Æskan - 01.04.1982, Blaðsíða 22

í dagblöðum bæjarins var dag nokkurn sagt frá
Ijótum glæp, sem framinn hafði verió. Afbrotamaö-
urinn var ungur maður, sem allir í bænum þekktu.
Það skildi enginn, hvernig hann, sem allir höföu
álitið góóan dreng, og haft á honum mikið álit, heföi
getaö drýgt þennan voóalega glæp.
En skýringin kom. Eftir að hann hafði verið látinn
í fangelsiö, gerði lögreglan húsrannsókn heima hjá
honum. Allar hillur voru fullar af bókum. En hvers
konar bækur voru það? Flestar bækurnar voru þaö
sem kallaðar eru ,,sorprit“. Hann hafði gleypt í sig
efni þessara vondu bóka, svo hugur hans fylltist af
Ijótum hugsunum. Líklega hefur hann haldið, að
hann gæti ráðið við hugsanir sínar, svo efni þetta
heföi ekki áhrif á hann, eöa hann hefur alls ekki
gert ráð fyrir hinum vondu áhrifum af þessum lestri.
En þar skjátlaðist honum hrapallega. Efni bókanna
fékk vald yfir honum.
Farðu varlega í vali á lesefni. Lestu góðar bæk-
ur. Vendu þig á að hugsa fallegar hugsanir. Láttu
aldrei Ijótar hugsanir festast í huga þínum.
Það eru farnar herferðir og kröfugöngur til að
mótmæla bæöi einu og öðru. Því ekki að gera her-
ferð gegn allskonar skemmdarstarfsemi, eins og
því t. d. aó brjóta rúöur og flöskur, svo gler liggur úti
um allt fólki til ama og skaða. Æfa sig í snyrti-
mennsku, t. d. meó því að henda aldrei frá sér
neinu rusli, ekki einu sinni karamellubréfi, eða bréfi
utan af tyggjó, en láta það í ruslakörfu eða geyma
þaó í vasa eóa veski þangað til maður kemur heim.
Ég sá einu sinni afskaplega fína og huggulega
konu á Austurvelli, hún var aö beygja inn á Lækj-
argötuna, og um leið var hún eitthvaö aó bauka í
höndunum. Það sýndi sig að hún var að taka utan
af tyggjópakka, og svo stakk hún upp í sig tyggjó-
inu, og ekkert var athugavert við það, en þaó sem
vakti furóu mína var þaó, að hún fleygði bréfinu á
götuna. Þá fannst mér hún ekkert fín lengur. Sem
betur fer hef ég séð marga nota litlu grænu föturn-
ar, sem eru festar á staura svo að vegfarendur geti
losað sig við rusl, en sumstaðar er óttalegt á aó líta.
Veljum það sem vorverkefni að stuðla aö hreinni og
snyrtilegri bæ eða borg — eða umhverfi. Hjálþumst
að því aö gera landið okkar enn þá fegurra heldur
en það er. Svo getum við kannski líka hugsaö um
meiri prúðmennsku í umgengni viö annað fólk.
Gamall maður nærri blindur ætlaði aö stíga upp í
strætisvagn um daginn, þá kom hópur af skóla-
unglingum ruddist fram fyrir hann, hann og ég
stóóum ein eftir. ,,Sjá nú þetta“ varð mér aó orði.
,,Blessuð góóa, maður er orðinn svo vanur þessu,
þau ryðjast alltaf á undan", sagöi hann. Athugið,
aö vagninn fer aldrei af stað fyrr en allir eru komnir
upp í hann. Gangi ykkur nú vel meó vorverkin,
krakkar mínir. Ég tek fram aö góði hópurinn er
stærri en sá slæmi, en takmarkið er: Allir góðir.
Kveðja frá H. T.-ömmu
UNDARLEG UPPSKERA
Haust eitt voru hjón nokkur að taka
upp gulrófur úrgarði sínum, og er þau
höfðu verið að um stund, skruppu
þau inn í hús sitt til að fá sér kaffi-
sopa. — Ófyrirleitinn strákur, sem átti
þar leið um, hljóp heim til sín og sótti
blóðmörskepp, batt hann við eitt
rófugrasið og gróf hann í garðinum,
svo að grasið stóð upp úr. Síðan lá
hann í leyni og beið eftir því að hjónin
færu aftur í garðinn. Ekki leið á löngu,
þar til þau komu og fóru að taka upP
aftur. Og þiö hefðuð bara átt að sjá
undrunarsvipinn á þeim þegar þau
sáu blóðmörskepp hanga á einu
grasinu. Þau ráku upp svo stór augu,
að þau minntu helst á augu í frosinni
ýsu.
22