Muninn - 01.03.1963, Blaðsíða 8

ir. Það bregður að vísu fyrir fyndnum til-
svörum, en leikendum tekst furðu oft að
glopra þeim niður. Má vera, að kenna megi
þýðingu nokkuð af þessum göllum, enda
ekki ætíð auðvelt að þýða enska fyndni svo
að vel fari. Verkið ber þess öll merki að
vera farsaættar. — Þegar allt þrýtur, þá er
bara að hlaupa um sviðið og leika skrið-
dreka — og ber að dæmast eftir því.
í fyrsta þætti eru hvað rninnst hlaup
fram og aftur, en hann bætir það upp með
því að vera sá heimskulegasti, og er þá ekki
við góðu að búast um áframhaldið. Enda
verður sú raunin á, að leikritið verður æ
farsakenndara er á líður og endar, eins og
við mátti búast með öskrum, hlaupum og
grettum.
Heildarmynd leiksins verður hnökrótt —
þessi skyndilegu stökk frá nokkurnveginn
eðlilegu samræðuformi uppí sprengd ösk-
ur. Þetta eru auðvitað kennimerki farsa, en
verður sérlega áberandi hér, sökum þess að
leikendurnir missa hraðann í non-öskur-
köflunum, og þegar vinna skal upp, fer allt
í handaskolum. iÞessi skortur á hraða verður
einkum áberandi í samtölum, t. d. rnilli
Andreu og Clauds í 1. þætti, en fyndnin í
þessum samtölum á að byggjast á tempoinu.
Það virðist vera mestur vandi leikstjóra og
leikara að ná hæfilegum hraða án þess að
hlaupa um leið, til þess að ná því marki,
þá er að tala hraðar! Og kemur þá að því
atriði, sem leikstjóri hefur vanrækt, en það
er framsögnin. Hún er oft ákaflega slæm,
og týna brandarar þá óspart lífi — einkum
er þetta áberandi í hópsenum. —
Margt mætti fleira um þennan
leik í heild segja til hnjóðs, en látum nú
útrætt þar um.
Þá eru leikarar.
Stærsta hlutverk leiksins, Andreu, hefur
Elinborg Björnsdóttir með höndum. And-
rea er furðuleg persóna frá höfundar hendi.
Hún er ekki gáfuð, en hefur til að bera
„hina eðlislægu slægð konunnar“. Ekki veit
ég, hvort Elinborg hefir skilið þessa per-
sónu eða getað sett sig í spor hennar, það
er sennilega til of mikils mælst. Annars
sleppur Elinborg fremur vel frá hlutverki
sínu og sýnir hvað beztan leik. Hún er
frjálsleg og óþvinguð á sviðinu og fram-
sömr hennar ekki sem verst. En henni hætt-
o
ir til að „deyja á sviðinu", þ. e. hætta að
leika meðan hún bíður eftir stikkorðinu frá
mótleikaranum.
Gerfi hennar var þannig að vel mátti
halda að hún væri á leið á dansleik í M. A.
Sigurður Guðmundsson leikur Claud.
Sú persóna er gerð svo ótrúlega heimsk, að
með eindæntum má telja, og á þetta þó að
vera menntaður maður, þ. e. arkitekt.
Sigurður öskrar allra manna hæst á svið-
inu, og bitnar það illilega á framsögn.
Hann er á stundum of stífur, sérlega er
það áberandi, þegar skipt skal um stöðu.
GO MUNINN