Æskan - 01.05.1994, Blaðsíða 42

DVERGURINN
HRÆÐILEGI
eftir Helen M. Simm 13 ára.
Einu sinni voru hjón. Maðurinn
hét Jón og konan Lára. Þau bjuggu
fyrir utan stóran og dimman skóg.
Þau áttu eitt barn, stúlku sem var
kölluð Kara.
Fjölskyldan var mikið gefin fyrir
hesta svo að það var ekkert óeðlilegt
að Kara var efnileg hestakona. Henni
hafði verið kennt að láta hesta
brokka, fara á stökk og margt annað.
En mörgum fannst undarlegt að
svo lítil stelpa væri svona dugleg á
hestbaki.
Kara átti eigin hest og kallaði hún
hann Draum.
Dag einn þegar Kara var orðin 16
ára sagöi hún við foreldra sína að
hún ætlaöi út í heiminn til ab finna
sér eiginmann. Hún gekk frá mat,
vatni og peningum í litlum bakpoka,
stökk á bak Draumi og lagbi af stab.
Eftir langa ferb kom Kara ab litlum
skógi, mjög ólíkum heimaskóginum
hennar. Þar var dimmt og Kara var
dálítiö hrædd. Henni fannst eins og
fylgst væri með henni. Hún kom ab
stórum steini. Þar sem hún var orðin
mjög þreytt fór hún af baki og lagð-
ist niöur á steininn. Hún var með
mjög sítt hár svo að hún þurfti enga
dýnu. Hún sofnaði þar.
Hún svaf í margar klukkustundir.
Þegar hún vaknaði var hún í skrýtn-
um kastala. Þab sem hún vissi ekki
var að vondur og Ijótur dvergur átti
kastalann og hann var mannæta sem
þótti sérstaklega varið í stúlknakjöt.
Brátt kom Ijóti dvergurinn inn í
herbergib þar sem Kara var bundin.
Hún varð dauðhrædd og þorbi ekki
ab gefa frá sér hljób.
Hann tók til máls:
„Jæja, litla, fríða, lambib mitt! Ég
ætla ekki ab éta þig strax. Ef þú gift-
ist mér munt þú lifa. Ef þú neitar
mun ég éta þig. Þú færb þrjá daga
til ab hugsa þig um."
Síðan fór dvergurinn. Karen var al-
veg að deyja úr hræðslu. Það leiö yfir
hana.
Þegar hún vaknaði aftur reyndi
hún ab kalla á hjálp en enginn kom
henni til hjálpar. Hún var orbin mjög
svöng því ab hún hafði ekkert fengiö
að borða. Þá opnuðust dyrnar og
inn kom ungur mabur. Hann var
meb matarbakka.
„Ertu svöng?" spurbi hann.
„já, er þetta handa mér?" svaraði
Kara. „Hver ert þú og hvað heitir þú?"
„Ég er ættleiddur sonur dvergsins
en ég hata hann. Hann kallar mig
Aula en ég heiti Máni," sagbi piltur-
inn. Hann fór en eftir stutta stund
kom hann aftur.
„Fyrirgefbu," sagbi hann. „Ég
gleymdi ab leysa þig. Ég er líka með
kjól handa þér frá föbur mínum.
Farðu í hann. Þú lifir lengur!"
Hann leysti Köru
og fór síðan. Hún
klæddi sig í kjólinn.
Næsta dag fékk
hún blán kjól en
Máni kom ekki til
ab heimsækja
hana. Kara fór í
kjólinn en var í
reiðfötum undir.
Síðan fléttabi hún
hár sitt. Dvergur-
inn kom og sagði
henni ab hún yrbi
að velja kvöldiö eft-
ir um það hvort
hún vildi giftast
honum eba deyja.
Kara sagðist vera á-
kveðin í ab deyja
fremur en giftast
honum. Dvergurinn reiddist og flýtti
sér út.
Um kvöldiö vakti Máni Köru. Þau
fóru að hesthúsinu. Þar beiö Draum-
ur við innganginn ásamt öðrum
hesti.
„Kara," sagbi Máni, „viltu taka
þetta þrennt?"
Hann rétti henni nál, vatnsflösku
og strokleöur. Hún tók undrandi við
því. Síban lögbu þau af stab.
A leiðinni spurbi Máni:
„Sérðu eitthvab, Kara?"
Hún svaraði neitandi. Eftir stutta
stund spurði hann aftur og þá játti
hún því ab hún sá loga fyrir aftan
þau. Þá sagði Máni ab hún ætti að
henda nálinni á hann. Nálin breyttist
í þyrniskóg. Þó að dvergurinn (sem
var loginn) væri á keppnissvíninu
sínu var hann lengi ab komast í
gegnum skóginn. Samt sá Kara log-
ann aftur eftir dálítinn tíma. Þá henti
hún vatnsflöskunni sem breyttist í
stórt stööuvatn. Dvergurinn þurfti ab
fara heim til sín og sækja bát til ab
komast yfir.
Þegar loginn birtist enn á ný
kastaöi Kara strokleðrinu sem þurrk-
abi dverginn út!
Kara og Máni flýttu sér heim til
Köru og byggbu sér hús vib hliöina á
húsi foreldra hennar. Síðan liföu þau
vel og lengi og áttu mörg börn.
(Helen fékk verölaun fyrir söguna í
samkeppni Æskunnar, Ríkisútvarpsins
og Flugleiba 1993).
Mynd: Höfundur