Æskan - 01.04.1982, Qupperneq 50

til vill, aö láta aðra vita, hvað það er,
sem liggur þér svo þungt á hjarta. Ég
veit að drottningin stjúpa þín sýnir
þér margskonar hörku og lætur gæta
þín, eins og þú værir fangi. En nú skal
hún hætta því. Ég kem hingað í dag til
að tala við hana, og ég vona að hún
samþykki giftingu okkar góðfúslega.
Mjallhvít: O, Herbjartur! Þú ert svo
góður. En ég er svo hrædd. Hatur
stjúpu minnar á mér á sér engin tak-
mörk.
Herbjartur: Fyrir mitt leyti er mér
sama um hatur hennar, en þín vegna
mun ég þó fara varlega, og reyna að
vekja móðurtilfinningar í brjósti
hennar: — En þó að það takist ekki,
þá skal samt enginn máttur í heimi
varna mér þess, að ég nemi þig á
burtu, ef með þarf. Ég teysti giftu
minni!
Mjallhvít: Þú ert svo sterkur og
vongóður. Þú talar í mig táp og hug-
rekki og ég horfi nú með sælli von til
framtíðarinnar.
Jóakim (kemur inn hægra megin,
gengur þvert yfir sviðið og út vinstra
megin, og segir um leið lágt við Mjall-
hvíti, án þess að nema staðar); Yðar
tign! Komið með mér. Drottningin
kemur!
Mjallhvít: Ég verð að fara. Heill og
sæll, Herbjartur konungsson!
(Kveðjast með handabandi).
Herbjartur: Heil og sæl! Við sjáumst
innan skamms!
(Mjallhvít fer til vinstri. Drottningin
kemur inn hægra megin á leiksvðið).
Drottningin: Hvað sé ég? Herbjartur
konungssonur! Hvað genð þér hér?
Hvernig vogið þér yður inn í höll
óvinar yðar? Mér verður á að spyrja?
Hverju á ég að þakka þann heiður að
þér heimsækið oss í þessu herbergi í
höll vorri? Konungssonurinn er þó
aldrei á biðilsbuxunum, vænti ég?
Það veröur sannarlega gaman að
heyra hvernig slíkum sveinsstaula
sem yður tekst að flytja bónorðið!
Talið — ég hlýði á!
Herbjartur: Göfuga drottning! Þótt
ég sé eigi skrýddur konunglegum
skrúða sem stendur, þá kem ég hing-
að í þeim konunglegu erindum í dag
að bjóða yðar hátign sátt og vináttu
ríkis vors. Látum frá þessari stundu
fornan fjandskap gleymdan. — En —
að öðru leyti — gátuð þér rétt upp á
öðru erindi mínu, göfuga drottning!
Ég kem hingað til að biðja um hönd
yðar gullfögru dóttur.
Drottningin: Ha, ha, ha! Nú fer að
verða reglulega gaman að yður!
Annars skal ég reyna að svara yður
skilmerkilega, því að ekki var bónorð
yðar þoku vafið. Fyrst er þá það, að
Mjallhvít er hvorki gullfögur né mín
dóttir. Og ef þér viljið þekkjast gott
boð, þá hafið yður á brott héðan hið
bráðasta, svo að ég þurfi eigi að hafa

yður fyrir augunum til lengdar! Ég
vona, að þér hafið skilið svar vort. —
Verið sælir, þér göfugi konungsson!
Herbjartur: En, yðar hátign! Ég hef
eigi unnið til þess að vera smánaður.
Er það gert af ásettu ráði?
Drottningin: Af ásettu ráði — Já!
Þar með vildi ég láta yður vita á hverju
þér eigið von. Og nú vona ég, að
þér látið eigi undir höfuð leggjast að
hypja yður af stað. Nú — Nú —
drengur minn! Burt, burt! (Bendir á
dyrnar).
Herbjartur (hneigir sig þóttalega):
Ég fer nú, en fundin skuluð þér síðar
meir — og — þá:. . . (fer í þykkju).
Drottningin (ein): Mjallhvít tekin
fram yfir mig. Minna mátti það ekki
kosta! Hún gerð að drottningu í ríki
fegurðarinnar. Hún sett í þann
heiðurssess, sem mér einni ber! Nei,
það læt ég aldrei viðgangast! Aldrei!
... Það er óbærilegt að nokkur kona
sé talin mér fegurri. — En eftir á að
hyggja: Hvað varðar mig annars um
það, þótt honum þykir Mjallhvít
fallegri en ég? Hann er bjálfi —
aumingi — sauðheimskur og skilur
ekki nokkurn skapaðan hlut... Og
hef ég þig líka spegill minn! Gaman
að vita, hvað hann segir nú. (Tekur
lítinn spegil úr barmi sínum og setur
hann einhversstaðar, þar sem þægi-
legast er á leiksviðinu. í orðastaö
spegilsins er svarað á bak við tjöldin);
„Spegill, spegill herm þú: Hver
hér á landi fríðust er?
Spegillinn (í drengjaróm):
,,Frú mín drottning, fríð sem engill þú
er,
en af þér samt hún Mjallhvít að fríð-
leika ber“.
Drottningin (æfareið, hendir
speglinum á borðið): Þú þitt svarta
svín! Þú ert sama ræksnið. Það er
eins og allir hlutir hafi tekið sig
saman um að gera mér lífið óbærilegt.
Eru þetta svo kölluð örlög? (Áköf). í
krafti allra máttarvalda myrkursins
skal ég berjast við örlögin og sigra
þau! Það sem spegillinn sagði skal
ósatt reynast! Já, það skal — það
skal! Nú skal enginn bleyöuskapur
ráða. Mjallhvít verður að deyja!
(Opnar dyrnar vinstra megin og
kallar): Jóakim! finndu mig
snöggvast!
Drottningin (mjúk í máli); Heyrðu
nú Jóakim minn góður, þú hefur ætíð
reynst mér trúr þjónn og ég þykist
hafa sýnt að slíkt kann ég að meta
með því að fela þér jafnan á hendur
þau erindi, sem mikilsverð hafa verið
fyrir ríkið. Ég vona að þú sért enn
sami trúi þjónninn. (Jóakim hneigir
sig) Ég þarf nú fremur en nokkru sinni
áður á trúum þjóni að halda . . . Jóa-
kim, veistu um samsærið gegn mér og
ríkinu? . . . Veistu hver er upphafs-
CD