Æskan - 01.04.1982, Qupperneq 12

Galdramaðurinn Lúrifaks hafði verið
hirð-galdramaður í mörg herrans ár.
En þetta var alls ekki neinn hægðar-
leikur.
Hann hafði að vísu ennþá getaö
gert kónginum til hæfis. Ef Lúrifaks
hafði góða flugeldasýningu á afmæl-
isdaginn hans, með miklu af skellum
og smellum og flugeldum og stórum
sólum og svo eitthvað, sem kom alveg
á óvart — þá heimtaði kóngurinn ekki
meira.
Stundum kom það fyrir að einhver
ráðherrann hafði verið óþægur við
kónginn og þá sagði hann við Lúri-
faks:
— Heyrðu Lúrifaks gamli, viltu ekki
reyna að breyta þessu ráðherraskrifli í
frosk eða kónguló — hann fer í taug-
arnar á mér.
Þetta var nú alls ekki erfitt, sérstak-
lega af því að álögin áttu sjaldan að
standa lengi.
— Hvers vegna á ég að vera að
breyta honum til langframa, hugsaði
Lúrifaks með sér — ég er viss um að
ráðherrann afber ekki að vera of lengi
í pyttinum og leika frosk — enda er
kalt ( veðrinu núna — það er hollara
að hann komist heim til sín sem fyrst.
Svona var Lúrifaks; hann reyndi að
gera öllum til hæfis. Hann hafði lítið
fyrir galdrinum og kóngurinn varð
glaður, af því að Lúrifaks hlýddi hon-
um og breytti ráðherranum í frosk, og
ráðherrann varð glaður vegna þess
að hann breyttist úr frosk í ráðherra
eftir klukkutíma eða þar um bil — það
var svo skrambi kalt og ógeðslegt
þarna í pyttinum.
En þó að þaö væri ekki mjög mikill
vandi að gera kónginum til hæfis, þá
var öðru máli að gegna með drottn-
inguna. — Mikil vandræði eru þaö
hve kvenfólkið er duttlungafullt,
sagði Lúrifaks, þegar hann hafði þurft
að breyta háralit drottningarinnar sjö
sinnum á einni viku.
Enginn mundi nú framar hvaða
litur hafði veriö á hári drottningar-
innar í fyrstu, en lengi vel hafði hún að
minnsta kosti verið með glóbjarta
lokka, alveg eins og ævintýraprins-
essa. Svo var það einn daginn að hún
kallaði Lúrifaks fyrir sig og sagði:
— Mér leiðist þetta glóbjarta hár,
gerið þér það svart og hrokkið. Nú var
Lúrifaks talsvert þreyttur þegar hann
byrjaði á hárlituninni, og svo var hann
ekki alveg viss um hvernig tískan var á
SEX BREYTINGAR
Ef þú lítur snögglega á þessar myndir
virðast þær eins, en farir þú að at-
huga þær nánar, þá sérðu, að neðri
myndin er gjörólík þeirri efri. Getur
þú fundið, það sem er öðruvísi?
'jSIA njgo
ja Qaji 9 juujpuAui e |Bnj ja gecj
■g -juujpuÁui juujij e nuj6e| j su;a j5j>|a
ja ujBaui ejBæij uujuujais 'tr 'JnjJCAS
ja uuj6ej>{ e 'jeujnxnq e jbjuba uu;
-ddeuq ueuuv z unjÁa qja QjJBH '|.
UVONIÍA3U9 X3S
hárgreiðslustofunum. Svo mikið er
víst, að'drottningin varð fjúkandi reið
þegar hún leit í spegilinn.
— Negralubbi! hvæsti hún. Ég lít út
eins og ég hafi verið hársnyrt á fimmta
flokks hárgreiöslustofu.
Lúrifaks veslingurinn afsakaði sig
og lofaði að laga þetta — og nú var
hárið slétt, en um leið einhvern veg-
inn svo undarlega steingrátt, að
drottningin sagðist vera eins og ný-
burstuð eldavél.
— Það er liturinn, hann er ekki vel
endingargóður, sagði galdramaður-
inn og afsakaði sig, — ættum við ekki
að gera það gljóbjart aftur?
— Ég er hundleið á þeim lit, en
kannski þér gerið það jarpt, sagði
drottningin.
En nú fór svo illa að drottningunni
líkaði ekki jarpi liturinn, sem Lúrifaks
hafði valió, þó að hann reyndist end-
ingargóður. Það stoðaði ekkert þó að
hann breytti áferðinni á hárinu þrisvar
sinnum, með alls konar bylgjum og
krullum — drottningin espaðist meir
og meir.
— Ég vil hafa eitthvað ,,smart“ —
eitthvað sem fólk tekur eftir, sagði
hún. Notaðu vitið, ef nokkur glóra er í
þér maður.
Lúrifaks lá við að efast um það, því
að hann var orðinn svo þreyttur og
hann lofaði sér því að hann skyldi fá
sér langt frí þegar þetta væri búið. Og
svo breytti hann hárinu í sjöunda
sinn.
Það varð rautt — eldrautt — log-
andi rautt!
— Fólk tekur eftir þessu, hugsaði
hann ánægður, en drottningin var
ekki alveg á sama máli. — Ertu brjál-
aður, maður?orgaði hún. — Rautt! —
Veistu ekki að rautt táknar hættu?
En nú fór aumingja Lúrifaks að sjá
rautt. Hann varð sótvondur.
— Ef það táknar hættu þá er það
ekki nema gott! sagði hann, — því að
nú er ég reiður — og nú fer ég. Hann
var hinn reiðilegasti og drottningin
þorði ekki að stöðva hann.
Hver veit nema hann breytti henni
í einhverja ófreskju eða kvikindi