Æskan - 01.02.1972, Qupperneq 28

Þegar það barst út, að Jane ætlaði að giítast Ganler,
var það efst í huga Claytons að halda heimleiðis, en
þessi sífelldi sorgarsvipur á Jane hélt aftur af honum.
Honunt fannst hann ekki geta yfirgefið hana í þessurn
Jtrengingum hennar. Hann reyndi að hugsa sem svo, að
alltaf gæti eitthvað gerzt, sem brevtti þessum giftingar-
áformum. Hann fann einnig, að ekki Jjyrfti mikið til
Jtess, að hann sýndi Canler í tvo heimana.
Árla morguns næsta dag lagði Canler af stað til borgar-
innar. Frá búgarðinum mátti sjá, að reykur lá yfir skóg-
inum í austri. Skógareldar höfðu geisað Jtar í nokkra
daga, en vegna vindstöðunnar var búgarðurinn ekki í
verulegri hættu.
Um hádegisbilið sama dag fékk Jane Port'er sér göngu-
ferð út í skóginn. Hún Jtáði ekki fylgd Claytons, því að
hún sagðist helzt vilja vera ein. Heinta á búgarðinum
sátu Jteir prófessor Porter og Philander og töluðust við
um eitthvert vísindalegt málefni. Esmeralda var eitthvað
að sýsla í eldhúsinu, en Clayton hafði fengið sér blund
á legubekk í setustofunni. Enginn veitti Javí eftirtekt,
að vindstaðan var að breytast og skógareldurinn færðist
nær og nær. Stuttu seinna tók svæðið við veginn til
suðurs að brenna. Canler mundi því ekki komast til baka
þá leiðina.
Skyndilega kom dökk bifreið á fleygiferð út úr skóg-
inum í norðaustri. Hún snarstanzaði hjá húsinu. Stór
maður, dökkhærður, smeygði sér fimlega út úr henni og
æddi inn í húsið. Hann sá fyrst Claytón, sem svaf svefni
hinna réttlátu á sófanum. Stóri maðurinn Jneif í öxl
hans og hristi hann, }Dar til hann glaðvaknaði.
,,Eruð þið (ill brjáluð hér, Clayton? Sjáið þið ekki, að
skógareldurinn er að nálgast húsið? Hvar er Jane?“
Clayton stökk á fætur. Hann áttaði sig ekki á því, hver
Jæssi maður var, en hann skildi vel, hvað hann sagði.
Hann hljóp út á svalirnar og aftur inn í húsið og hrópaði
á Jane. Hin þrjú, Esmeralda, Porter og Philander, kornu
nú ('ill með írafári.
„Hvar er ungfrú Porter?" spurði Glayton og greip í
öxlina á Esmeröldu.
„Hún fór i gönguferð,“ var svarið.
Clayton og þau hin Jrustu nú út, en dökkhærði risinn
spurði Esmeröldu: „Hvaða leið fór hún?“
„Þangað," svaraði hún og benti á Jjað svæði skógarins,
sem enn var óbrunnið. Stóri, ókunni maðurinn var þegai'
næstum horfinn á hlaupum í |)á átt, sem Esmeralda
benti.
Þeim, sem eltir stóðu, fannst sem fargi væri af sér léti
og að þessi stóri, ókunni maður mundi gera allt, sem
unnt væri, til ])ess að bjarga Jane. „En hver var hann?“
spurði prófessor Porter.
„Ég veit J)að ekki, en hann nefndi mig með nafni, og
hann Jrekkti Jane, því að hann spurði, livar hún væri,"
svaraði Clayton. „Esmeröldu nefndi hann líka með nafni."
„Mér fannst ég kannast við hann, og J)ó hef ég víst
aldrei séð hann lyrr,“ sagði Philander.
„Stórmerkilegt! Stórmerkilegt!" tautaði prólessorinn.
„Hver getur Jtetta hafa verið, og hvernig stendur á |)\ i,
að mér finnst 'eins og Jane sé nú úr allri hættu, fyrst
liann tók Jtetta að. sér?“
„Já, sama finnst mér,“ sagði Clayton, „en nú skulum
við flýta okkur, áður en eldurinn umkringir okkur."
Þau hröðuðu sér c'ill að bilieið Claytons.
Nú er að segja frá Jane Porter. Þegar hún sneri heim
á leið úr gönguíerðinni, varð henni órótt, er hún sá, að
skógarelduéinn var búinn að loka leiðinni til baka. Sá
hún nú að eina leiðin lá til vesturs, og varð hún J)á að
reyna að komast fyrir eldinn, en eftir nokkra stund varð
26