Muninn - 01.04.1957, Qupperneq 23

MUNINN
23
upp á koddann, og drengurinn horfði á
hann í rökkrinu, meðan hann lagði evrun
við taktföstum áslætti föðurins, viðfelldinni
millirödd mömmu og dimmum en þýðum
bassa Gyðingsins....
.... Þeir voru komnir alllangt út með
ströndinni. Reykjarilmurinn frá rassmótor
trillunar hans Jóns liðaðist upp í hvítkalt
vetrarloftið. Ládauð alda gjálpaði við tjöru-
steina fjörunnar og skildi eftir næfurþunnt
viðbótarskæni við ísglerung malarinnar í
hverju sogi. Fallbyssur vina Gyðingsins
sváfu í hlíðinni fyrir ofan, kafðar í yfir-
breiðslum sínurn. Nokkrir hermenn möll-
uðu í rjúkandi potti á planinu framan við
skálaþyrpinguna ytri. Jón á trillunni vó
fisk sinn — 60 aura pr. kílógramm. Skip
Gyðingsins hélt áfram að dotta á höfði í
eggsléttum firðinum.
Þær voru injög hátt, svo að drengurinn
varð þeirra ekki var, fyrr en um þrjár hrífu-
skaftslengdir voru milli þeirra og Hattar-
ins. Og þær komu svo óvænt, að loksins,
þegar loftvarnarbyssurnar tóku til að gelta
í landi, voru þær komnar yfir skipið. Þrjár
litlar svartar á hvítbláum himni, og vinir
Gyðingsins, Bretarnir, voru seinir til að
vanda.
Drengurinn hafði aldrei verið úti í loft-
árás. Hann hljóp, er hann sá flugvélarnar,
fyrst inneftir, svo úteftir, fyrst vildi hann
komast heim, því næst leita skjóls. Síðast
bara li 1 jóp hann. Það dimmdi yfir af blá-
um púðurreyk. Byssurnar fjórar uppi í
brekkunni voru teknar til starfa. Þorketill
frændi náði honum. Augu hans voru orðin
botnlaus af ótta, hann gi eip drenginn undir
handlegginn, en hrasaði um steinvölu, all-
ur stóri, sterki líkaminn skalf.
Þegar þannig stendur á, hugsa menn
ekki. Þeir gera. Á eftir, þegar litið er yfir
atburðina í ljósi minningarinnar, koma
mönnum í hug æðri máttarvöld.
Þeir köstuðu sér á bakið í gaddfreðinn,
hnökróttan vegarskurðinn, störðu upplyrir
sig, sáu deplana þrjá berast eftir himnin-
um, sáu leifturskugga kúlnanna, sem ská-
þutu uppávið, sáu daunillan skotreykinn
læðast yfir veginn eins og vofu, svartbláa
vofu, aflmeiri himninum.
Hann minnist undanhaldsins við Dun-
kirk og hlær ósjálfrátt að þessum þremur
flugvélarkrílum. Ha, ha, það getur ekkert
orðið. Þær eru bara þrjár. Þrjár smátíkur.
Skjóta, skjóta, hraðar, hraðar, rétta hylki,
meira, opna munninn vegna þrýstingsins.
— Núna liafa þau lokið morgunverðinum
á heimili afa, litlir glókollar dansa útá eng-
ið, og hár þeirra fýkur til í vindinum, eins
og gylltar bylgjur á kórnakri. — Þær eru
komnar nær, opna munninn, rétta hylki,
þær eru of hátt, verða ekki skotnar niður.
Jú, niður með þær, helvítin, hvað sem það
kostar, niður með þær, niður með þær. Og
þó -— það skiptir ekki öllu máli, hvorum
megin hryggjar þær liggja, hvað geta þær
þrjár, þær voru þúsund, — milljón við Dun-
kirk, hanrist þið bara, þið hafið stundum
byrgt fyrir sólu, fleiri voruð þið yfir Ermar-
sundinu og fúakláfnum okkar. — Hún er
einmitt að koma úr fjósinu, ber fötuna,
og kýrnar rymja á eftir henni. Hún er svo
rjóð og ánægð, skuplan flaskast fyrir gol-
unni, og afi kemur út á hlaðið, Auðvitað
tala Jrau enn um loftárásina, forlögin og
hann, öruggan á þessn orustulausa útskeri
norður í höfum. Síðan ganga þau inn, og
hvít mjólkin freyðir við bláar föturandir.
— Enn fleiri skothylki, liraðar, hraðar, þær
eru komnar nærri, þrjár litlar, svartar, eins
og blekklessur á hvítu blaði, — hana, þar
kom að því, þar koma þær, þrjár litlar, gul-
ar sprengjur, líkar kríuskít, fara stækkandi,
þær lenda fjarri, þær hljóta að lenda fjarri,
skjóta þær sundur áður en þær ná niður,