Muninn - 01.03.1991, Blaðsíða 44

TILGANGUR
LÍFSINS
Ég er eini tilgangur lífsins á
jörðinni.
Þið skiljið það örugglega að
það tók mig dálítinn tíma að
venjast þessari staðreynd, en nú
er ég búinn að sætta mig við
það eins og hvað annað. Þetta
er staðreynd sem ekki verður
breytt, en það er dálítið skrítiö
að hugsa til þess að ailt það
sem lífið á jörðinni hefiir gengið
í gegnum frá frumdögum þess,
var bara til þess að ég gæti
fæðst. Þetta gerir mig samt
dálítið kvíðinn, hvað ef eitthvað
kemur fyrir mig áður en skapari
alheimsins kemur og nær í mig?
Hefur þetta þá allt verið til
einskis?
Það er lfldega best að byija
á byrjuninni og kynna mig, ég
heiti Þorsteinn Kristleifsson og
fæddist í Reykjavík 1965. Ég er,
og hef alltaf verið, ósköp venju-
legur ungur maður. Þó að ég sé
kannski ekki alveg eins og fólk
er flest (eða eins og fólk þykist
vera), er ég ekki það sérstakur
að það sjáist á mér að ég sé
tilgangur lífsins. Ég ólst upp á
svipaðan hátt og allir aðrir
íslendingar, fluttist á Sauðáikrók
þegar ég var sjö ára, og bjó þar
þangað til ég útskrifaðist úr MA
’86 og kom hingað.
Reyndar var ástæðan fyrir
því að ég kom hingað ekki sú
að ég útskrifaðist og var þannig
orðinn frír og fijáls, heldur sú
að þá hafði ég komist að því
hver ég var. Eða réttara sagt
hvað ég var.
Það er erfitt fyrir mig að
lýsa því sem gerðist. Ég get
ekki sagt ykkur hvenær þetta
gerðist, hvort það var tun nótt
eða dag, eða hvaða mánaðardag.
Þaö eina sem ég veit er að þetta
sumar vantar nokkra daga í líf
mitt, eins og dagbók sem nokkr-
ar síður hafa verið rifhar úr.
Samt virtist enginn annar hafa
tekið eftir því að ég skyldi
hverfa í næstum viku. Ég veit
ekki hvort líkaminn var héma
niðri eins og venjulega, en
hugsunin...
Æ, nei. Þetta er lfldega
orðið óskiljanlegt, og þið haldið
örugglega að ég sé eitthvað
skrýtinn. En þið verðið að skilja
að ég er að reyna að útskýra
fyrir ykkur nokkuð sem ég kann
varla orð til að lýsa.
Ég skal orða þetta svona:
Einhvem veginn var ég kominn
á stað sem ég hafði aldrei séð
áður. Ég hef reynt að rifja þetta
upp síðan en ég get ómögulega
lýst þessum stað. Ég get ekki
einu sinni sagt ykkur hvort það
var bjart þama eða dimmt, en
staðurinn sjálfúr skiptir engu
máli. Það sem skiptir máli var
að við vorum þama báðir, ég og
Hann. Hann útskýrði þetta allt
fyrir mér, að vísu ekki með
orðum, en ég skildi samt allL
Ég vissi strax að Hann var að
segja sannleikann, hinn eina og
sanna sannleika.
Upphaflega höfðu skapari
alheimsins og Hann verið vinir,
og leitað saman að svarinu við
spumingunni. En svo komst
Hann að svarinu, og varð
hræddur við það. Hann ákvað
að fela það fyrir skapara al-
heimsins, því Hann gerði sér
ljóst hvað myndi gerast ef skap-
ari alheimsins fyndi svarið við
spumingunni sem hann hafði
leitað svo lengi að. En Hann
vildi ekki heldur að svarið glat-
aðist að eilífú, þannig að hann
kom því fyrir í ótalmörgum
DNA-sameindum sem hann faldi
í litningum ftuma á litlu ryk-
komi sem við köllum jörðina.
Síðan gleymdi Hann svarinu.
Þegar skapari alheimsins
komst að þessu varð hann æfa-
reiður og drap Hann (að vísu er
orðið drepa ekki alveg rétt, því
Hann var aldrei lifandi eins og
við skilgreinum það). En hann
vissi að hann gæti ekkert gert
nema bíða eftir því að lífvera
þar sem DNA-sameindimar
kæmu allar saman fæddist.
Þessi lífvera er ég, Þor-
steinn Kristleifsson. Eg veit
svarið, og þar sem ég veit svar-
ið veit ég líka spuminguna. Það
em ekki til orð til þess að orða
spuminguna eða svarið, en ég
get samt sagt ykkur að þetta er
mikilvægasta spumingin í al-
heiminum, og svarið er svo
yfirþyrmandi að ég skil vel það
sem Hann geiði. Og um leið er
svarið of mikilvægt til að glatast
að eilífú. Þó að ykkur finnist
það lfldega kaldhæðnislegt að
eini tilgangur lífsins skuli vera
sá að ég gæti fæðst, get ég
fúllvissað ykkur um það að það
var fyllilega þess virði.
Þegar Hann haföi útskýrt
þetta allt fyrir mér var eins ^g
ég vaknaði aftur til lífsins. Ég
stóð við uppvaskið með glas í
hendinni, og sápuftoðu á kinn-
inni, og hélt fyrst að nú væri ég
loks genginn endanlega af göfl-
unum. En núna veit ég fyrir víst
að það var ekki rétt, ég er viss-
44
MUNINN