Æskan

Árgangur

Æskan - 01.08.1989, Síða 30

Æskan - 01.08.1989, Síða 30
■£> * «í t* tíálifm'. tíí • I Framhaldssaga Það voru einu sinni konungur og drottning. Þau réðu yfír miklu og vold- ugu ríki. Konungurinn hét Alfar en drottningin Sirba. Einn son áttu þau er Ómar hét og var hann fjórtán ára er saga þessi gerðist. Konungur og drottning voru mikils metin af þjóð sinni enda höfðu þau litið á þegna sína sem eina stóra fjölskyldu sem þeim bæri að bera umhyggju fyrir. Nú fyrir nokkrum árum hafði „eitt- hvað gerst“, eitthvað sem fólk skildi ekki. Hinn fallegi skógur, sem einu sinni hafði verið aðal veiðistaður kon- ungs og þegna hans, var nú eins og dauður. Nú heyrðist ekki lengur fugla- söngur eða dýrahljóð. Nú hlupu ekki léttfætt dádýr um skóginn og ekki heyrðist heldur hundgá eða jódynur er reiðmenn eltu uppi bráð. Nei, nú var hann svartur, dauður og skrælnaður. Enginn þorði að fara inn í hann og ef einhver fór þangað þá kom hann ekki aftur. Og nú var hann kallaður Svarti- skógur. Fólk trúði að einhver óvættur hefði komist inn í landið því að ungir drengir höfðu týnst og ekki fundist aft- ur þó að leitað væri og fólk þóttist hafa séð svarta þúst svífa yfir Svartaskógi. Ómar prins var mjög efnilegur dreng- ur, elskaður og virtur af öllum. Einn dag var hann úti að ganga með kennara sínum. Honum þótti gaman að göngu- ferðum. Þá gat hann séð margt og fræðst um margt af kennara sínum. „Við skulum fara þama niður að vatninu,“ sagði Ómar, „og hvíla okkur. Það er svolitlu svalara þar.“ Þeir flýttu sér niður að vatninu og lögðust niður undir stóm tré er stóð við vatnsbakkann. „Hér er gott að vera,“ sagði prinsinn hlæjandi, „og sjáðu.“ Hann benti út á vatnið þar sem mynduðust ölduhringir. „Hér er nóg af fiski. Ég vildi bara að ég hefði veiðistöng.“ „Mér er ekkert um að vera svona ná- lægt Svartaskógi,“ sagði kennarinn dræmt og horfði yfir vatnið þar sem Svartiskógur blasti við þeim. „Við höfum nú svo oft komið hér áð- ur,“ sagði Ómar, „og ég held að það sé allt í lagi. Ég er hálf syfjaður,“ bætti hann við. | Það var molluhiti svo að Ómar sofn- 1 aði brátt. Kennarinn reyndi að halda 1 sér vakandi. Hann vildi ekki sofna. | Konungur og drottning treystu honum | fyrir syni sínum. En það var ekki auð- | velt að halda augunum opnum. Það féll | á hann mók. Aftur og aftur reif hann | sig upp úr svefnmókinu, stóð upp og | gekk um þar sem prinsinn svaf. Að síð- | ustu lagðist hann við hliðina á honum | og sofnaði. | Ekki hafði kennarinn sofið lengi er | hann vaknaði við hljóð. Hann hentist f upp og leit í kringum sig. Ómar prins | var horfinn. Aðeins húfan hans var þar | sem hann hafði legið. Kennaranum | heyrðist hann heyra kallað: | „Hjálp.“ Hann leit yfir vatnið og sýndist hann 1 sjá svarta þúst svífa með miklum hraða | yfir Svartaskóg. Hann var skelfingu | lostinn og hrópaði: | „Ómar, Ómar!“ 1 Enginn ansaði en honum fannst hann | heyra hlátur langt í fjarska. Hann ætlaði | að hlaupa inn í skóginn og grípa prins- | inn úr klóm óvættarinnar. En nei! Það | mátti hann ekki. Hann varð að fara | heim í konungshöllina og segja tíðindin. 1 Kannski væri hægt að bjarga prinsinum | ef leit væri hafin nógu fljótt. | Kennarinn flýtti sér því heim, fleygði | sér fyrir fætur konungs og sagði honum 1 hin sorglegu tíðindi, að Ómar prins 1 væri horfinn: | „Ó, herra konungur. Líf mitt er í yð- | ar hendi en leyfið mér fyrst að leita | prinsins.“ | Konungnum var mjög brugðið, | drottningin stundi: | „Sonur minn, sonur minn.“ | Konungur lét blása í lúður til að kalla | liðsmenn sína saman. Liðsmenn hans | þustu að og konungur kunngjörði hvað | gerst hafði. Og nú hét hann öllum, er f fært gætu honum Ómar son sinn aftur | heim, góðum launum. | „Það erum ekki við ein sem höfum | orðið fyrir þessari sorg. Margir þegnar | mínir hafa misst efnilega syni. Við verð- | um að taka höndum saman og ganga | fram með djörfung og vinna á þessari | óvætti sem þjakar þjóð vora,“ sagði I konungurinn. | Það var leitað í margar vikur og mán- | uði en ekkert bar árangur. Margit | höfðu farið inn í Svartaskóg. Sumir 1 komu illa leiknir til baka, blóðugir og | sárir, en margir komu ekki aftur. Það | var þjóðarsorg. | Allir fundu til með konungi og | drottningu. Þetta var einkasonur 1 þeirra. Allir voru orðnir vonlausir um | að geta fundið prinsinn eða unnið a | óvættinni er rændi þá börnum þeirra. Hinum megin við Svartaskóg var fab 1 legur dalur og í miðjum dalnum stóð | lítill bóndabær. Þar bjuggu hjón með 1 tveimur börnum sínum. Dóttir þeirra | var tíu ára og hét Björt. Hún var gull' | falleg með gullbjart hár og himinblá 1 augu. Henni þótti undurvænt um bróð- 1 ur sinn sem hún kallaði Bóa. | Þau sátu í fallegu skógarkjarri. Björt | var að flétta krans úr blómum því ao | bróðir hennar átti afmæli næsta dag, Þa | yrði hann fimm ára. Foreldrar þeirra | voru úti á akri svo að þau voru ein | heima. Pabbi þeirra og mamma vissu a | það var óhætt að skilja Bóa eftir hja | Björtu því að hún var svo góð. Björt virti fyrir sér blómakransinn- Hann var bráðum orðinn nógu stór. „Bói,“ kallaði hún, „þú þarft ekki a tína meira.“ Um leið sá hún svarta þúst sem kom svífandi og stefndi á þau með miklum hraða. Hún stökk upp og kallaði a = bróður sinn: „Bói, komdu fljótt.“ | Hún hljóp allt hvað hún gat en '°^ | of seint. Það skipti engum togum- . | hún kom þar sem bróðir hennar a^. | verið var hann horfinn. Hún he} I hlátur. I ”HÍ’ hí’“ . ( j; að I og sá þá að svarta þústin stefn i Svartaskógi. Björt hljóp grátandi á e 30 Æskan því. | „Slepptu honum bróður mínum, | nornin þín,“ hrópaði hún grátandi. | Hún hljóp þar til hún kom að Svarta- | skógi. Þar fleygði hún sér niður og grét | sáran. | „Veslings Bói, veslings Bói,“ sagði | hnn, „ég skal ekki hætta fyrr en ég finn | þig.“ | Tárin streymdu niður kinnar hennar. | Þá heyrði hún hljóð. „Klang, klang.“ | Hún leit upp og sá þá að í keltu | hennar sátu tveir pínulitlir angar. Þeir | sögðu við hana: § _>,Hættu að gráta, Bjort. Við ætlum að | safna perlum og steinum í hálsfesti sem þú átt að koma um hálsinn á óvættinni. Þá mun mún deyja.“ „En hvernig get ég fundið þessa steina?“ spurði Björt. „Þú átt að framleiða þá sjálf, fórna þér algjörlega. Þú verður að leggja allt í sölurnar. Þú mátt aldrei hugsa um sjálfa þig. Þarna bak við Svartaskóg er fjall sem heitir Blátindur. Þar búa tveir dvergar og þeir munu smíða fyrir þig hálsfestina. En þú verður að hlýða þeim í öllu. Nú verðum við að leggja af stað. Það er löng leið gegnum Svartaskóg.“ „Gegnum Svartaskóg!“ hrópaði Björt, skelfingu lostin. „Pabbi og hjálpa þér. „En hvað þið eruð litlir og fallegir," sa8ði Björt og nú byrjuðu tárin aftur að streyma niður kinnar hennar. „Klang, klang,“ heyrðist. „Hvað er þetta sem heyrist og hverjir eruð þið?“ spurði Björt. „Við erum blómálfar og eigum heima * hlómunum. Þau eru húsin okkar. Ég uetti Linda,“ sagði stærri veran. „Og ég heiti Dís,“ skrækti sú minni. ”Og nú skalt þú sjá.“ Þær sýndu henni litla krús. Þar skein a eitthvað. „Hvað er þetta?“ spurði Björt. „Þetta eru tárin þín. Þegar þú grætur verða tárin þín að skínandi perlum. Það er að segja ef þau eru ósvikin. Þú ein Setur bjargað bróður þínum og prinsin- um og þeim sem óvætturin hefur á valdi sínu.“ „Ó, hvernig get ég það?“ spurði íurt. „Ég er svo lítil.“ „Þú hefur það sem aðra vantar, hinn Sanna kærleika. Með honum munt þú s,gra,“ sögðu Linda og Dís. „Þú átt að mamma hafa stranglega bannað mér að koma nálægt honum.“ „Gegnum Svartaskóg verður þú að fara ef þú vilt finna bróður þinn,“ sögðu Linda og Dís. „Já,“ sagði Björt, „ég vil svo gjarnan bjarga prinsinum og bróður mínum og öllum sem eru á valdi nornarinnar en ég er svo lítil.“ „Við munum hjálpa þér,“ sögðu Linda og Dís. „En áður en við leggjum af stað verður þú að lofa okkur því að fylgja okkur eftir því að nornin mun gera allt til að ginna þig af réttri leið og þá ert þú á hennar valdi.“ Og nú lá leið þeirra inn í Svartaskóg. Því lengra sem þær komu inn í skóginn þeim mun þéttari og dimmari varð hann. Allur gróður var dauður og jarð- vegurinn því harður og hrjúfur. Björt varð fljótt sárfætt. Hún gat með naum- indum greint litlu blómálfana sem flugu á undan henni. Oft hrasaði hún um trjágreinar eða þær festust í fötum hennar. Stundum sá hún á trjánum skilti sem á stóð: „Farið til vinstri. Þar er skógurinn | gisnari.“ Eða hún fann skilti sem á stóð: „Farið til hægri, þar er bjartari leið.“ Hún staldraði við en sá þá glytta í Lindu og Dís. Það stirndi á litlu silfr- uðu vængina þeirra. Nei, hún vildi heldur fylgja þeim eftir þótt það væri erfiðari leið en hin. Oft datt hún og hruflaði sig til blóðs. Þá komu Linda og Dís alltaf til hjálpar. „Klang, klang,“ heyrðist er tár henn- ar og blóðdropar féllu í krukkuna og urðu að dásamlega fallegum perlum og steinum. Þær voru komnar langt inn í myrkv- aðan skóginn. Björt var orðin bæði svöng og þyrst en áfram hélt hún. Allt í einu stansaði hún við stóra auglýsingu. „Gistihús, gott rúm og góður matur, ókeypis.“ Hún horfði hungruðum augum á auglýsinguna en svo flýtti hún sér áfram og litlu blómálfarnir settust á axlir henni og hvísluðu hughreystingarorð- um í eyru hennar. Enn var haldið áfram en nú byrjuðu skelfingamar fyrir alvöru. Hún fór að heyra ýmiss konar hljóð. Það var eins og hvæs í eiturslöngu og öskur í villi- dýmm. Henni fannst þau vera nærri sér eða læðast á eftir sér. Hún fór að hlaupa, ótti hafði gripið hana en Linda og Dís töldu í hana kjark. Svona gekk það lengi, lengi en svo fóm þessi hljóð að dvína og litla hjartað hennar sló rólegar. Linda og Dís flugu nú til hennar. „Dugleg, Björt mín. Nú eru þessar þrautir þínar brátt á enda. Bráðum komum við út úr Svartaskógi en þá taka við aðrir erfiðleikar sem þú verður að vinna bug á.“ Æskart 31

x

Æskan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.