Muninn - 01.11.1978, Blaðsíða 8

VETRARSAGA
Það er nótt. Snjóflygsur fylla loftið, það er kalt.
Niðri við höfnina kúrir litið steinhús milli tveggja vöru-
skemma. Einhverra hluta vegna hefur þetta litla steinhús
verið látið í friði þegar peningamennirnir tóku að reisa
goðum sínum musteri á þessum stað. Götuljósin ná ekki að
skína á húsið þar sem það stendur í skugga skemmanna.
Óljós slóð hefur verið troðin í snjóinn, upp að húsinu.
Það snjóar, snjókornin svífa til jarðar jafnt og þétt í
kyrrð næturinnar.
Fyrir hornið á vöruskemmunni skjögrar maður. Hann er
fullur. Miðja vegu milli litla steinhússins og vöruskemmunnar
hrasar hann og hverfur i snjóskýi sem þyrlast upp þegar hann
dettur. Út i loftið með snjónum þyrlast ógurlegar formælingar
og hann bröltir á fætur með hálfhlægilegum tilburðum. Þar
sem maðurinn datt myndaðist dæld i snjóinn og áður en hann
komst að útidyrunum var hann búinn að búa til tvær í viðbót.
Með loppnum fingrum leitaði hann að lykli í úlpugarminum með
viðeigandi munnsöfnuði. Og sá hversdagslegi atburður að
opna hurð með lykli varð að dularfullri trúarathöfn í höndum
þessa drukkna manns. Hann staulaðist inn i myrkrið og skellti
hurðinni á eftir sér.
Hann stóð hreyfingarlaus í dimmum ganginum. Innan úr
eldhúsinu heyrðist friðsælt tifið í klukkunni. Hann fálmaði
eftir rofanum og með lágum smelli kviknaði á peru i loftinu.
Drykklanga stund erfiðaði hann við að koma sér úr skónum og
með reiðilegu tuldri reif hann sig úr úlpunni og henti henni
út í horn. Hann var blautur og hárið klístraðist niður í
rauðþrútin augun. Með slagandi hreyfingum studdi hann sig
gegnum myrkur eldhússins og inn í stofu. Hann kveikti loft-
ljósið og með þungri stunu lét hann sig fallast ofan i
hægindastól.
Stofan var fátækleg. Stofuhúsgögnin samanstóðu af
snjáðum sófa og hægindastól og ræfilslegu stofuborði sem var
að sligast undan ieifum kvöldskemmtunarinnar. Gamalt sjón-
varpstæki úti í horni. Bókaskápur með íslendingasögunum og
fleiri bókum sem aldrei eru opnaðar, stóð úti við vegg. Á
gólfinu var slitið teppi.
8