Æskan - 01.10.1940, Blaðsíða 12

ÆSKAN
— Eg ætla að tylla mér hérna hjá þér, Lukka
mín, og hugsa um æfintýrin eins og þú--------.
-—• Svei, þú hugsar aldrei um æfintýri, segir hún.
Drési vinnumaður lilassar sér niður skammt
frá henni.
— Ertu reið? segir hann.
— Reið?
— Já.
— Af hverju spyrðu? segir hún.
— Þú ert svo snúin, segir hann. — Það er rétt
eins og eg liafi gert þér eiltlivað. Hefi eg kannski
nokkurntíma gert þér nokkuð?
— Já.
— Hefi eg gert þér eitthvert mein?
— Ja, ekki beinlínis, en —.
— Hefi eg hrekkt þig eða hvað?
— Þú veist, hvað þú hefir gert á móti skapi
mínu.
— O — o— liefi ieg kannski slrítt þér, bless-
unin. Eg hélt, að ])ú værir ekki svona viðkvæm
að þola ekki hversdagsleg gamanyrði. Hvernig
ætlarðu að lifa, væna mín, og útiloka þig frá
glensi og gamni í veröldinni?
— Þú heldur kannski, að þú sért skemmtilegur,
ha — iia, segir Luklca og hlær stuttan, kaldan
hlátur.
Svo þegja þau hæði svolitla stund. Lukka hefir
ekki ennþá litið á Drésa. Utan af firðinum berst
síðsumars söngur fuglanna; það eru langir, angur-
mildir tónar, sem snerta strengi í sál æskumanns-
ins, það fylgir þeim hirta, eins og' þegar sólin
skín inn um glugga, eflir regnskúr um vor. Lukka
var á valdi þessara tóna, en Drési horfði á ungu
stúlkuna, sem var að verða fallcg í lians augum.
Ilún var ekki sérlega stór, en mikið hafði liún
þroskast síðan hún kom að Strönd liérna um
árið. Fyrr en varir verður þessi telpa fullorðin
stúlka. Hún hefir rjóðar, ávalar kinnar, sem
minna á fögur aldin, enni hennar er hjart og'
lireint, og yfir því bylgjast gullið hár hennar,
augun eru hlá eins og djúpur sjór.
Drési hjó auðsjáanlega yfir einhverju nýju,
meðan hann horfði á telpuna.
— Á eg að segja þér nokkuð, Lukka mín, sagði
hann, eg veit, að þér þykir varið í það, ef þú vilt
lilusta á mig.
— Svo?
— Eg ætla að fara í smáfcrð í liaust.
— Nú? sagði telpan.
— Ja, það er ekki beinlínis smáferð, eg verð
líklega tvo daga i burtu. Eg ætla að fara í rétt-
irnar í Valnabyggð og vera þar á réttasamkomunni.
112
—• Það gæti orðið gaman lijá þér, sagði telpan
eins og henni kæmi þetta ekki við. — Þú gætir
meira að segja trúlofað þig, ef vel lieppnaðist.
— Ja, það gæti eg auðvitað, svaraði Drési, —
en nú ætla eg að hjóða þér með mér í ferðalagið.
— Mér? sagði telpan og sneri sér nú fyrst við
og leit á Drésa.
— Já, hvernig líst þér á það? Langar þig ekki
alllaf burtu, — eitlhvað hurtu yfir fjöll og heiðar?
Er þig ekki alltaf að dreyma um fjarlægar sveitir
og ókunna staði? Þú veist ekki einu sinni, hvernig
það lítur út hérna vestan við fjöllin, hvað þá
meira. Eg á hest, sem eg lána þér, annan útvega
eg lianda mér sjálfum, eg á reiðlygi, eg lief nóga
peninga. Heldurðu, að það gæti ekki verið gaman
að þeysa og þeysa hurtu og vera frjáls?
Luklca dró þungt ándann, brjósl hennar bifað-
ist af undarlegum óróa.
— Kannski alltaf frjáls, bætti Drési við. —
Hugsaðu þér það!
Hann sat á þúfu og var farinn að snúa strá í
ákafa milli fingranna. Hann var fullorðinn karl-
maður, meira en tuttugu og tveggja ára, venju-
lega glettnislegur á svip, en núna píreygður, rjóð-
ur i kinnum og gljáandi um kjálkana, hann liafði
rakað sig um morguninn.
Og Lukka gat ekki sagl neitt. Blóðið steig henni
til höfuðs, streymdi ört fram í kinnar liennar og
þrýsti kitlandi upp í hársrætur.
Var þetta ekki eitt af óskum hennar? Var það
ekki þrá hennar að Ideypa rennivökrum gæð-
ingum á æfintýralegri ferð um ókunn heiðalönd
og fjarlægar sveilir? Var það ekki löngun hennar
að koma á mannamót, sjá fólkið, heyra sönginn,
vera á skemmtun, vera frjáls!
— Það verður dansað alla nóttina, hélt Drési
áfram. — Og það verður tunglskin í réttunum i
liaust!
— Dansað, hljómaði i liuga telpunnar.
— Jói í Seli spilar, sagði Drési með vaxandi
ginning í tilboði sínu. — Jói er frægasli spilari í
héraðinu, hann hefir spilað í hrúðkaupsveislum,
hann er frægur um alla sýsluna og kannski víðar.
Fyrst átti liann tvöfalda harmoniku, svo eignað-
ist hann þrefalda, og loksins var stofnað félag í
sveitinni til þess að kaupa handa honum finnn-
falda harmoniku. Hugsaðu þér, hún er eins og
orgel.
Tvö sterk öfl hörðust í hrjósti telpunnar. Ann-
arsvegar seiðandi og heit ferðaþrá, hinsvegar
bitur ótti við eitlhvað ógeðslegt í fari Drésa á
þessari stundu.