Heimilisblaðið - 01.01.1920, Blaðsíða 5

HEÍMILISBLAÐIÐ
3
Loks bar þreytan mig ofurliði og eg sofn-
aði. Mig dreymdi eg þóttist standa við klið
Paradísar. Fyrir neðan mig sá eg dimm ský
°g drungaleg og ómælilegt undirdjúp; en til
allra hliða.fthringinn í kringum mig skein
óviðjafnanlegur dýrðarljómi. Við hliðið sá eg
fjölda af sálum framliðinna inanna, sem biðu
°g yfir þeim blakti hvitur fáni með gullnum
krossi og kórónu yfir.
Engili stóð í dyrunum og þegar eg gekk
oær, þá mælti hann:
»Þú jarðarinnar barn, hvað dró þig hingað
«1 Ijóssins? Tala þú og vertu óhrædd«.
»Svo eg segi eins og er«, svaraði eg, »þá
veit eg ekki hvers vegna eða hvernig eg er
hingað komin. En eg er sjúk og þreytt, og
sé þetta Paradís, þá bið eg þig að lofa mér
að koma inn að eins litla stund, til þess eg
geti fengið að njóta hins eilífa fagnaðar.
Engilinn brosli.
»Þú ert þá ein af þeim börnum jarðar,
sem fær við og við í svefni að sækja heim
bústaði útvaldra manna fáein augnablik. —
Gáttu inn, sæla jarðarbarn!«
Um leið og hann sagði þetta, þá gaf hann
fegursta englinum, sem eg sá við hliðið,
fiendingu um, að annast um mig, og mælti:
»GabrielIe, taklu að þér þennan vesalings
vegfara og sýndu henni það, sem hún getur
skilið«.
Gabrielle tók þá í hönd mér og leiddi mig
inn fyrir hliðið.
»Þú ert áreiðanlega þreytt«, mælti hann,
^komdu og hvíldu þig við lind lífsins«.
Við settum okkur niður undir skuggasælum
Palmatrjám, spegluðu þau sig í himintæru
^atninu. Eg litaðist um og reyndi að festa í
niinni mér alt hið fagra, sem bar mér fyrir
augu. En alt sem eg sá, bar svo langt af
nllu því, sem eg hafði getað hugsað mér og
nú bresta mig orð til þess að geta lýst bú-
stöðmn hinna útvöldu. Eg get sagt það eitt,
a^ eg sá dýrðlega himneska birtu, sem lá
aius 0g glóandi demantar yfir óendanlegum
v°*lum og óteljandi sælum sálum; þær voru
Þar á ferli milli trjáa og blóma, sem eigi er
^ægt að jafna við neitt jarðneskt að fegurð,
þær sungu og léku á hörpar svo yndislega á
göngunni. Og eg sá fjöll í fjarska, sem glóðu
eins og gull skínandi og Gabrielle benti mér
á bústað konungsins; hann byggi þar í eilífum
ljóma og hátign. Og eg sá haf, sem lá á
milli þessara hæða á ströndum Paradísar,
líkt og silfurbelti; aldrei ýfðist það af vind-
um. Það var eins og skuggskjá og i þeirri
skuggjá málti sjá þá dýrð hinnar nýju Jerú-
salem, sem ekkert dauðlegt auga hefir séð
né getur séð; þessarar dýrðar bíða kristnir,
trúaðir menn í Paradís. — Eg hefi enga von
um, að eg geti með jarðneskum litum málað
þá fullkomnu, hreinu gleði, sem allstaðar
varð fyrir mér i þessu heimkynni friðarins.
A bökkum lindarinnar spruttu mörg fögur
blóm og þegar þau bærðust til og frá fyrir
hinum lélta og milda himinblæ, þá fanst
mér eins og eg heyra hljóðlátar bænar-raddir.
Eg spurði Gabrielle, hvort þetla væri svo í
raun og veru, eða ímyndun mín væri að
glepja fyrir mér.
»Pér skjátlast ekki«, mælti hún, »það eru
bænir jarðarbúa, sem ekki er enn búið að
svara. Stattu kyr og þá muntu fá að heyra
það glögt«.
Eg laut niður að fagurri lilju og heyrði eg
óma frá bikar hennar eins og bergmál í
fjarska, þessi orð:
»Drottinn, hann er búinn að týna trú og
kærleika bernsku sinnar; hann er farinn
burtu frá mér og þér; leið hann aftur til
þín á sinum tíma«.
»Æ«, andvarpaði eg, »þetta er liklega móðir
að biðja fyrir syni sínum«,
Eg hlustaði aftnr. Þá heyrði eg óma frá
purpurarauðu blómi þessi orð:
»Drottinn! Ó, að eg gæti fengið aftur sjón-
ina«. — Þá sagði eg »amen«, því að mér
fanst sem eg mundi eigi geta borið böl þessa
manns.
Eg laut enn niður að blómunum óvana-
legu og þá heyrði eg þessi orð, miklu glögg-
ar en hin: »Ó, Guð, sé þig nokkursstaðar að
finna, þá kendu mér, hvar eg á að leita þín
og hvernig eg á að trúa á þig«,
En meðan eg var að hlusta, dón orðin út,