Muninn - 01.04.1957, Qupperneq 21

MUNINN
21
Vinur fjölskyldunnar
Þegar þeir gengu lilið við hlið úteftir ís-
aðri götunni, brast hernið á pollunum und-
ir fótum, brúnt í miðju en hvítt nær börm-
um. Rauðleit skýin yfir Hettinum tóku á
sig furðulegar myndir í glerhvolfi himins-
ins, líktust einna helzt frostrósum á glugga.
Bjarminn frá þeim féll á hvíta kollliettu
fjallsins og rann niður hlíðarnar, allt að
svörtu klettabeltunum, sem stóðu líkt og
tanngarðar út úr breiðunni. Skipið stóð á
liöfði í eggsléttum firðinum, og andinn úr
vitum drengsins og Þorketils frænda hékk
í loftinu líkur stroku aftan úr þrýstilofts-
flugvél.
Þeir voru enn að tala um Gyðinginn, vin
fjölskyldunnar, og drengurinn minntist
þess vart að hafa séð öllu glaðari mann. Lófi
drengsins hvíldi í hlýjum hrammi Þorketils
frænda, og hann var að velta fyrir sér, hve
vænt honum þætti um þennan hrognmælta
útlending, meðan hann virti fvrir sér skipið
í firðinum, átta þúsund lesta tankskipið,
sem staðið hafði af sér allar árásir haust-
kvöldanna hræðilegu og storkaði nú vágest-
um himinsins i hlakkandi mikilleik.
Þeir höfðu kynnst um sumarið, Gyðing-
urinn, vinur fjölskyldunnar og faðir drengs-
ins. Gyðingurinn var frá Englandi, átti
börn og konu í Bath og leiddist án afláts í
stríðinu. Hann var klerkmenntaður, en
hafði fengizt við kennslustörf í heimalandi
sínu, síðan verið dubbaður upp til messu-
gerðar, er setuliðsstjórnin uppgötvaði lær-
dóm hans, og hafði leitað til föður drengs-
ins um einhverjar bækur. Mamma gaf þeim
kaffi, og þeir ræddu santan á annarlegu
tungumáli, sem drengurinn ekki skildi. Síð:
ar komst hann að því, að þeir hefðu verið
að tala um gyðingatrú, sem vinur fjölskvld-
unnar hafði lagt niður eftir nákvæma yfir-
vegun, einnig kristna trú og loks margvís-
lega aðra trú. Þvínæst dró faðir drengsins
upp landabréf af Þýzkalandi og fingur
þeirra dönsuðu fram og aftur eftir marglit-
um línum kortsins. Stundum bentu þeir
nreð áherzlu á rauða díla og litu festulega
í augu hvor annars. Drengurinn, sem lék
við fætur þeim, vissi að þessir dílar voru
kúlurnar, sem Bretar höfðu skotið á Þýzka-
land í stríðinu.
llpp frá þessu heimsótti Gyðingurinn
húsið reglulega tvisvar í viku, síðan oftar
og þar kom, að hann eyddi flestum frístund-
um sínum þar á heimilinu. Venjulega kom
hann færandi hendi, dró upp úr poka sín-
um ananas, epli og appelsínur, en slík fyrir-
bæri hafði drengurinn aldrei séð áður.
Um síðir var svo komið, að hann var
hættur að banka, en gekk beint inn, eins
og einn af heimilisfólkinu, og var velkom-
inn.
Um haustið fækkað’i komum Gyðingsins.
Þá stóðu árásirnar sem hæst, og þeir höfðu
mikið að gera við að skjóta þarna úti í skip-
inti, svo og að afgreiða olíu og þess háttar.
Venjulega komu flugvélarnar upp úr mið-
nætti. drengurinn var færður í rauðleita
ullarpeysu og borinn ofan í kjallara. Þau
sátu á kössum umhverfis miðstöðvarketil-
inn, pabbi með hendurnar krepptar um
kassabríkurnar, róandi fram í gráðið,
mamma með drenginn í fanginu, fálmandi
þvölum fingrum um bláa verið á sænginni
hans, Þorkell frændi þefandi út í loftið,
eins og varðhundur, og amma vafin í sjal
sitt, styrk, — treystandi drottni. Venjulega
var drengurinn of stjarfur til að geta grát-
ið, en starði þögull í stjömulaga loftop