Afturelding - 01.06.1972, Blaðsíða 25

eigin eyrum, en eftir því sem tíminn leið,
varð Gurlí æ duglegri og fékk meiri áhuga
á námsefninu. Enginn var glaðari en hún
sjá'lf. Það var svo óvanalegt fyrir hana að fá
viðurkenningu fyrir það sem hún hafði gert.
E'lsa tók fl jótlega eftir því að vinkona henn-
ar var glöð, og sjiáilf gladdist hún yfir, að hafa
fengið liugmyndina um að hjálpa vinkonu
sinni. Og gaman verður að sjá einkunna-
bókina hennar Gurlí eftir prófin.
Svo kom að Iþvi að Elsa gat bytjað aftur í
skólanum, og ihún ihlustaði með athygli, þegar
Gurlí var spurð um eitlhvað.
Þetta gekk vel, og E'lsa ákvað með sjálfri
sér að 'halda áfram með að hjálpa Gur'lí,
einnig eftir að hún kom 'heim.
Þar sem hjálp 'hennar hafði komið að gagni,
þá var það ómaksins vert.
Og hún spurði Gurlí að þessu, þegar þær
'komu út í skólagarðinn. — Þú getur komið
heim með mér þegar skólinn er búinn. En
þú verður að lofa mér, að segja engum frá
þessu.
Gurlí varð samstundis á sama miáli. Hún
'hafði verið svo hrædd um, að þegar thún ætti
að lesa námsbækurnar ein, þá mundi henni
fara að ga-nga il'la að svara eins og áður. For-
eldrar iþeirra ihöfðu ekkert á móti þessu, sem
telpunum 'hafði komið saman um, svo að þær
voru heima hjá ihvor annarri til skiptis. For-
eldrar Gurlí voru jafn g'löð yfir þessari hjálp
eins o-g hú-n sjálf.
Sú mimnimáttarkennd sem Gurlí hafði haft,
ilivarf nú með öllu, og nú gek'k ihenni betur
að umgangast skólíafólaga sína. Ke-nnarinn var
undrandi á þessari breytingu, sem var orðin
á Gurlí. Hann hafði spurt Itana, en henni
var svara 'fátt.
Ei'tt sinn er iþær voru á leiðinni heim,
spurði Gurl-í: „Segðu mér, Elsa, hvers vegna
má é-g 'ekki segja, að það sért þú, sem hjá'lpar
mér. Þú getur verið viss um að kennarinn
mundi hrósa þér, og aðrir mundu dáðst að
því, sem þú hefur -gert.“
Elsa -svaraði mjög alvarlega: „Mamma hefur
sagt, að maður eigi ekki að hrósa sér af góð-
verkum sínum, því að þá missi maður gleðina
af því sem maður gerir, en þú mátt trúa því,
að ég er glöð yfir að þér -gengur betur en áður.
Gurl.í skyldi vinkonu sína ekki sem bezt.
En hún virti ósk hennar um að halda þessu
'leyndu. Þess vegna fékk hvorki kennarinn eða
krakkarnir neitt að vita um þetta leyndarmál.
Elsa og Gurlí voru síðan vinkonur í gegn-
um alik -lífið, þó að þær gengju hvor sína
menntabraut.
Breytt viðhorf
Framliald af bls. 22.
er Hans Dalman. Ég var áSur húsbóndi bans, nú
er -hann yfirhoðari minn.“
H-vernig ilíkar þér það nú, að vera undir hann
gefinn?“ sögSu menn.
„Jú, þaS skal ég segja ykkur. Þegar ég starfa
meS -Hans Dalman, finnst mér hann vera allt í
senn: jafningi minn, vinur og félagi. Hann er
(bezti -samstarfsmaSur, -sem maSur getur óskaS sér.
Og sem húshóndi er hann stefnufa-stur, en ekki
stifur, réttsýnn en ekk-i ráSríkur. Hans hefSi haft
ástæSu til aS koma öSru vísi fra-m viS mig, af því
aS þaS var ég, sem sagSi honum upp stöSu hans
áSur. En hann hefur aldrei meS einu orSi minnzt
á -þeftta. Þess ve-gna virSi ég engan mann eins og
hann.“
„Er hann trúaSur?"
„Já, eins og trúaSir menn eiga aS vera, ti-1 þess
aS aSrir menn get-i vir-t þá,“ var Robert Olsson
vanur aS segja. „Slíku-m manni óskar maSur sjálf-
ur aS líkjast. Hann er alltaf glaSur og bjartsýnn
og aldrei missir hann jafnvægiS. Og þetta er ekki
aSeins á yfirfborSinu, hel-dur lítur út fyrir, aS þetta
sé hans innsta eSli.“
ÞaS er enniþá mikilvægt aS vera guShræddur
og heiSarle-gnr í allri sinni framkomu, enda þót-t
aS þaS virSist ekki borga sig í bili. ÞaS gildir
ennþá aS setja -von sína til GuSs. GuS er ekki
dauSur. Armar lians eru útrét-tir yfir ailla jörS-
ina. Augu h-ans hvíla á hinum réttlátu. Hann er fær
um aS gerbreyta 'kringumstæSunum, þeim til góðs
er á hann vona.
25