Æskan - 01.04.1975, Síða 39

Tímavélin
v
H. G. Wells:
Þeir gerðu nú enga tilraun til þess að yrða á mig, en
stóðu í hring kringum mig og brostu og töluðu sfn á milli
og eins og kvakandi. Ég sá að svo búið mátti ekki
standa og hugsaði mér að reyna að innleiða samtal. Ég benti
á tímavólina, og fór svo að hugsa mig um, hvernig ég ætti
að tákna tímann. Loks benti ég á sólina. Einn úr hópnum,
e'nkennilegur og fallegur f köflóttri skikkju, tók upp eftir
mér bendinguna og reyndi að Ifkja eftir þrumuhljóðinu.
Ég féil f stafi, þó að ég skildi vel við hvað hann átti.
^ér fiaug allt í einu f hug: Skyldi allt mannkynið vera
orðið að hálfvitum? Þið getið varla fmyndað ykkur, hvað
Þetta fékk á mig. Ég hafði alltaf hugsað mér að mennirnir
érið 802000 mundu vera langtum framar okkur að vits-
ntunum og öllu. Og svo kemst ég að raun um, að sá fram-
ðjarnasti f hópnum er á hér um bil sama vitsmunastigi
eins og fimm ára barn er hjá okkur — hann spyr mig,
hvort ég hafi fallið ofan úr sólinni með eldingunni! Allt
Það, sem ég hafði ráðið af klæðaburði þeirra, mjúka lima-
Þurði og ffnlegu andlitsdráttum, fór um koll, og vonbrigða-
tlóðið steyptist yfir mig. Mér fannst snöggvast eins og ég
Þefði til einskis gagns smfðað tfmavélina.
Ég kinkaði kolli, benti á sólina, og rak úr mér svo sterka
tikingu þrumuhljóðsins, að þeir hrukku við. Þeir drógu sig
til baka nokkur skref og hneigðu sig. En rétt á eftir kom
einn þeirra hlæjandi til mín. Hann hélt á festi úr blómum,
sem ég hafði aldrei áður séð, og setti hana um hálsinn á
mér. Hinir tóku þessu með dynjandi lófaklappi, og fannst
það ágætlega til fundið. Fóru þeir nú að hlaupa hingað
og þangað að tína blóm og köstuðu þeim f mig, þar til ég
var svo að segja alþakinn blómum. Þið, sem ekki hafið
sóð það, getið með engu móti gert ykkur f hugarlund, hve
ótrúlega þessi blóm voru ffngerð og fögur, eftir að hafa
verið ræktuð um allar þessar aldir. En svo hefur vfst ein-
hver af þeim stungið upp á þvf, að lofa fleirum að sjá
þetta nýja leikfang, sem þeir höfðu eignast, og tóku þeir
í hönd mér og leiddu mig fram hjá sfinxinum hvfta, sem
aila stund horfði á mig með þessu sama brosi á vörunum,
og komum við þá að grárri steinbyggingu, ákaflega stórri.
Þegar þeir voru að teyma mig þetta, flaug það gegnum
huga minn, að ég. hafði alltaf hugsað mór fólk framtíðar-
innar alvörugefið og svo að segja bugað undir yfirburða
vitsmunum, en svona var það þál
Dyrnar á þessu húsi voru afar stórar, og yfirleitt var
stærð þess afskapleg, eftir okkar mælikvarða. Ég tók þó
mest eftir hópnum, sem varð alltaf stærri og stærri kring-
um mig, og svo þessu dimma, gapandi hliði fram undan.
Ég fékk einhvern veginn þá hugmynd um landið umhverfis,
að það væri einn einasti blómagarður, vanhirtur, en þó
laus við illgresi. Ég sá hingað og þangað klasa af ókennd-
um, hvítum blómum, og voru krónur þeirra ákaflega fín-
gerðar, en þó sjálfsagt að minnsta kosti fet f þvermál. Þau
sýndust spretta óreglulega, og Ifkast eins og villt væru
37