Afturelding - 01.06.1972, Blaðsíða 6

inguna. Voru logarnir og eidtungurnar svo bjart-
ar og 'hreinar að enginn eldur sem við þekkjum á
jörðu líktist þeiin. Hallelúja! Meðan ég í Andan-
um 'horfði á þetta, frá mér numinn, tók eldurinn
dásamiega fögrum hreytingum. Eldurinn skipti
sér í smá eida, svo þúsundum skipti. Þeir líktust
Iþá hjörtum stjörnum, sem sigu niður á jörðina,
hér og þar, -til mannfólksins. Um leið sagði Guðs
Andi við mig: „Þetta er vakningin, sem koma
sica'l.“
Og nú opinberaöi Guð -það fyrir -mér, að hann
viidi enn á ný senda -vakningu, en 'hún -mundi vara
st-uttan t-íma, en yrði Iþví kröftugri. Vakning þessi
s-kyidi draga alla t-il sín, er frel-sast viidu, bjarg-
ast og -sameinast brúðarskara Krists. H-ún mun geys-
ast fram og mikiir hlutir munu ske á þeim dög-
um, sem vakningin -varir. Þá mun og brúðurin
hreinsast og hel-gast, svo að hún verði viðbúin að
mæta Jesú í skýjunum.
Fimmtudaginn 1. apríl 1971 var ég í heimili
mínu. Það v-ar fyrir ihádegi. Þá kom Heilagur
Andi yfir mig og mér 'birtis sýn. Ég sá dimmt
-ský á himninum. Það kom úr suður átt, og fór
yfir Skandínavíu, yfir Norðuriöndin. Andinn sagði,
að mælir syndarinnar væri orðinn svo stór að hann
væri orðinn til jafns við syndir Sódómu og
Gómorru. Sagt var, að Drottinn Ihefði lengi séð í
'gegnu-m fingur við iþessar iþjóðir. Margvíslega náð
hefði Ibann sýnt þeim, aðvarað þær og sent þeim
vitjun á vitjun ofan. En iþrátt fyrir það hefðu
þjóðir þessar haldið áfram í grófum og náttsvört-
um syndum. Þó vildi Drottinn í náð sinni eenda
enn vakningu. En 'hann vænti þess að fól'k hans
á Noröuriöndum yrði hiSjandi fólk, brennandi
fólk í trúnni, sem vildi hiðja úthaldandi fyrir
'löndum og lýðum. Vænti hann þess að það mynd-
aði hænakeðjur, sem Iþað slægi um NorSurlönd. Og
iþetta skyldi vera lifandi hæn, máttug bæn, fyrir
augliti Drottins.
Það, sem ég hef séð í Andanum er aivarlegra
en sagt verSi. Ég hef grátið og stunið vegna þeirra
stóralvarlegu liluta, sem henda mun-u, sem afleiö-
ing af syndsamlegum verkum mannanna. Fólkið
á Norðurlöndum heldur áfram að fremja hinar
grófustu syndir, á-n þess að hafa bugmynd um
þann dóm, sem þær kalla yfir fólkið. En Andinn
eegir, að ef -landslýðurinn beygi sig fyrir Guði,
þegar vakningin kemur, muni 'hann draga dómana
til 'baka, sem lönd iþessi eru í þann veginn að kalla
yfir sig. Hvers konar dómar þetta eru, var mér ekki
leyft að sjá.
í lok máls síns segir Axel Lindkvist: „Ég hef
stunið í angist minni frammi fyrir Guði og spurt:
Hvers -vegna þarf ég endilega að bera fram fyrir
fólkið allar þessar alv-arlegu -sýnir og viðvaranir?“
Þá ’hefur Drottinn svarað: ,,-Þú skalt fram'bera
al’lt, sem ég læt Iþig sjá -og reyna, þú mátt ekki
lþegja.“ Þess vegna hef ég m-ikl-a ábyrgð frammi
fyrir Guði.“
Tekið úr „Korsets Budskap“,
Helsingfors, 15. maí síðastliðinn.
Afturc'lding ileyfir sér -að hæta við þessum orð-
um: Það sem Axel Lindkvist hefur fengið að upp-
li-fa og liann segir frá, her mörg einkenni hins
e'kta og sanna. Bihlían aðvarar okkur og segir:
„Fyrirlitið ekki spádóma,“ en 'bætir við „prófið
allt.“ Og hafi Drottinn talað, vei okkur þá, ef
við vi-’ljum ekki talca viðvaranir hans til greina, sem
hann í kærleika sínum sendir okkur.
Hvers vegna gerðist Jesús maður?
Tveir mcnn voru á gangi í skógi og töluðu
meöal annars um máttarverk Guðs.
Annar ijreirra, sem ekki ha-fði opnað hjarta
sitt og huga fyrir hinu guðdómlega ljósi,
sagði fyrirlitlega:
„Hvernig getur maðurinn með sínum tak-
mörkunum þekkt Guð? Hvernig getur hann
skilið Guðs vilja?“ Hann henti með fyrir-
litningu á mauraþúfu, þar sem þúsundir af
smádýrum voru upptekin við vinnu og sagði:
„Hvernig geta þessir maurar skilið það sem
býr í huga mínum?“
Eins og elding kom svarið: „Aðeins á einn
hátt: Með því að þú gerist maur og segir
þeim það.“
í svarinu felst alll Iþað sem við þurfum
að vita um þessa hlnti. Sjálfur Guð gerðist
maður gegnum sinn eigin Son, til þess að við
gætum öðlazt óhagganlegt traust til hans.
J. Stuart IJolden.
6