Muninn - 01.03.1963, Blaðsíða 11

UM GAMBRA
SKÖMMU fyrir jól veittist oss tækifæri til
að bragða á miði úr tunnu þeirri, sem
Haraldur Blöndal og félagar tóku af stokk-
um. Þetta er sjöunda árið, sem lagt er í, en
ýmsir bruggmeistarar hafa komið við sögu
á þeim tíma. Utgáfa Gambra er nú orðin
allfastur liður í skólalífinu, og trúlega
mundu margir sakna hennar, ef hún legðist
niður.
Því er ekki að leyna, að ýmsir bragðgóð-
ir humlar hafa lent í blöndu Haraldar, en
þó leynast þar innan um skollafingur og
tófugrös, sem betur hefðu frosið úti í vetr-
arkuldunum. Skal nú rýnt í dreggjarnar og
reynt að gera því nokkur skil, af hverju
drykkurinn er gjörr.
Svo sem venja er til, fylgir Haraldur rit-
stjóri blaðinu úr hlaði með ávarpi. Sérstaka
athygli mína vakti digurbarkalegur skæt-
ingur í garð Munins vegna fyrsta tbl. í
baka. Ég veit, að maðurinn er látinn. Þeg-
ar kona hans kemur til baka, eru hinir
samkvæmisaðilarnir að tala um, hvað hann
sé kyrr lengi. Augu hennar eru dimm, þung
og drukkin, en í augum vinar hennar er
sigurglampi. Hún gengur til dauða manns-
ins og segir: „Vaknaðu, gamla kerlingin
þín!“
Hann hreyfir sig ekki. Ég veit hvers
vegna. Hún þrífur í hönd hans og hrekkur
síðan til baka. Augu hennar þenjast út, en
síðan kemur í þau reiðiglampi. „Hann er
dauður", segir hún, „alvöru-dauður. Alltaf
þarf hann að vera svona. Eyðileggja öll
partý“.
Ég skríð burt og þakka guði fyrir að vera
hundur en ekki maður.
V. H. V.
vetur. Eftir að hafa lesið blað Haraldar
til enda, skil ég ekki, hvernig hann telur
sig hafa efni á stóryrðum. Að vísu afsakar
hann sig með pennaleti skólasystkina sinna.
Getur hann því farið nærri um, hvern-
ig sé að safna efni í fyrsta tölublað
Munins, því það er áreiðanlega fátítt, að
nemendur stundi ritstörf á sumrin. Svo er
líka mála sannast, að fyrsta tölublaðið hef-
ur á undanförnum árum verið rýrast að
gæðum í hverjum árgangi, og ég leyfi mér
að fullyrða, að í ár hafi ekki verið farið til-
takanlega verr af stað en venja er til. Ann-
ars vitnar Haraldur í margnefnt blað orð-
rétt og gerir mín orð að sínum. Hlýtur það
að teljast nokkurt lof, sem ég hér með
þakka.
Síðan kveður Haraldur í guðs friði og
bætist þar með í samfélag Halldórs bróður
síns og Vilhjálms Þ. Fast á eftir fylgir Gunn-
ar Stefánsson með grein um Halldór Kilj-
an Laxness. Gunnar hættir sér ekki lengra
en að stikla á stóru um æviferil skáldsins
og sleppur vel frá þessu, eins og hans var
von og vísa.
Barða Þórhallssyni er mjög annt um
áflog og söng í skólanum og vill, að nem-
endur haldi sínum hlut á þessurn sviðum.
Annais virðist mér hugvekja hans óþörf,
áflogaþrá og óhljóðafýsn virðist vera fyrir
hendi í ríkum rnæli og fá næga útrás, en
kannski var rétt að biðja kennarana að
greiða fyrir að sínu leyti.
Skákþátturinn hefur þann kost franr yfir
marga aðra slíka, að hann er skemmtilegur
aflestrar.
Þá er komið að hinni athyglisverðu grein
„Spornir in meroriam" (ekki memorian
eins og Gambramenn halda) og kvæðinu
„Sveitaball". Aldrei skyldi það spyrjast, að
þetta Gambrablað flytti ekki sýnishorn af
MUNINN 6i