Æskan - 01.04.1990, Blaðsíða 45
~ Æ, ég veit ekki. Hann á svo bágt.
. ^ann biður mig aftur að tala við
Sl§ Þá get ég ekki sagt nei, segir Lóa.
Búi lítur á hana.
~ skaltu að minnsta kosti hafa
°kkur nálægt. Það er ekki gott að
®egja hvað honum dettur í hug, segir
hann.
~ A morgun skulum við fara hátt
UPP í skriðu og vera þar allan daginn
u§ 'eita að steinum. Þá höfum við
r'ð fyrir honum, segir Hrói.
Slæmar fréttir
Lóa horfir með aðdáun á steinana í
. ltu sinni. Hún er búin að finna
IasPisa í öllum litum og stein sem er
eins
°g silfur. Kannski er hann úr
Silfri- Og það er mikið af slíkum
steinum hérna. Hún tók bara þann
staersta.
Liún situr og lætur sig dreyma. Ef
plta er silfur hefur hún ef til vill
ndið námu í gilinu. Hún sér í anda
er*n koma með skóflur og haka og
^rafa silfur úr jörðu eins og hún sá
einu
leit
Slnni í bíó. Þeir voru að vísu að
a að gulli en silfur er næstum
1Us fínt og gull.
)alf aetlar hún að sitja og selja
gang að námunni. Hún verður rík
^ras§- Og I öllum fríum sínum fer
n °g leitar að nýjum og nýjum
þ einurn þar til hún á stærra safn en
Ura í Furuvík. Og á endanum finnur
jj.n dlnn eina sanna stein, Víðbláin.
* jörðu. Steininn sem geymir
Isl lidma al'ra annarra steina á
andi. I honum glitrar jökullinn
þ sindrar á sólríkum degi og í
^Um ólmast eldurinn sem byltist
m í iðrum jarðar. Og öllu þessu
var
§eisl
. f*ar hann frá sér í mjúkum
e um sem aldrei njóta sín betur
Pegar dimmt er og dapurt í kring
m hann.
Hún ætlar að setja hann í garðinn
j P v'ð húsið sitt og allir, sem
s ast um sveitina hennar, koma og
ai a hann. Þeir fá að skoða hann
e, e§ ókeypis af því að suma hluti er
1 hægt að selja. Og þó að hún hafi
ndið Víðbláin þá á hún hann ekki
ein heldur á allt fólkið á íslandi
svolítið í honum með henni.
- Lóa, Hrói! Hvar eruð þið!?
- Ég er hér, galar Lóa.
Hún gleymir sér og þýtur á fætur
svo að allir steinarnir hrynja úr
kjöltu hennar.
Búi kemur niður skriðuna á mikilli
ferð.
- Passaðu þig, skriðan er svo laus!
æpir Lóa.
- Bíddu, bíddu, stynur Búi og
heldur áfram að moka steinum og
sandi á undan sér niður skriðuna.
- Hvað gengur á?
Hrói kemur másandi og blásandi
upp í móti, votur af svita.
- Fréttir!
Búi er loks kominn niður til þeirra.
- Það eru verstu fréttir sem ég hef
heyrt.
- Er stelpan dáin? spyr Lóa og
grípur andann á lofti.
- Nei, það var ekki um hana.
Búa er svo mikið niðri fyrir að
hann getur varla talað.
- Hvað þá? Svona reyndu að tala,
maður, segir Hrói.
- Víðbláinn er horfinn!
- Horfinn!
Hrói og Lóa æpa bæði í einu.
- Honum var stolið. Enginn veit
hver tók hann.
- Hvenær gerðist þetta?
- Þura saknaði hans á mánudag.
En hún segir að honum hafi ef til vill
verið stolið um helgina. Hún sá hann
síðast á laugardag.
- Á mánudag. Það var daginn sem
við lögðum af stað í útileguna, segir
Lóa.
- Þessi bjáni. Hún átti að geyma
hann í hólfi, segir Hrói.
- Hrói minn, suma hluti er ekki
hægt að geyma í hólfi, segir Lóa.
- Ég skil ekki hvernig nokkrum
manni dettur í hug að stela þvflíkum
dýrgrip, segir Búi. - Manninum, sem
stal honum, datt það í hug, svarar
Hrói.
- Þetta hefur enginn íslenskur
maður gert; það er ég alveg viss um,
segir Búi.
- Hafa menn engan grun um hver
þetta gæti verið? spyr Lóa.
- Nei, það er víst ekki. Þarna er
alltaf fjöldi af ókunnu fólki sem er að
ferðast um og skoða landið yfir
sumarið, segir Búi.
- Hann hlýtur að finnast, segir
Lóa.
- Hann verður að finnast, segir
Hrói.
- Hann skal finnast, segir Búi.
- Ég er viss um að Víðbláinn
missir ljómann ef sá sem stal honum
fer með hann til útlanda, segir Lóa.
- Vonandi, þá skilar sá hinn sami
honum ef til vill aftur, segir Búi.
Þau eru svo æst að áhuginn á því
að leita að steinum er rokinn út í
veður og vind í bili. Þau ákveða að
borða nesti og ræða málin.
- Það er skrýtið að heyra svona
fréttir neðan úr byggð og vera
sjálfur uppi á fjöllum í friði og ró,
segir Lóa.
- Friði og ró! Skeggi og Snúður eru
búnir að þvælast í kringum mig í
allan dag, segir Hrói.
- Ég sá þá og ég sá líka Ted. Hann
var að hamast að höggva grjót, segir
Búi.
- Ég sá engan. En ég fann silfur,
segir Lóa og sýnir þeim steininn
sinn.
En það er eins og steinninn sé
búinn að missa allan ljóma nú þegar
þau vita að Víðþláinn er týndur.
Þegar hann er annars vegar eru allir
aðrir steinar lítils virði.
Æskan 49