Æskan - 01.06.1989, Blaðsíða 36

Slysið á
skólalóðinni
eftir Brynju Jónsdóttur.
Tikk takk, tikk takk. Tifið í klukkunni
var að gera Huldu brjálaða. Hún gat
ekki á heilli sér tekið því að hún var að
hugsa um slysið sem varð í skólanum
fyrr um daginn.
Það var þannig að hún og vinkona
hennar, hún Ólöf, voru að klifra upp á
skúr sem var á skólalóðinni. Þegar þær
voru komnar upp þá datt Ólöf niður
með þeim afleiðingum að hún fékk
heilahristing og fótbrotnaði.
Huldu fannst þetta allt vera sér að
kenna því að hún hafði stungið upp á
því að fara upp. Hún stóð upp og gekk
inn í eldhús og gáði inn í ískápinn. Hún
var svöng og fékk sér brauð með
skinku. Síðan fór hún út og tók strætis-
vagn upp á sjúkrahús.
Þegar hún spurði eftir Ólöfu sagði
læknirinn að hún þyrfti að hvílast vel og
Hulda mætti ekki vera lengi hjá henni.
Hulda gekk inn á biðstofuna og fór að
hágráta því að henni fannst allt sér að
kenna.
Teikning: Höfundur.
Eftir stundarkorn kom hjúkrunar-
kona og sagði að Ólöf hefði verið sett í
einkastofu og Hulda mætti fara til
hennar því að hún væri vakandi. Þegar
hún kom inn reis Ólöf upp og spurði
hvort hún hefði verið að gráta. Hulda
sagði henni eins og var. Þá sagði Ólöf að
hún hefði runnið á bleytu og sér myndi
batna fljótlega en hún þyrfti að vera í
rúminu svolítinn tíma.
Þær spjölluðu nú dálitla stund en svo
kom hjúkrunarkona inn og bað Huldu
að drífa sig heim.
Þrem vikum síðar kom Ólöf í skólann
aftur. Þetta endaði þá vel eftir allt sam-
an.
villiKöttur
eftir Hafrúnu Björnsdóttur.
(Villi er að leita að Dúllu vinkonu
sinni. Gamall köttur hajði sagt
honum að maður hejðijarið með
hana í kattaverslunina. . .)
Villi hljóp að kattaversluninni en
hann vissi ekki hvernig hann ætti
að komast inn. Hann hljóp í
kringum verslunina til að leita að
opnum glugga. Allt í einu rak hann
höfuðið í eitthvað. Hann leit upp
og sá opinn glugga. Hann stökk
inn um hann. í stóru herbergi voru
margir kettir í búrum. Hann
svipaðist um eftir Dúllu og spurði
brúnan kött:
„Veistu um hvítan kött sem
heitir Dúlla?“
„Já,“ sagði brúni kötturinn.
„Hvar er hún?“ spurði Villi.
„Hjá dýralækninum.“
Þá hljóp Villi til dýralæknisins.
Hann leit inn um glugga og sá
Dúllu. Hann stökk inn um hann
og sagði við hana:
„Nú er allt í lagi.“
„Já, já, en ég get ekki hlaupið
eða gengið,“ sagði hún.
„Hvað á ég að taka til bragðs?“
sagði Villi. „Hvar er lykillinn?“
„Eg veit það ekki,“ sagði Dúlla.
En á sama andartaki heyrðu þau
brak.
„Einhver er að koma,“ sagði
Villi.
„Feldu þig,“ sagði Dúlla.
Villi gerði það og um leið og
hann fór á bak við búrin kom
einhver. Það var dýralæknirinn.
Hann var stór og feitur. Villi varð
afar hræddur við hann. Hann
reyndi að mjálma á Dúllu en hún
var svo hrædd að hún gat ekki
svarað. Karlinn var bara að gá að
hvort það væri ekki allt í lagi. Svo
fór hann og skildi lyklana eftir. f*3
kom Villi úr felum. Hann reyndi
að ná lyklunum. Hann hoppaði og
hoppaði og loksins tókst honurn
það. Hann beit í lyklana og reyndi
að opna. Hann sneri og sneri og
loks tókst honum að opna. Dúlla
haltraði út úr búrinu en rak sig i
dós. Dósin datt niður á gólf og
karlinn kom.
Villi sagði við Dúllu:
„Hlauptu út um gluggann.“
Dúlla gerði það. Karlinn sá Viha
og reyndi að ná honum en Villa
tókst að stökkva út um gluggann-
„Þarna munaði mjóu! Þú ert
HETJAN MÍN,“ sagði Dúlla.
Villi roðnaði heldur betur.
Villi bað Dúllu og þau lifðu
hamingjulífi og eignuðust fimtn
kettlinga.
- Sögulok.
36 ÆSKAN