Æskan - 01.04.1975, Blaðsíða 49

hafa misst Grámann. — 9. Drengirnir höfðu orðið að henda öllu elgskjötinu til að komast undan úlfunum.
Öjarnarkló hafði þó tekist að festa hjarta dýrsins undir skinnstakki sinum, og þvf fórna þau nú á blót-
steinum, svo að sólguðinn komi aftur til þeirra með nýtt sumar.
Sagan af Gýpu
Einu sinni var karl og kerling í koti. Þau áttu dótt-
Ur- sem hét Gýpa, og þótti hún matfrek í meira lagi.
áttu þau, sem hét Kreppilhyrna. Einu sinni, áður
en Gýpa fór að smala, át hún úr askinum sínum og
askinn með, karl og kerlingu, kúna Kreppilhyrnu og
kotið með. Svo hélt Gýpa af stað. Þegar hún hafði
gengið um stund, mætti hún tófu. Gýpa spyr hana
að heiti; hún segist heita Refur rennandi. Refur spyr
Gýpu að heiti. Hún segir til nafns síns. „Hvað ástu
í morgun, Gýpa mín?“ spyr refur. ,,Ég át úr ask-
inum mínum og askinn með, karl og kerlingu, kúna
Kreppilhyrnu og kotið með, og eins mun ég gera
við þig, Refur rennandi!" sagði Gýpa. Og svo gleypti
hún refinn.
Gýpa gekk nú lengi, lengi, þangað til hún mætti
biarndýri. Hún spurði það að heiti. að kvaðst heita
Björn betlandi. Björn spurði Gýpu að heiti. Hún sagði
sem var. „Hvað ástu í morðun, Gýpa mín?“ spyr
björninn. „Ég át úr askinum mínum og askinn með,
karl og kerlingu, kúna Kreppilhyrnu og kotið með,
Ref rennandi, og eins mun ég gera við þig, Biörn
betlandi!" sagði Gýpa, og svo gleypti hún björninn.
Skömmu seinna kom Gýpa að sjó og hitti þar
menn á skipi. Þeir spurðu hana að heiti. Hún sagði
sem var og spurði þá síðan hverjir þeir væru. Þeir
sögðu af hið sannasta. „Hvað ástu í morgun, Gýpa
mín?“ spurðu þeir. „Ég át úr askinum mínum og
askinn með, karl og kerlingu, kúna Kreppilhyrnu og
kotið með, Ref rennanda, Björn betlanda, og eins
mun ég gera við ykkur,“ sagði Gýpa, og svo gleypti
hún bæði mennina og skipið. Nú var Gýpu nóg boð-
ið, þvf að skömmu seinna sprakk hún. Og kom kotið
og skipið alveg ómelt innan úr henni, en karl og
kerling, kýrin Kreppilhyrna, Refur rennandi og Björn
betlandi voru lifandi og vel á sig komin. Gýpa var
saumuð saman, og lifði hún bæði vel og lengi eftir
þetta.
47