Æskan - 01.02.1972, Blaðsíða 39

Sögur af MARKTWAIN
Margar skops'ögur eru til um ameriska blaðamanninn
og rithöfundinn Mark Twain, sem uppi var 1835—1910. Hér
koma nokkrar þeirra:
Mark Twain kom dag nokkurn til nágranna sins og bað
hann um að lána sér bók að lesa.
— Með ánægju, sagði nágranninn. — En þér verðið
að lesa hana hérna. Það er regla hjá mér að lána aldrei
bækur úr bókasafninu mínu.
Nokkrum dögum siðar kom nágranninn til Mark Twains
°9 bað hann að lána sér garðsláttuvél.
— Með ánægju, sagði Mark Twain. — En ég verð að
biðja yður um að nota hana hérna. Það er regla hjá mér
að lána aldrei vélina úr garðinum!
Twain ferðaðist eitt sinn með járnbrautarlest og sökkti
sér niður i bók á leiðinni. í klefanum með honum var virðu-
legur prestur ásamt konu sinni og dóttur. Prestur hafði
mikinn hug á að hefja samræður við hinn fræga rithöfund
°9 gerði hverja tilraunina á fætur annarri í þá átt.
— Það er fallegt landslagið, finnst yður það ekki?
sagði hann.
Mark Twain svaraði ekki.
— Þér virðist vera að lesa mjög skemmtilega bók,
feyndi prestur enn, en án árangurs.
Eftir nokkurn tima gerði hann enn nýja tilraun:
— Það mætti víst ekki bjóða yður vindil?
— Nei, takk. Ég reyki ekki.
— En hvað þér eruð reglusamur maður! Mætti þá ekki
bjóða yður dálítið viskí? Þetta viskí er alveg sérstaklega
gott.
— Nei, takk. Ég kæri mig ekkert um vín.
— Nei, þér eruð alveg einstæður maður! En hvað þér
oruð aðdáunarverð og heilbrigð manneskja! Mætti ég hafa
bá ánægju að kynna fyrir yður konu mína og dóttur?
— Nei, takk, sagði Mark Twain og stundi. — Ég kæri
m'g ekki um kvenfólk heldur. . .
Mark Twain leiddi unga stúlku til borðs. Hann var ein-
m'tt kominn í skínandi gott skap og sagði kurteislega við
bana:
'— En hvað þér eruð nú falleg!
En stúlkan hafði munninn á réttum stað og svaraði hæðn-
islega:
— Mér þykir það leitt, herra Twain, en ég get ekki end-
urgoldið yður hólið.
bá hló Mark Twain og sagði:
'— Gerið bara eins og ég, Ijúgið!

Á timabili rigndi bréfunum yfir Mark Twain, og flest voru
þau frá fólki, sem vildi sýna honum, hvað það væri nú likt
hinum mikla háðfugli. Flestir sendu skáldinu mynd af sér
ti! þess að sanna málið. Twain hafði gaman af þessu til að
byrja með, en þó fór svo, að þessi bréf urðu honum hrein-
asta plága. Hann sá sig neyddan til þess að láta prenta
þakkarkort til alls þessa undarlega fólks, og kortið orðaði
hann þannig:
— Kæri herra!
Ég þakka yður fyrir bréf yðar og Ijósmyndina af yður.
Ég fæ ekki betur séð, en þér iíkizt mér mjög mikið, jafnvel
enn meir en allir mínir óteljandi tvífarar. Það má i raun-
inni segja, að þér llkizt mér meira en ég sjálfur. Ég er
að hugsa um að nota myndina af yður, þegar ég raka mig
á morgnana.
Vðar einlægur.
Mark Twain.
Ungur blaðamaður kom eitt sinn til Mark Twains og bað
um viðtal. Twain veitti það og spurði blaðamanninn, hvað
hann vildi fá að vita. Blaðamaðurinn bað hann að segja
sér ævisöguna í stuttu máli.
— Well, sagði Mark Twain. — Á dögum Georgs III,
þegar ég var ungur, var ég vanur að ...
— Afsakið, greip blaðamaðurinn fram i. — Það er
ómögulegt, að þér hafið verið uppi á dögum Georgs III.
— Stórkostlegt, vinur minn, hrópaði Mark Twain upp
yfir sig, — ég óska yður innilega til hamingju. Þér eruð
fyrsti og einasti blaðamaður, sem ég hef nokkru sinni
fyrirhitt á ævinni, sem leiðréttir villu, áður en hún kemur
á prenti...