Heimilisblaðið - 01.01.1920, Blaðsíða 10

ð
HEIMILISBLAÐIÐ
r
◄
4
4
4
4
4_
Lára.
Sagfa ungrar stúlku.
Eftir Vilhelm Dankau.
Bjarni Jánsson þýddi,
f
►
►
►
►
►
I.
Það hafði lengi verið á orði, að ungfrú
Lára Jörgensen færi um hríð úr föðurgarði.
Lára var um tvítugt að aldri og hafði alt
til þessa verið heimasæta; var svo látið heita,
að hún væri að létta undir með móður sinni;
en þegar betur var að gáð, þá var það öðru
nær.
En móðir Láru lagðist á móti þvi, að hún
færi að heiman; hún var treg til að sleppa
henni, því að hún var einkabarnið þeirra.
Faðir Láru var farandsali stórverzlunar
nokkurrar og var því sjaldan heima; þess
sáust líka glögg merki á heimilinu.
Frú Jörgensen var hvorki þrifin né reglu-
söm kong. Húsgögnin voru i sjálfu sér af-
bragðsgóð; en bæði voru þau orðin upplituð
og á þeim sat rykið sí og æ; mátti af þvi
sjá. að þeim var lítill sómi sýndur.
Heimilisstjórninni var líka í mörgu ábóta-
vant. Ekki var þar um neina ákveðna mat-
málstima að ræða og til rekkju gengu menn
og fóru á fætur alveg af handahófi; á þvi
var engin regla.
Lára var farin að veita þessum óþrifnaði
og óreglu eftirtekt og langaði því til að fara
að heiman.
Engin studdi málstað hennar af meira
kappi en faðir hennar; það eitt var honum
fyrir öllu, að hún fengi góða vist og ljúft
var honum að láta riflega meðgjöf fylgja
henni. En hvar var nú slíka vist að fá?
Lára var ekki vönd að vistum, enábænda-
heimili. vildi hún ekki fara, og um það var
faðir hennar henni sammála.
Nei, á prestsetri vildi Lára helzt af öllu
vera. Sama vakti fyrir föður bennar.
En hvaða prestsetur átti það þá að vera?
Faðir hennar hét henni að gera sitt fil að
auglýsa það i blöðunum.
Og þeim bauðst fjöldi vista; þau fengu
hvert bréfið af öðru. Flest voru tilboðin fá-
orð og blátt áfram, eins og hver önnur við-
skiftabréf, en þö mátti finna eitthvað í sum-
um þeirra, sem var eins og komið frá heimi,
þar sem Jörgensen var gagnókunnugur og
hans fólk. Þau Jörgensens-bjónin höfðu al-
drei kirkjurækin verið — aldrei stigið fæt*
sinum í kirkju, nema til að láta skíra og
ferma; að öðru leyti höfðu þau látið kirkj-
una eiga sig.
Sókninni þeirra hafði þrisvar sinnum ver-
ið skift og tvær nýjar kirkjur verið bygðar,
en ekki hafði það haft minstu áhrif á þa«
hjónin; þeim kom aldrei til hugar, að sú
nýbreytni næði til þeirra á nokkurn hátt.
En þegar missiri var liðið eða svo frá þvi
síðari kirkjan var vigð, þá var dyrabjöllunm
einu sinni hringt hjá Jörgensen.
Frúin gekk til dyra, en nærri lá, að bún
stæði og yrði að steini, er komumaður kvaðst
vera sóknarprestur þeirra, og væri nú kom-
inn að beimsækja þau.
Frúin leit í kring um sig vandræðaleg og
vissi hvorki upp né niður. Það kom svo
flatt á hana þetta, að henni gleymdist alveg
að bjóða presti inn.
»Maðurinn yðar er ef til vill ekki heima?*
spurði prestur.
»Já, hann er heima. Gerið þér svo vel "
má — eg — ganga — á undan —«.
Prestur gekk á eftir henni og hún vísaði
honum inn i dagstofuna. Par var allkalt og
óþrifalegt; þyktarlag af ryki lá þar á ölium
stofubúnaðinum: legubekknum, borðum stól-
unum, hljóðfærinu og stofulampanum.
Frúin hvarf eins og elding inn í borðstof-
una. Þar sátu þau enn yfir tilboðunum,
Jörgensen og Lára.
Pau sáu óðara bæði, að meira en lítiö var
um að vera og Jörgensen varð að orði:
»Hver þremillinn gengur á, kona? Pað er
þó víst ekki húsbrotsþjófur, sem komiuo
er?«