Heimilisvinurinn - 01.02.1910, Blaðsíða 34

82
HEIMILISVINURINN
‘Ég er ti'l í það‘.
Yeðnr var kalt 2)etta' kvökl, svo við létuin tillav-
klúta tim hálsinn og fórnm í kúpur okkar. Stjörnurn-
ar glitruðu á heiðskýrum himni, og andinn, sem við og
aðrir Mésunr frá okkur, var sem reyku-r af skammhyssu-
skoti. Fótatakíð heyrðist snögt og hátt, þegar við geng-
um í gegnum borgardeild þá, er Iíeknarnir búa aðal-
lega í, Wirnpole St„ Havley St., og síðan gegnnm
Wigmore St. inn í Oxford St, Eft-ir 15 minútna gang
voruru við komnir að hinn áður nefnda 'Afa', lítlu greið-
asöluhúsi á Iiorni einnar götunnar, sem liggur útí Holhorn
frá Blootoshury. Ilolm gekk strags inn í nftari stofuua,
sem var ælluð heldri gostutn, og bað 'gestgjafann uro tvö
ölglös.
‘Ef ölið þitt er eins gott og gæsin þín, þá hlýtur
það að vera ágætt1.
‘Gæsin mink svaraði maðurinn alveg hissa.
‘Já, það er ekki meira en hálfur tími síðan ég talaði
við hr. Baker. sem er nieðlimur gíesaklúbhsins þíns‘.
‘Ó, nú skil ég, en liað var í rauninni ekki okkar
gæs. Þier tvær tylfir, sem úthlutað var, fékk ég- hjá gæsa-
sala í Count Gardenf
‘Eiumitt það. Ég þekki suma af þeim. Hver þeirra
var þaðí1.
‘Breekinridge heitir hann‘.
‘Á, — ekki þekki ég hann, Nú, gleðilegt jól, hr.
Windigate, og happasælt nýár. "V ertu sæll‘.
'Nú, það var þá Breckinridge1, sagði haim, um íeið