Muninn - 01.02.1971, Blaðsíða 25

MSW
§L
ri það var eitt sinn fyrir mína
olnfmína.að sólin stakk sér til sunds
'vmI' v j \
ímargþvældan manngrúannjkjvv *sv/ \A
útaffyrir sig eívþáð mjöf'liierkilegt,
en_tilhvers„vár ætlast af
_w officer dan?
Vá
hannsat þarna litli maðurinn á alltö
ðrum b^ekk.dúfurnar kurruðí dingaling.
'16, þ)Á\iiminn,hver er spá þín?
re^h?sól7 grjoa á leiti sá:
kristinnÞráinno^þórarinn.
(kvurn)mérer spurn??C„ „ ___
þá víkur sögunp^^aí^rþ^^^^i^1'
úlfurinn er fbúrnifé))o\ snœðana., en
íþó
alltafCað þvx.
tíminn líður,en^þaðyse^- ekki er
sjáanlegt heldu^)áfram að vera,og
það sem liðið^er,heldur áframað gg^
OífoaNlEgA. _______
u "æ.þetter svosertfv,hrópaði
tindátinn og sneri séryroðinu.
"hæ þú maðujr,hættu að hrópajtj.r
himins,hann er ekki til!"
saggði bekkurinn hæversklega.
"djöfullinn þ’egiðu!"hó^aði hinn.
.la'J
"heyrðu?%.já>
'k
"bú ert kolbrú
"talarðú?",.
Da3a?"
"nú?"
,,',Þn,ert kolbrjálaður!„ ,Q„
tieddur þú þip. "nn?"
r> ffeta talað?"
"JA". ,
"þa ertu líka kreisí.'*'
J'a ands^tertuv itlaus".
síðan stökk officer dan á hagdahlau-*'
,pum niður 6. löggustöð.
^’að er brjálaður bekkur upp
ugarði".grenjaðann."takiðann|
takia + k£§klða--
ann>ta, 10anrl*»
árið ? var maðursetturvað nafni d
an
é klepp,nafnnúmer Siein!'tgta^a‘.offi
(flclú Aoití itaí/ia)
DRAUMUR
DRAUMUR.
Eg ætla nú að segja draura, sem afa
minn, Svein Pálsson bónda í Stóru-
tungu, dreymdi fyrir mörgum árum.
Honum þótti koma til sín ma*ur, og
segja, mjög alvarlega:
„Sveinn, Sveinn, eftir átta daga
mun Jón deyja."
Svo hvarf maðurinn, og um leið vakn-
aði afi minn.
Þennan draum sagði afi fólkinu,
þegar það kom á fætur um raorguninn.
Daginn, sem draumurinn átti að
rætast, var afi að ganga við fóö fram
til kvölds, og var hann mjög þreyttur
þegar hann settist við matborðið um
kvöldið.
Þegar hann var nýbyrjaður að borða,
leið hann út af og fáll í yfirlið.
Hóldu þá allir, að hann væri dáinn.
Hann náði sór þó aftur og lifði í
mörg ár eftir þetta. WboJiM íw< WðmÍiuW/
vmviuun gbsma
MVK3U.
Siðhærð fluga segir frá:
Einu sinni fyrir langa löngu var
óg að rífast. Það fór hressandi bar-
dagahrollur um mig þegar óg andaði að
mór súru fjósaloftinu og heimtaði að
kýrnar kúkuðu betri mykju. Ég sagöi, að
rauður kúkur væri jú betri en blár, en
grænn væri beztur, og að allar mykju-
flugur skyldu hafa sama rótt til frjálsr-
ar kúkneyzlu.
Nautið, sem hafði orð fyrir beljun-
um, kúkaði alltaf bláu; það var vegna
þess, að það vildi aöeins óta amerí-
kanskt kúafóður. Nautiö hamraði bás-
inn og bölvaðiItKOMMI". Það öskraði
„KOMMI" og kúkaði þunnum bláum kúk,
sem slettist um allt fjósið. Sumar
mykjuflugurnar pössuðu sig ekki og
grófust lifandi urídir blárri,hálf-
meltri mykjunni. Mikið var óg fegin,
að sláturtíðin var í vændum. En,
heilla kallinn, allt er gott, sem end-
ar vel.
Blái kúkurinn fyllti fjósið, og
Nautið steindrapst.
Bjarni Torfason.