Æskan - 01.10.1940, Síða 15

ÆSKAN
uðið. Hvernig gátu þeir i tugatali sest á bak þessu
dýri ?
Loks mætti liann lítilli, óásjálegri veru, sem gekk
aðeins á tveimur fótum. „Það er víst einlivers
konar api,“ hugsaði ljónsunginn. Honum datt ekki
einu sinni í hug, að þetta væri maður.
„Komdu sæll, vinur, getur þú ekki sagt mér, hvar
eg get hitt mann?“
„Eg er maður,“ svaraði hann.
Þá fór ljónið að lilæja.
„Þú maður! Yissulega er eg ungur og óreyndur,
en eg er enginn hjálfi, sein læt draga dár að mér.
Þú getur ekki verið maður. Þú ert ekki eins stór
og fótur fílsins.“
„Eg er nú maður samt sem áður,“ sagði maður-
inn.
„Nei, heyrðu nú til. Bæði pahhi og mamma hafa
sagt mér, að maðurinn sé grimm og hræðileg
skepna og eina dýrið, sem ljónið þurfi að óttast. Ef
svo er, að þú sért maður, þá liafa foreldrar minir
látið gahbast.“
„Eg er ekki eins sterkur og þú“, sagði maður-
inn, „og ekki heldur jafn sterkur og fíllinn, uxinn
cða úlfaldinn, en eg liefi nú samt eitt fram yfir
ykkur hina.“
„Er það nú satt?“ spurði ljónið. „Hvað getur það
verið?“
„Skynsemin“, svaraði maðurinn.
„Það veit eg ekkert, hvað er“ sagði ljónsunginn.
„Getur þú útskýrt fyrir mér, hvað skynsemi er.“
„Það er ekki svo létt að útskýra“, sagði maður-
inn, „en eg get á hinn bóginn sýnt þér, hvernig
hún getur starfað.“
„Blessaður gerðu það,“ svaraði ljónið glaðlega.
Nú verður að geta þess, að maðurinn var skógar-
höggsmaður og har öxina sína um öxl sér.
Hann sveiflaði nú öxinni og lijó djúpt inn í stofn-
inn á ungu tré. Síðan tegldi hann til fleyg, sem
liann stakk inn i skoruna á trénu, svo að þar mynd-
aðist djúp hola inn i tréð.
„Nú skall þú stinga löppinni hér inn í,“ sagði
hann svo við Ijónið. Þegar ljónið liafði hlýtt því,
dró hann fleyginn hurtu, svo að tréð klemmdist
saman um fót ljónsins, og það gat með engu móti
losað sig. Það togaði af öllum mætti, en árangurs-
laust, uns það að lokum i reiði sinni sló hausnum
við tréð, svo fast, að það lét líf sitt.
Þannig fékk ljónið að kenna á mætli mannsins,
en um seinan.
Ef það hefði farið að ráðum foreldra sinna, þá
væri jiað ef til vill enn á lífi, en þá hefðum við
ekki fengið að heyra þessa sögu. M. J. pýddi.
Ferð til
Reykjavíkur.
Gunnar litli á Selsengi vaknaði venju fremur
snemma einn sólbjartan júni-morgun, og það var
ekkert undarlegt, þvi að nú var hin langþráða og
margumtalaða stund upprunnin, að Gunnar skyldi
fara með föður sínum, Ólafi hónda á Selsengi, til
Reykjavíkur. Gunnar var 12 ára og liafði aldrei
komið til Reykjavíkur, en faðir hans hafði lofað
lionum ]jví, að hann skyldi fá að fara til Reykjavík-
ur, þegar hann færi að selja ullina þetta vor. Það
var þvi engin furða, ])ó að Gunnar væri léttfættur,
þegar hann þaut fram í eldhús til Áslaugar móður
sinnar. Hann borðaði morgunmatinn sinn, flat-
hrauðsköku og mjólkurglas, standandi, því að svo
var ferðaliugurinn mikill, að honum fannst hann
ekki mega vera að setjast. Svo hljóp hann út á lilað.
Þar stóðu þeir Ólafur bóndi og Jóhann kaupamað-
ur, þeir voru að tala um ullarverð og fleira þ. u. 1.
Faðir Gunnar hað haiin að sækja hestana fyrir sig.
Gunnar lét ekki segja sér það tvisvar og þaut af
stað. Hann hljóp yfir liolt og móa og raulaði fyrir
munni sér alkunnu vorvísurnar lians Steingríms
Thorsteinssonar: „Einn fagran morgun vors það
var, eg vatt mér upp í hlíð,“ o. s. frv.
Hann fann hestana hrátt og þeysti heim á leið.
í liuga hans var Reykjavik ofar öllu öðru. í dag
átti heitasta óskin hans að rætast. Hann liafði séð
myndir frá Reykjavik, og liann vissi, að þar voru
ótal mörg falleg hús, og þar voru bifreiðar, mótor-
hjól og reiðhjól á fleygiferð um steinlögð stræti og
svo margt og margt, sem gaman væri að sjá.
Gunnar var nú lcominn lieim með hestana, og
flýtti sér inn i hæ til að húa sig. Þegar hann var að
enda við það, kom faðir hans inn og sagðist vera
farinn að leita eftir honum.
Þá var að kveðja fólkið. Knút litla hróður Gunn-
ars og Ásu systur jieirra, Jóhann kaupamann, Þuru
gömlu vinnukonu og siðast en ekki síst mömmu.
Gunnar var hrosleitur þegar hann liljóp á hak
Glæsi, rennivökrum gæðingi, sem foreldrar hans
liöfðu gefið honum í afmælisgjöf á 12. afmælis-
deginnm hans. Hann lileypti Glæsi á sprett út túnið
og veifaði svipunni sinni til móður sinnar og Jó-
hanns, sem stóðu á hlaðinu og liorfðu á eftir
þeim.
Undir kvöld komu þeir til Reykjavíkur. Ólafur
fór beint til kunningja síns, sem var vanur að
115