Æskan - 01.06.1989, Síða 33

Að
missa
besta
afa
í
heiminum
sftir Quðbjörgu
Jóhannesdóttur
ára.
^að var sólríkur dagur í byrjun ágúst-
^ánaðar. Ég hafði sofíð fram eftir og
ma;tti því hress og kát í vinnuna. Ég
vann í söluturni í Kópavogi en faðir
ni'nn hafði átt hann í sjö ár. Allt gekk
syo vel.
Ég var að telja vörur þegar síminn
ringdi. Það var faðir minn sem var
lnum megin línunnar og mér fannst
ann óvenjulega niðurdreginn og dap-
Ur; Ég heyrði á röddinni að eitthvað
^tkið væri að. Hann átti mjög erfitt
jtteð að segja það sem honum bjó í
r)ósti. Eftir langan tíma tókst honum
skýra mér frá því að afi minn væri
ainn. Ég trúði varla mínum eigin eyr-
Utn og sagði hann í fyrstu segja ósatt.
11 þetta var satt. Afi minn, besti mað-
Ur 1 heimi, var dáinn. Hann sem sagði
^ór alltaf sögur þegar ég var hjá honum
°8 fór með mig í allar skemmtilegu
Öonguferðirnar var horfinn frá mér.
ann hafði dáið í svefni þennan sólríka
^ag í ágúst. Ég trúði því ekki. Skyndi-
8a varð ég máttlaus, missti símtólið á
f'fió og fór að hágráta. Ég vildi fá að
ra í friði svo að ég lokaði söluturnin-
015 lagðist á gólfið og grét sáran.
Ég hrökk upp við að einhver sneri
lykli í skránni. Ég settist upp og horfði
döprum augum framan í sorglegt andlit
föður míns. í fyrstu fannst mér eins og
mig hefði verið að dreyma vondan
draum en þegar ég leit á símann sá ég
að símtólið lá enn á gólfinu, þetta hafði
þá í raun og veru gerst. Afi minn var
dáinn. Mig langaði að gráta meira en
hvernig sem ég reyndi gat ég það ekki.
Pabbi sagði að við skyldum fara heim
og hafa söluturninn lokaðan þennan
dag.
Ég fékk að kveðja afa í hinsta sinn við
kistulagninguna en hún fór fram 15.
ágúst. Við fjölskyldan sátum öll saman
á einum bekk og grétum meðan prest-
urinn blessaði afa. Ég reyndi að halda
tárunum í skefjum og sýnast sterk en
það gekk ekki alltof vel. Það eina, sem
ég gat hugsað um, var að hann væri dá-
inn, hann afi sem mér fannst að ætti
alltaf að lifa. Hann var hluti af lífi mínu
og hann gat ekki bara horfið svona allt í
einu.
Afi var jarðaður frá kirkju sem er í
Lundarreykjardal í Borgarfirði. Athöfn-
in hófst klukkan tvö 18. ágúst svo að við
þurftum að leggja snemma af stað frá
Reykjavík um morguninn. Ég grét
næstum alla leiðina. Ég var aðeins 12
ára og fannst afi deyja alltof snemma.
Ég hafði fengið að lifa svo stutt með
honum. Mér fannst þó gott að nú væri
hann kominn til ömmu en hún dó úr
krabbameini þegar ég var eins árs.
Eftir jarðarförina var farið í félags-
miðstöðina í Lundarreykjardal í kaffi.
Þar leið mér mjög illa og var fegin að
komast heim.
Eftir þetta lifði afi aðeins djúpt í
hjarta mínu og ég mun alltaf muna
góðu stundirnar sem ég átti með honum
og varðveita þær.
Lífið heldur áfram sínum vanagangi.
Afi átti pabba og pabbi átti mig. Ég
myndi síðar eignast barn til að leggja
fram minn skerf til mannkynsins til að
halda því við. Þá yrði eflaust ekki langt
í að ég yrði amma og ég myndi jafnvel
lifa það að verða langamma en þá yrði
minn tími líka útrunninn. Nýjar kyn-
slóðir taka við af öðrum. Þannig er lífið.
- Sagan hlaut aukaverðlaun í samkeppni Æsk-
unnar og Barnaútvarpsins 1988.
ÆSKAN 33