Muninn - 01.04.1957, Qupperneq 20

20
MUNINN
TÝR TÝSSON:
HEIMKOMAN
Framhald úr síðasta blaði.
Allt: í einu kom rnikill dragsúgur. Honum
fannst rörið fyrir ofan eldavélina brotna, og
sótið úr reykháfnum þyrlaðist yfir liann.
Hann þaut upp og kaliaði í dauðans angist:
„Mamma, mannna; pabbi, pabbi.“ En þau
voru horfin. Hann datt áfram, fannst hann
lenda með andlitið á eldavélinni, og hún
var glóandi heit.
Undir tnörguninn slotaði hríðinni. Aft-
ur kom kyrr og fágur vetrardagur. Nú var
kominn dálítill snjór og hafði fokið saman
í skafla.
í þorpinu fóru fflenn að ugga um Grím,
þar eð ekkert hafði til hans spurzt,frá þvíað
hánn fór daginn áður. Einhverjir góðir
menn fóru því að leita hans. Kvisazt hafði,
að 'hann ætlaði tit að Dölum, og þangað
stefndi leitarflokkurinn. Þeir fundu Grím
örendah' og hálf fenntan í kaf í kofatóftun-
um. Þakið hafði fokið af húshrófinu í of-
viðrinu, og veggirnir voru sumir alveg falln-
ir, en aðrir að mestu uppi standandi. Þeir
fluttu Grím inn í þorpið ög lögðu líkið til
í kirkjunni.
\ ika var liðin. Febrúarsólin sendi föla
geisla sína yfir þorpíð, en snjórinn stóðst
e'kki augnatHlit hennar og leit undan.
Þorpsbúar tíndust upp að kirkjuhni, einú
og eimi: Stundum komu líka tVeir ög tVéir
saman, vavð tíðrætt'um tíðavfá-rið og Ífétlsn-
farið á ‘kúnum og kerlingunum. ’ ;þá; það
gerðist yfirleitt 1 ítið hér í fásinninu. Ilelzt
voru það jarðarfarir og sunnudagsmessur,
seni.'lífguðu rri'enn svolítið upp. SérsfahlFga
voru jvað jarðarfarirnar-, sém höffc einhver
hlunnindi í för með sér. Alltaf mátti búást
við að fá' kaffi á éftir,- og þá var ekki til
einskis farið. Ekkirvar þó gott útlit með
kaffi á eftir þessari jarðarför, en menn
komu þá bara af gömlurn vana.
Garnli presturinn kom gangandi upp
bugðóttan kirkjustíginn og hélt á tveim
bókum undir annarri hendinni. Auðséð var
á svip hans, að jarðarför var í vændum.
Höfuðið var álútt, og augun báru vott um
sára hryggð. Hann saug líka oft upp í nefið
á þennan sérkénnilega hátt, sem þeirn er
lagið er lvafa séð á bak einhverju í hinZta
sinni
Fitla kirkjan var þétt skipuð eins og svo
oft áður við slík tækifæri, otj við og við
heyrðust stunur og snýtur framan úr kírkj-
urini. og sum andlitin voru hulin bak við
livíta og rósótta vasaklúta. Hin aldna og
óstyrka rödd prestsins hljómaði frá altarinu
og bergmálaði draugalega um hvelfinguna,
„Vér liöfuiri séð á bak einurn sona vorra,
og nú kveðjum vér hann með þakklæti og
gleði. Xú vitum vér, að honum líður vel.
Grírnur Asmundsson var merkilegur
maður um ýrnsa llluti. Hann er gott dæmi
um það, hvað greindir, fátækir menn geta
komizt áfram í lífinu. Hann var gæddur
mörgum ágætum eiginleikum. Meðal ann-
ái's-var hann skúld. Rit hans eru skemmtileg
aflestrar og lýsa vel hugarfari og starfshæfi-
leikum hans, senr livort tveggja var frá-
bært.“ •
Séra Valdimar hafði lokið skyldustörfum
sínúin og gekk. héim á leið. Fólkið gekk
hl jóðlega frá'gröfiiini, og hver hélt heirn til
sín eftir nokkrar skeggræður við náungann;
Sólin var setzt, og andvarinn var kaldur og
nístandi, eins og íslenzkum febrúardegi ber:
■ Pfesturimr v'ar féttur f spori og' htírfði
hátt ánægður eftir unnið dagsverk.
..•Gríiiiur ietafið hafði-þó látið’ef'fir sig sem
svaráðf útfarárkostnaðinum.‘.‘ ■