Æskan - 01.04.1993, Side 36

STARII GARÐI
örsaga eftir Hassa.
Eg kom í þennan heim sumar-
ið 1991 eftir nokkra vikna
gerjun í eggi foreldra minna.
Við vorum þrjú systkin, svo að
segja jafngömul, tvær systur og ég.
Lítið man ég frá þeirri stund er
mér tókst að gogga mig út úr egg-
inu og reka upp fyrsta skræk-hljóð-
ið en samkvæmt frásögn mömmu
hafði ég verið á undan systrum
mínum að heimta mat og linnti
ekki látunum fyrr en pabbi gaf
mér í gogginn. Heimtufrekja unga
af starakyni er víst alkunn, hefi ég
heyrt, og hávaðinn sem fylgir mál-
tíðum okkar hefur komið illa við
suma.
Æskuheimili mitt er í Hæbar-
garði. Því er haganlega íyrir komið
í ónotaöri steyptri þakrennu undir
bárujárni. Þar sem gamla niður-
fallsrörið var áður er op sem jafn-
framt er munninn upp í hreiður
foreldra minna. Mjög er það
heppilegt fyrir fuglsunga sem ætla
að taka sitt fyrsta flug: Láta sig
bara falla niður og hreyfa til
vængina eins og ég gerði.
Aftur á móti varð mamma að
stjaka við óttaslegnum systrum
mínum. Stundum verða foreldrar
að framkvæma slík neyðarúrræði
sem gefast ekki alltaf vel. Annarri
systur minni fataðist flugið og hún
lenti inni í kálgarði á lóðinni. Ég,
foreldrar mínir og systa urðum
vitni að óhappinu sem kostaði
hana lífið. Hún kom heil nibur en
svarti högninn úr Hólmgarðinum,
sem er á höttunum eftir læðunni
Línu, húskettinum hér, stökk á
hana og deyddi. Sorglegt. Pabbi og
mamma höfðu varað okkur við
þessum dýrum sem liggja í leyni
og eta litla fugla. En óhapp af
þessu tagi sér enginn fyrir.
Eftir að við systkinin höfðum
lært hvernig starar afla sér fæbu og
vetur var á næsta leiti flugu for-
eldrar okkar til Spánar ásamt fé-
lögum sínum og dvöldust þar vet-
urlangt. Við systkinin komumst
ágætlega af veturinn þann arna
og héldum til í Hæðargarðinum.
Athafnasvæbi okkar er allstórt,
Fossvogsdalurinn, Gróbrarstöðin
þar og ab Öskjuhlíð. Útvarpshúsib
nýja er vinsæll áningarstaður í
góðum margfugla-félagsskap, svo
og Borgarspítalinn. í einfalda röð
hópum við stara-félagarnir okkur
saman og látum brandarana
ganga á milli svo að oft er glatt á
þakinu. Nú um þessar mundir eru
ráðhússbrandararnir einna vin-
sælastir. Til að mynda þessi:
Stari flaug inn um opinn glugga
á Ráðhúsinu og alla leið í sal þar
sem var að hefjast fundur. Hann
flögraði fram og aftur yfir starandi
fundarmönnum uns hann fann
sæti við sitt hæfi. Vegna þessa
dróst að setja fundinn og einn
kven-borgarfulltrúinn vildi láta
bóka að töfin stafaði af því að
svartur páfagaukur með gulan
gogg heföi ónábað fulltrúana og
hún legði til að fyrst yrði á dagskrá
hvernig ætti að flæma hinn
óboðna gest út úr húsinu.
Það er ekki nóg með að mann-
fólk láti blekkjast af raddbreyting-
um okkar heldur finnst því við líkj-
ast suðrænum gælufuglum í útliti!
Mér er minnistætt þegar ég dró
fyrsta ánamaðkinn upp úr
grassverði. Fjölskyldan var öll
ásamt öðrum fuglum ab næra sig í
almenningsgarðinum milli Hólm-
garðs og Hæðargarðs, árla morg-
uns. Iöandi og feitur endi blasti við
mér á milli grasstráa. Snöggur upp
á lagið klemmdi ég goggnum utan
um hann og togaði í en lítið gekk.
Ormurinn lengdist og ég hamaðist
við að ná þarna í gómsætan bita.
En allt kom fyrir ekki. Ég færði
gogginn nær sverðinum og streitt-
ist við af öllum lífs- og sálarkröft-
um, tók að hoppa og berja til
vængjunum. Þab bara teygðist á
ormskömminni. Öskuillur neytti
ég allrar þeirrar orku sem ég bjó
yfir og þab dugbi en á annan veg
en ég hugði. Ánamaðkurinn slitn-
aði í sundur og ég skall á bakið
með iðandi endann á kviðnum.
Verst var þó ab flestir viðstaddir
fuglar ætluðu að tryllast af hlátri.
Þvílík skömm! En þetta megum við
unglingarnir þola, aðhlátur af
minnsta tilefni.
Annars brosir framtíðin við mér
og fjölskyldunni. í sumar, sem leið,
eignuðust foreldrar mínir þrjá
unga svo að nú erum við fimm
systkinin, öll heilbrigðir og efnileg-
ir starar. Sú venja tíðkast mebal
stara að elstu börnin hjálpi til við
ab afla fæðu og mata þau yngri
uns þau verða fleyg og sjálfbjarga.
Þab eru ekki mörg ár síðan kyn-
stofn minn, stararnir, nam land
hér á Fróni. En okkur hefur fjölgað
4 0 Æ S K A N