Muninn - 01.02.1971, Blaðsíða 33

Undir áhrifum frambodsfundar
Hrúturinn á undarlega ævi—eigin-
'le.va raunasö.^u, Þessi skepna, sem er
flestum öðrum innilegri í greði sinni,
bjónar ekki tilganpi nemasvosum máruð
á ári . Annað verra: Þessi r.ánuður,
sem skyldi vera einn unaður hreint,
fer gjarnan í mjöfj hæpna starfsemi,
nefnilerra barsníð. öbundnir hrútar
saman í spili beria spilveggina tuttugu
tíma á sólarhrings og hvern annan í
hjáverkurr.. Fyrir kemur að þeir séu
svo !erkaðir eftir heillar nætur högg
og pex, að þeir fá vart sorðnajafnvel
hina smæstu rolluskjátu,þegar skyldan
kallar. Þannig gjörspilla^þeir í
heimsku sinni bessum sælutíma, svo
hann verður ein streita og þjakandi
viðsjár.
Það eru nú meiri ósköpin ,-þeir
eru orðnir hundar magrir um miðjan
janúar. Afganginn af árinu geta þeir
aðeins drepið tímann og látið sig
dreyma auðspenntar ær og 1 júf spennt^rj
•iða þá gjarnar í_ svellandi spiki.
Við vorum með þá tvo, teymdum
þá á milli krónna. Eg hafði Magnús,-
þann hvíta og fann að hvotingur var í
honum eftir harðsottan dratt.
Hann hljóp á lokaðar dyr- og inn.
Árni var með Móra bar fyrir. Móri.
stóð þarna alfær, skefjalaust sjálfs-
öruggur og hugðist spenna eina nýtil-
fundna spúsu, rammblæsma. t.agnús hafði
ekki vöfíur á,en sveif á þann mórauða,
sem valt óvirðulega ofan af ánni á
hrygginn í króna, snarringlaður.
Magnús hafði enn ekki viðstöðu,
en kokkálaði settlega Móra#sem nú
þjösnaðist á fætur, óður. En þar sem
hann stormaði að hinum lostafulla
sigurvegara með morð í huga(var hann
gripinn og dreginn í aðra kró. Iiiður-
lægingin var ægileg. Hann æddi um
'króna, augun voru blóðhlaupin. Hann
sá ekki ærnar.......
Hin frjálsa samkeppni var ekki og
hefur aldrei verið skilyrðislaiis blessun.
Sem frelsi til þess annaðhvort að vinna
eða svelta í hel þýðir hún aðeins erfiði,
öryggisleysi og hræðsla fyrir mestan hluta
einstaklinganna.
Sigurdur
Sveinsson
& sólin
Sigurður Sveinsson horfði í suður. Það
var hádegi svo hann horfði beint í sól-
ina. Sólin og hann voru þarna og átta
mínútur liðu frá þv£ Sigurður Sveinsson
geislaði frá sér þanmað til sólin sá
geislann. Þau horfðuhvort á annað.
Þau gerðu það vegna bess að bæði vissu
að innan sólarhrings væri kominn skuggi
á m.illi beirra sem hvorugt gæti yfir
bugað, auk þess væri Sigurður Sveinsson
tæplega með lífsmarki lengi eftir það,
því hann átti ekki pening þegar súr-
efnið var selt. Og nú var það uppselt.
Sumir höfðu keypt viku, aðrir hálfan
mánuð og enn aðrir mánuð. Og þeir sem
mest höfðu keypt , keyptu réttinn til að
horfa á alla hina deyja.
Sigurður Sveinsson hafði enga
löngun til að horfa á fólk kafna, auk
þess sagði gamalt spakmæli sem amma
hans stundum hafði yfir þegar hún var
orðin karlæg , að þeir deyja ungir sem
guðirnir elska. Og Sigurður Sveinsssn
var ekki gamall, og því var hann viss
um að guðirnir elskuðu hann, þeir guðir
sem einir hefðu megnað að frelsa þessa
jörð. Ekki þeir falsguðir sem stórveldi
blessuðu vopn sín, heldur þeir guðir sem
vígðu hugsun mannsins,vopn til að fegra
líf hans, En þeir voru fyrir löngu út-
lægir gjörðir því þeir áttu sér engin
altari, því þau höfðu öll verið tekin
herskildi til að vígja vélbyssur, ná-
pálma, taugagas, nálasprengjur og
byssustingi, þau höfðu fyrir löngu verið
útötuð blóði fórnardýrahna, meira að
segja blóði ófæddra barna. Já,Sigurður
Sveinsson vissi að það gat ekki valdið
eftirsjá að hverfa úr þessum heimi, og
það hlakkaði í honum yfir því að það
voru sprengjuhnappasnillingarnir sem
síðastir yrðu til að líta yfir sköpunar-
verk sitt. Hún hlyti að vera dásamleg
sú sjón, að sjá valkesti milljónanna 1
flóðljósunum gegnum eitrað mistrið,
öruggur á meðan súrefnið entist en vita
sín örlög þau að lenda efst á kestinum.
Og sólin brosti líka, því hún hafði
vitað alla tíð að svona myndi fara.
Þ:M
Herbert Marouse.