Kyndill - 01.09.1932, Blaðsíða 33

Reknir
KyndilD
En hitt er artrtað xnál, að mér firœst það út af. fyrit
'sáigf engin sönnim fyxir réttmæti einhverrar skoðunar,
að ég persónuiega trúi á sannleiksgildi hennar. Slík,
trú gefur mér kraft til að halda skoðun minni fra£ml(
len í baiátíunni fyrir henni þarf ég að beita röksemdum.
Ég sjálfur sannfærist ekki, þótt einhverjir trúprédikarar.
ái borð við Sigurbjörn í Ási eða Brynjólf Bjarnáson
komá fjálgir til mín og tali ákaflega um trúarvissu sína í
einhverju efni. Ég krefst pess, að peir góðu menm styðji
úrál sdtt með einhverju pví, siem skynsemi mín getur
grjpið, og óg geri ekki nema gliotti, pegar peir rjúka;.
úpp með fúkyrðum við óskir mínar um röksemidir,
°g kalla mig „vantrúarinnar barn“, „verklýð:s-siviikarai“
°g pess háttar. Og ég get ekki ætlazt tiil pess af öðr-
úm mönnum, sem ég vil ekki gera sjálfur. Ég er,
ekiki svo pjáður af trúarhroka ofstækismannsins,.
Af pessnm ástæðum reyni ég að tala gætilega,
Þegar ég deili við andstæðinga mína. Ég segi ekki
aúnað en pað, sem ég ætla mér að standa við, Ég
skirs.kota til skyniseminnar og heilbrigðrar hugsunar.
% tala til manna, sem vilja finma sannleikann, Ég hefi
úldrei lagt mig eftir orðbragði ábyrgðarlausra kjaft-
a'ska. Mér finnst pað hvorki sómasamlegt né sigur-
'stranglegt, að purfa að renna á rassinn með helmiing-
af pví, sem ég segi. Vegna stefnu peirrar, sem ég
íylgi og berst fyrir, vil ég ekki með sanni vera kaill-
aður hugsunarlaus fleiprari eða visvitandi ósaninindaf-
úiáðiur.
t ritdeilu peirri, sem ég hefi; átt við íhaldsanenn.
127?