Æskan - 01.04.1993, Síða 13

UR LJOÐAKEPPNINNI
STRIÐ
Sprengjur falla d varnarlaust fólk. Líka börn.
Allir eru hlaupandi. Hvar er skjól?
Börn liggja blóðug á götum.
Fólk hrópandi inni í húsum sem standa í björtu bóli.
Hvers vegna er ekki hægt að semja í stað þess að drepa?
Hvers vegna er saklausu fólki blandað í mdlið?
Jd, hvers vegna?
Gimnhildur Erla Vilbergsdóttir 13 ára.
LJOSIÐ
Ég sd ekkert
nema myrkrið
sem huldi jörðina.
Ég heyrði ekkert
nema þögnina
sem skar í eyrun.
TIL ÖMMU
Ég finn yl frd brosi þínu
gg veit af þér er móti blæs.
Ég engin takmörk
upphaf eða endi finn.
Þú ert einfaldlega vinur minn.
Alltaf kemur að því
hvernig sem lífið veltist
að aðstæðurnar breytist.
Þd er maður oft einn.
Þd er gott að finna mjúka öxl
og faðmlag hlýtt.
Ekki kröfur bara brosið blítt
þd lagast allt.
Hákon Freyr Friðriksson 11 ára.
Þar til ég sd ljósið,
von fæddist í brjósti mér
og ég heyrði óm hamingjunnar.
Berglind Halldórsdóttir 12 ára.
(Höfundarnir fengu aukaverölaun fyrir þessi ljóð í samkeppni
Æskunnar, Flugleiða og Ríkisútvarpsins 1992).