Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1901, Blaðsíða 74

50
lendunni endilangri. Aðrar þjóðir keppast um
að komast hingað nú. Allir dást að fegurð og
gæðum landsins, og hve hentuglega er skift
milli vor nægum skógi, graslendi og ágætu
rennandi vatni ofan úrheiðunum; enda er land-
ið tekið nær því hólmalaust. Og svo er komið,
að bygðin getur nú varla aukist lengur nema
vestur á heiðarnar, sem enn eru ómældar. Heið-
arnar eru enn þá skamt rannsakaðar af oss. Eg
hef t. d. sjálfur ekki komið lengra en hér um 3
til 4 mílur vestur á þær. Brúnirnar og dalverp-
in austan í þeim er skógi og víði vaxið, og þar
fyrir ofan tekur strax við öldumynduð gras-
slétta svo langt sem augað eygir. Ymsir eru
þegar farnir að nema lönd upp á þeim, bæði Is-
lendingar og aðrar þjóðir, og láta vel yfir land-
kostum. Það, sem vér köllum bygð vora, má
segja sé svæði 16 mílna langt og G til 12 milna
breitt. Menn, stm segjast hafa farið vestur
eftir öllu, skýra frá, að langt vestur á heiðun-
um séu fiskivötn og skógar, og hinn sami inn-
dæli jarðvegur; og að enn þá vestar komi aðrar
heiðar eða fjöll, sem beri langt af þessum að
fögru útsýni m. fi. Sem stendur hafa menn þó
ekki alment leyfi til að taka sér lönd lengra vest-
ur en 24 mílur frá heiðarbrúnunum. En svæðið
verður náttúriega víkkað af Bandaríkjastjórn-
inni eftir því, sem bygð færist vestur, eins og
venja er til.
Lesaranum munu nú, sem vonlegt er, þykja
orð min vera orðin helst til mörg, en einu litlu
atriði vil eg þó bæta við, er mér virðist vel lag-
að til að gefa löndura mínum ijósa hugmynd um,
hve fljótt duglegum bónda getur miðað fram á
þessurn löndum.