Æskan - 01.04.1982, Side 13

MISSKIPT
ER LÁNINU
~~ Misskipt er láninu
mannanna, ekki síður en öðru
’ Þesssum syndum spillta tár-
ar>na dal, sagði karlinn. Hann
Var að lesa blað og rakst þar á
merkilega frétt.
~~ Hér stendur nefnilega,
skal ég segja ykkur, að komið
hafi fyrjr einhver staðar í út-
ler|dum, að maður nokkur
hafi gleypt perlu í matnum
sínum. Hann varð náttúrulega
fárveikur, manngarmurinn,
°9 varð að fara til læknis. Og
lseknirinn opnaði á honum
^viðinn og náði perlunni. En
svo verðmæt hafði perlan
Ver'ð, að hún borgaði allan
kostnaöinn! — Já, því segi ég
það — misskipt er láninu í
henni veröld. — Borga varð
e9 úr eigin vasa, þegar lækn-
lr|nn skar í fingurinn á mér um
árið!
~~ þaö væri hræðilegt! Þess vegna
Þorði hún ekki annað en að stein-
Þe9ja, en Lúrifaks gamli flýtti sér heim
1 furninn sinn, settist og fór að hugsa.
~~ Ég er orðinn hundleiður á þessu
Saldraembætti! hugsaði hann. Ég er
'ka orðinn gamall, nú segi ég af mér
með eftirlaunum og á svo náðuga
daga það sem eftir er ævinnar. En
yrst verð ég að kenna fólki að það má
vara sig á mér.
~~ Hautt þýðir hættu, tautaði hann
~~ ^m! Ég held að ég verði að mála
a|lt rautt, svo skal það bara sjá til, ef
Það vili mér nokkuð!
Til þess að hafa næði á meðan
/eytti hann öllum, sem ætluðu aó
' 'nna hann, í mýs — það var nefnilega
auðveldur galdur — og svo náði hann
1 ful|a fötu af rauðum lit og fékk sér
Pe.nsil- Honum fannst ansi gaman að
mala og svo málaði hann allar dyr
rauðar og glugga og veggi.
Vegghilla
fyrír
blómapotta
Hún er smíðuð úr furu,
kvistalausri og vel þurri, —
stærð á plötu er 28 sm á lengd
og 15 sm á breidd. Þykktin er 2
sm. Styrktar-stykkið undir er
11 sm þar sem það er lengst
upp og niður, skrúfað fast
ofanfrá. Þið þurfið að hefla
fjalirnar og siípa með
sandpappír. Ef hillan á að vera
á Ijósum vegg, mætti bæsa
hana með hnotu-vatnsbæs og
lakka með þunnu gólflakki. Ef
hins vegar hillan verður á
dökkum vegg, þarf ekki að
bæsa, aðeins lakka.
— Rautt táknar hættu. Nú vita allir
að það er hættulegt að koma til mín
og trufla mig!
En þjónarnir og stúlkurnar, sem
tóku til hjá honum voru nú orðin að
músum, en þau voru ekkert hrædd því
að þau vissu, að þau mundu bráðum
komast úr músarálögunum. Þess
vegna hlupu mýslurnar um og
skemmtu sér að Lúrífaks. Þær tóku
eftir að svarti kötturinn hans var
kominn inn í herbergið hans, — en
allt í einu stökk hann á mýsnar. En þá
fór illa: Kötturinn lenti í málningarföt-
unni galdramannsins.
Mýsnar skellihlógu og Lúrifaks gat
ekki að sér gert að hlæja líka, en sá
eini sem ekki hló var kötturinn. Hann
varð eldrauður af litnum.
— Það er rétt: rautt táknar hættu
sagði Lúrifaks og hló. Þú verður öðr-
um til aðvörunar, kisa mín!
En kötturinn faldi sig úti í skoti og
sást ekki fyrr en hann hafói náð af sér
öllum rauða litnum.
Mýsnar breyttust bráðum í fólk aftur
og flýttu sér til konungsins og sögðu,
að hann mætti til að setja Lúrifaks á
eftirlaun. — Hann stæói ekki vel í
stöðu sinni framar.
Það gerði kóngurinn og fékk sér nýj-
an galdramann, en Lúrifaks settist um
kyrrt í turninum sínum og galdraði
ekki nema einstöku sinnum — sér til
gamans.
En það var gott að ég vissi að rautt
þýðir hætta, sagði hann og hló þegar
hann sá rauða hárið á drottning-
unni. Því að nýi galdramaðurinn gat
ekki breytt litnum á því, og þess vegna
var það rautt enn.
13