fjársjóðinn. Ætlun
min er því sú. að láta þá hafa fyrir þvi að koma fénu fram
i skipið. Svo getum við séð til. Ef ég gæti reitt mig á ykkur
alla. mundi ég láta Smollet skipstjóra sigla skipinu norður
úr hitabeltinu, áður en við hreyfðum við þeim. Gallinn á
okkur er nefnilega sá, að þótt við kunnum að stýra eftir
striki á áttavita, þá kann enginn okkar að reikna út þetta
strik."
Margt fleira ræddust þeir við þarna við tunnuna, en
niðri i henni sat ég skjálfandi af ótta. Ef til vill mundi nú
einhver af þessum heiðursmönnum líta niður i tunnuna, og
þá var úti um mig. En þetta leystist á óvæntan hátt. Maður-
inn, sem var á verði i framstafni. kallaði skyndilega: „Land
fyrir stafni!"
Framhald.