Afturelding - 01.06.1972, Blaðsíða 49

Fangi nr. 175
Árið 1943 var ég dæmdur til dauða af þýzkum
herrétti. Gamli, gráhærði maðurinn, sem gaf vitnis-
iburð sinn í samkomusa'l Hjáljiræðishersins í Róma-
borg, talaði Ihægt og róleg. Það var engu líkara en
að hann væri að afsaka það við áheyrendurna, sem
hann var að tala.
Ég átti 'konu og fjögur börn, sagði hann. Þess
vegna var dauSadóminum hreytt í alllangan fang-
elsrsdóm í þýzkum fangabúðum. 'Eftir 9 mánuði
þar, var líkamsþungi minn kominn niður í 40
kíló. Likami minn var allur hlaðinn kaunum og
sárum. Enginn maður Ihafði reynt að hilynna að
beinbrotinu. Jólakvöldið var ég í fangelsisklefa
mínum, ásamt fleiri félögum, þegar yfirmaður
fangabúðanna sendi eftir mér. Er ég gekk inn til
hans sat bann að jólaborði sínu, er svignaði undan
allskyns krásum. Á meðan hann sat að máltíðinni,
sem tók fulla klukkustund, lét hann mig horfa á
án þess að bjóða mér sæti. Mér var ljóst, að þetta
var eins konar píslartegund hans við mig, vegna
þess að ég var lifandi kristinn maður og vitnaði
fyrir samföngum mínum. Á þessari stundu fann ég
að ég var hart leikinn af freistaranum, er hvíslaði
Þeir taka kristindóm sinn alvarlega, eru ekki að-
eins kristnir til þess að njóta, en einnig til þess að
gefa og starfa. Þetta eru þeir raunverulegu burðar-
menn kristindómsins.
Gullkristnir.
Ég ætla, að það hafi verið danska skáldið Brorson,
sem fyrstur manna notaði þetta orð, og síðan tók
danski presturinn Eibiger Iþað sem titil á andakts-
bó'k, sem hann reit og gaf út. Guflkristnir eru þeesir
eðailyndu iskapgcrðanmenn sem mcta þyngd sína
ó mælikvarða gullsins.
I hvaða hópnum ert þú?
Korsets Seier.
að mér og sagði: „Dapozzo, trúirðu enn iþá á það
eem stendur í 23. isálmi Davíðs?“ Ég lyfti huga
mínum til Guðs. Eftir iþað gat ég svarað: Já, það
geri ég.“
Einn varðmannanna bar inn kaffi á bakka, og
pakki af smákökum fylgdi með. Yfirmaðurinn
gæddi sér á smákökunum úr pakkanum. Eftir á
sagði hann: „Konan yðar er vel fær í brauðbakstri.“
Ég skildi ekkert hvað hann var að fara. En það
stóð ekki á útskýringunni: „I sjö mánuði hefur
konan yðar sent yður pakka með kökum og kexi.
Ég hef alltaf tekið pakkana til mín og etið brauðið.“
Ég fann hvernig freistingin læsti sig inn i gegn-
um veru mína. Mér var vel kunnugt um að kona
min og börn 'höfðu lítið um mat, en af fátæfct sinni
höfðu þau klipið til þess að gera þetta góða brauð
og isenda mér. Þessi rangláti maður var nú að
borða brauð barna minna. Ereistarinn hvíslaði að
mér: „Þú skalt hata, Dapozzo.“ Aftur lyfti ég huga
mínum til Guðs. Eftir það gat ég ekki hatað hann.
Ég óskaði að hann gæfi mér aðeins lítinn bita
af einni kökunni, ekki að mig langaði til þæs að
borða hann, heldur til Iþess að ég mætti horfa á
hann, halda honum í hendi minni og hugsa um
börn'in mín. En hann gerði það ekfci, heldur neytti
hann þess alls sjálfur. Þegar hann hafði gert það,
formælti hann mér.
Mér varð að orði: „Þér eruð fátækur maður, en
ég er ríkur, því að ég trúi á Guð, og er hólpinn
fyrir blóð Jesú Krists.“ Við þessi orð mín varð
hann æfur af reiði og lét fara með mig aftur í
íangafclefann minn.“
Þegar stríðinu lauk fór ég að huga eftir manni
þessum. Flestir af yfirmönnum fangabúðanna voru
iskotnir, en einhvern veginn hafði hann komizt und-
an og fór 'huldu höfði.
Ég leitaði hans í 10 ár og fann hann að end-
ingu. Ég heimsótti ihann og hafði í fylgd með mér
ilútherskan prest. Nú þefckti hann mig ekki. Ég
49