Muninn - 01.04.1957, Síða 15

MUNINN
15
TVÍFARINN:
hafið
Dimmt vetrarkvöld.
Stormurinn gnauðar og ýfir yfirborð
sjávarins. Fjallháar öldur rísa og berast inn
að ströndinni. iÞar brotna þær með háum
drunum og draugalegu sogi, þær sleikja
klettótta liöfða og sandfjörur. Sjórinn fossar
um sprungur og raufar í hömrum og skerj-
um. Það er kafaldsmugga í lofti, svo að
ekki er hægt að sjá langt frá sér. Ef litið er
út á hafið, sést ekkert, nema krappar öldur
og sævarlöður. Út við sjóndeildarhring
renna himinn og haf saman í grágrænt kóf.
Ekkert heyrist, nema drunur sjávarins, það
er cins og jötunn í fjötrum stynji. Allt í
einu skýtur upp litlum báti á öldufaldi
langt titi. Þetta er lítill bátur, og hann
hendist og veltur eins og kefli í þessum óg-
urlega samleik vatns og vinda.
Niður við vörina standa fáeinar hræður,
konur og börn. iÞau eru að biða. Fólkinu er
auðsjáanlega kalt, það vefur að sér yfirhöfn-
unum og skelfur. í.ítið barn hleypur frá
fólkinu og niður að flæðarmáli. Mikilfeng-
leiki liafsins hefur heltekið hrifnæman hug-
ann. og nú vill það leika við þessar trylltu
og leikandi töfraverur, sem dansa um sæbar-
ið grjótið í vörinni. Móðirin hleypur til og
hrifsar það til sín.
Fólkið færir sig þéttar saman, og allir
horfa út yfir sjóinn, allra augu fylgja bát-
skehnni Báturinn þokast nær landi, en
vindurinn ber hann af leið upp að kletta-
ströndinni. Þetta er ójafn leikur, gamall, en
þó síungur, annars vegar maðurinn með sitt
veika afl og hins vegar náttúruöflin í al-
mætti sínu. Mennirnir á bátnum gera sitt
ýtrasta til að halda stefnunni, en allt kemur
fyrir ekki, báturinn þokast nær klettunum,
nær og nær.
Hrikastór alda þrífur bátinn og kastar
lxonum af heljarafli upp í klettana. Biak-
hljóð og neyðaróp. Vindurinn heldur áfram
að gnauða aldan sleikir gráðugt brak og
bxika. Fólkið á ströndinni grætur.
Sólbjartur sumardagur.
Sólin skín, og hægur andvari blæs. Örlitl-
ar bárur dansa eftir haffletinum og inn að
ströndinni, gæla við stórskoma kletta og
kyssa bláhvítan sandinn í litlu víkinni.
Yfirboið sævarins glampar i ótal litbrigð-
unx, þegar lxlæjandi sólargeisli svífur yfir.
Út við sjóndeildai’hrixxg sjást blá fjöll.
Þama langt úti renna himinn og lxaf saman
í óendanlegan bláma. Golan pískrar í kletta-
sköruixum og syngur nxeð bárunni.
Uti á sjónunx svífur lystiskúta með þanin
segl, hún er ekki að fara neitt ákveðið, að-
eins að skemmta fólkinu, sem er innan-
borðs.
í sandinum í litlu víkunum liggur fólk og
baðar sig í sólinni. Þetta er yfirleitt ungt
fólk. sólbrúnt og hraustlegt, það masar og
hlæi. Nokkur börn sullast í flæðannálinu.
Þarna snýr skútan að landi og siglir hægt
upp að stiöndinni. Fólkið um borð hlær og
skemmtir séi', hleypur fram og aftur eftir
þilfarinu og borðstokkunum. Þar féll einn
sólbrenndi skrokkurinn fyrir borð með
miklu skvampi, en hann grípur hlæjandi
sundtökin, nær bátnunx, og vegur sig um
borð. rennblautur. Fólkið á ströndinni
lilær.