Muninn - 01.03.1963, Blaðsíða 10

HUNDUR?
MAÐUR?
ÉG F.R HUNDUR. Já, þú kannske trúir
mér ekki. Ég er hundnr. Ég skal segja þér,
hvernig ég er á litinn. Mórauður. Hárið
er úfið og lafir í flygsum og sneplum. Fæt-
urnir allt of langir miðað við skrokkinn.
Það er nótt, og ég stend á grasflöt fyrir
framan stórt, lágt hús, sem er uppljómað.
Það heyrast hlátrasköll og skrækir út um
gluggana. Einhver er að syngja, eða reyna
að syngja garnla ástarvísu. Fyrir aftan hús-
ið eru stór tré, sem virðast vera að hlusta
eins og ég.
Ég geng að dyrunum og reyni að sjá inn.
Fyrir innan eru þrjár konur og fjórir karl-
menn dreifð um stórt herbergi í ölvímu-
sömum stellingum. Einn af mönnunum er
í stórum stól með háum örmum, eins og til
þess að hann detti ekki úr honum. Þrátt
fyrir að nóttin er heit, er baðkápu brugðið
um herðar honum. Hann er hóstandi os;
reynir að drekka. Öðru hvoru kallar hann
á eina af konunum, sem er auðsjáanlega
konan lians, til þess að biðja hana um að
fylla glasið. Hún er algjörlega upptekin
við stóran kraftalega vaxinn mann, og hún
er nógu drukkin til þess að fara ekki í
neina launkofa með það.
Gin- og whisky- flöskur, ásamt glösum,
sem hefur verið velt unt koll, eru allsstaðar,
hvert sem ég lít.
„Dragðu niður kjólinn“, segir veiki mað-
urinn og bendir á ber læri hennar.
„Æ góði, vertu nú ekki eins og hleypi-
dómasöm kerling“ svarar hún og hallar sér
aftur á bak í sófa. „Allir vita að ég hef fæt-
ur. Hvað er rangt við að sýna það sem all-
ir vita að ég hef?“
Síðan byrjar hún að segja öllum í her-
berginu, hvað maður hennar sé afbrýðis-
samur út af smámunum.
Ég skríð eftir gólfinu og leggst við stól
veika mannsins. Hann lætur höndina síga
niður og hún lendir í mínum löngu, slöppu
eyrum. Hann lítur á mig, og ég sé ekkert
í augum hans, nema ölæðislega eftirvænt-
ingu. Hann lítur af mér og horfir sem
snöggvast á dökku, laufmiklu trén, sem
bíða og hlusta handan við húsið.
Hann kallar á aðra stúlku og hvíslar ein-
hverju í eyra henni. Hún fer frá honum og
kemur aftur með Gin-flösku. Hann setur
varir að stút og drekkur vínið óblandað.
Hann er orðinn mjög ölvaður, hálfblindur
af drykkju. Beint fyrir framan hann er kon-
an hans að kyssa langa slánann, en hann
virðist ekki sjá þau. Það er orðið hljótt í
herberginu. Sum ljósin loga ekki lengur.
í kyrrðinni heyrist brostin rödd veika
mannsins reyna að syngja vögguvísu. Hún
á illa við andrúmsloftið í herberginu. Stúlk-
an, sem kom með ginflöskuna handa hon-
um, bæði kyssir herrann sinn og grætur í
einu. Mér líður illa við hliðina á félaga
mínum, en eitthvert hugboð heldur mér
kyrrurn. Hann hóstar ákaft og teygir sig
eftir flöskunni, fálmar, þangað til hann
finnur hana og ber hana að vörum sér.
Þegar hann lætur hana síga aftur, er hún
tóm, og andlit hans er baðað í svita. Brost-
in rödd hans stígur aftur upp frá brjósti
hans, og hann reynir að halda áfram með
vögguvísuna, sem hann kyrjaði fyrr. Rödd-
in hljóðnar, og hann fellur þyngslalega
áfrarn. Konan hans horfir á hann í nokkr-
ar mínútur, snýr sér síðan að vini sínum
og kinkar kolli. Þau rísa á fætur og flýta
sér gegnum dyr, sem liggja inn í dimmt
herbergi. Hálfur klukkutími líður, og enn
þá hreyfist drukkni maðurinn ekki. Önnur
höndin hangir máttleysislega niður yfir
stólarminn. Ég þefa af henni og hrekk til
62 MUNINN