Almanak um/fyrir árið 1900-1905 - 01.01.1902, Blaðsíða 61

trö að verjast falli. Ég fann að hann myndi
ekki hlifast við að meiða mig' ef hann aitti
kost á, svo eg ásetti mðr að lilífa honumekki
heldur. Þannig þreyttum við í fullanhálfan
klukkutíma að ég gjörði ekki nema að verj-
ast, og þd mœddist hann alls ekki. Þá var
það, er hánn gætti sín ekki, að mér tókst að
koma á hann hnykk svo óvæntum að ög
slengdi honum niður. Varð atmar handlegg-
urinn undir honum og gekk úr liði um öxl-
ina. Eg hafði sigrað, gekk því til stúlkunnar
sem eg elskaði, leiddi hana fyrir öldunginn
og liað hann nú að gefa mér haoa.
Wanda þýddi honuni bæn niína. Hann
hugsaði sig um ogsagði svo með gclttnis-
brosi ávörunum.
,,Ef þú sigrar Iciuhca á sprettinum,
rnáttu taka liana að verðlaunum. Þú ættir
að geta það.“
Augu garnla mannsins tindruðu af á-
nægju. Það var auðséð að hann þóttist vel
hafa ráðið gátuhá og vera viss uni úrslitin.
Ég fyrir mitt leyti vissi að ég hafði ekkert
tækifæri.
Vegalengdin var fjórðipartur úr mílu.
Nú átti auðsjáanlega að reyna mig til þraut-
ar. Wanda beið eins lengi og hún þorði svo
ég gæti kastað mæðinni eftir glímuna. Við
stóðum samhliða, þar til öldungurinn gaf
merkið, þá þutum við bæði af stað. Dálítinn
[33]