Muninn - 01.02.1971, Blaðsíða 14

ekki. Hver veit það? - Kannski Guð.
- Blóð. - Aftur kemur honum blóðið í
hug. Liggjandi hrýgaldið, sem kramdist
undir gummíi bílsins, þessa mengils, sem
mengar loftið. - Blóð farðu á brott. Ég
vil ekki sjá blóð.
Prumskógur. Þrúgandi hiti og skor-
dýrasuð. Hann læðist áfram. Forðast að láta
nokkuð í sér heyra. Mjakast varlega áfram
og skeytir engu, þótt greinar trjánna skelli
á andliti hans. Maðurinn situr á hækjum sér
og snýr baki í hann. Friðsamur bóndi. Hann
kemur nær. Hann er kominn nógu nálægt. Allt
í einu stekkftr hann fram með vopnið í hendi
og rekur það með afli í bak mannsins. Hann
finnur það sökkva í holdið. Hann kippir því
út. Það er blóðugt. Klæði mannssns, sem
liggur á grúfu, litast blóði. Rauðu blóði.
Allt er rautt fyrir augum hans. Hann
kastar sér niður og vill sameinast jörðinni,
því að hann vill eigi sjá blóðið, sem vell-
ur úr sárinu. - Rauða blóðið,- .
Hann lokar augunum. Hann vill ekki
vera hermaður. Vill ekki drepa saklaust
fólk. Engan drepa, engan hata.
Hvað? Hann heyrir ei lengur skor-
dýrasuðið. Hann opnar augun. Trén eru
horfin. Blóðið er horfið.
Hvar er ég? - Þú ert hjá mér, Vertu
ekki hræddur, því að hjá mér ertu öruggur.
Hún er komin aftur. Hún var þá til
lengur en eitt augnablik. Hún heldur höfði
hans í kjöltu sér. Gælir við svitastorkið
hár hans. Reynir að svipta burt hryllingnum,
sem fyllir sál hans. Hann titrar, en finnur,
að hér er hann öruggur. Hér er honum óhætt
að vera. Hér skipar enginn honum að drepa.
Hann er sæll. Hún er hans sáluhjálp. Send
af Guði að bjarga honum frá glötun. Hvxlík
náð. Friður fyllir hjarta hans.
Sprautan glitrar. Rennileg nálin er
það fegursta, sem hann hefur séð.
Droparnir svífa í tignarlegum boga,
er hann þrýstir loftinu úr sprautunni.
Agnar bleytublettur kemur á gólfið, þar
sem þeir lenda og splundrast.
Hann brettir upp skyrtuerminni. Glær
hárin þekja æðaberan handlegginn. Húðin
dældast, er nálin sekkur róiega inn undir
skinnið. Hann tæmir sprautuna. Vökvinn
myndar hnúð undir húðinni. Æfðxim höndum
kippir hann nálinni út, þurrkar af henni
og leggur sprautuna á borðið. Hann sezt
í stólinn og bíður.
Hann sekkur í djúpan stólinn, sem um-
lykur hann og vefur örmum. Hvílíkt djúp
birtist í stólnum. öravíddir himingeims-
ins geymdar í einum stól. Hann reynir að
teyga víddirnar, reynir að troða þeim upp
í sig, en tekst eigi. Hann svífur um víddir
stólsins eins og fölnandi lauf, er feykist
undan vindum haustsins.
Fyrir neðan hann byltist heimurinn með
alla sína fegurð, allan sinn sora, allan
sinn frið og öll sín stríð. Litlir og Stór-
ir bílar, grænir, gulir, bláir, hvítir,
rauðir og alls kyns litir, þ;jóta fram hjá
á gúmmíhjólum. Þeir geysast áfram um frum-
skog mannhafsins með villtu öskri og ryðja
niður trjánum í skóginum, sem kremjast und -
ir gúmmíinu og breytast í blæðandi hrúgöld.
Hann snýr sér undan og vill ekki sjá
meira. Hann vill sjá eitthvað fagurt. Eitt>«
hvað fyllt yndi og munaði.
Hann sér hana í fjarska sveipaða duldri
móðu. Hún kemur nær. Loftið fyllist unaði.
Allt er hreint. Honum finnst hann fisléttur
og svífur mót henni.
Varir þeirra mætast. - Hvílík dýrð. -
Himinn á jörð. - Amen.
Hún er farin. Hún var til eitt augna-
blik, en er nú farin.
Eftilvill kemur hún aftur, eftilvill
Grasið angar. Það er vorið, sem fyllir
hjörtu þeirra þrá. Þrá eftir hinu hremna,
hinu eilífa. Þau haldast í hendur og svífa