Muninn - 01.04.1957, Page 11

MUNINN
11
Sízt munu kallar súpa spur
sunnan fjallahlíða.
Gat hann þó ekki á sér setið að sneiða að
Auðólfi, sem er allra manna og kvenna
hræddastur við rottur. Færðist Auðólfur þá
í váleiks ham:
Vart ég liræðist voða þann,
þótt vafri rotta á heiðum
og engi hafi eins og hann
yndi af músaveiðum.
Og áfram kvað hann:
Þegar ljóra lemur hríð
og landið snjórinn þekur,
víst mun Þóra verma lýð,
en vertu ei Dóri of frekur.
Halldór hafði nú náð sér eftir undrunina
og þóttist kunna skil á drengnum:
Ef sér bregður frúin frá
frómum prestasonum,
þeir litlu bara leggjast hjá
ljúfum vinnukonum.
Heimir kom nú að sönglandi:
Reykjavíkur-rónar skríkja,
rekkar strýkja huga minn,
sínum líkum sunnanklíka,
sendir tíkarbræðinginn.
Innrætið gaus upp í Bersa:
Yrkjum sálm í alla nótt,
ef engin tálrnar liugarsótt,
gegnum símann sendum ljóð,
sóðafjím um öl og fljóð.
Er Ari heyrði stöku þessa kvað hann:
Óðum hopa hundingjar
í hrönnum falla saman.
Kempur fara á kvennafar,
er kárnar vísnagaman.
Og Bersi um hæl til Ara:
Þótt kveðskapur vor gleðji geð
á gráum næturstundum,
er betra að sitja í bifreið með
bandvitlausum sprundum.
Ari hefur alltaf verið hagsýnn:
Þótt -kæti okkur konurnar
er kólna fer í rúminu,
vil ég drekka veigarnar
og vísur yrkja í húminu.
Birgir hefur alltaf verið drjúgur til
kvenna og hælist nú um:
Hingað berast harmakvein
hrjáðra sunnanmanna,
þeir kveða andlaust vol og vein,
vífin faðmlög banna.
En aldrei höfðum við sundarfrið til að
berja á sunnanmönnum, skákmönnunum
okkar lá svo á að tapa. Austfirðingum fór þó
að hitna í hamsi. Birgir til Péturs, ritstjóra
sunnanmanna:
Gálgaássins gleðisveinn
giepur norðanlýði,
standa munt þú aldrei einn
í andans ljóðastríði.
(Og allra sízt með prýði.)
Pétur er sagður góð sála:
Upp á skaftið Eiðamenn
oss sig þykja hræra.
Litla stund ég óska enn
að endist ykkar æra.