Heimilisblaðið - 01.01.1920, Blaðsíða 6

4
HEIMILISBLAÐIÐ
blómin lokuðu sér og féllu og hurfu sjónum
mínum, en í sinn stað skildu þau eftir skín-
andi gimstein, voru á hann rituð nokkur orð
sem eg gat ekki lesið. Þá brá nýjum ljóma
yfir ásjónu Gabrielle og hún mælti: »Lofaður
sé Guð, sem nú hefir loks heyrt bænina, sem
steig upp til hans af »veginum, sem liggur
um óbygðir« (Post. 8.).
Því næst sagði hún mér að gimsteinninn
yrði geymdur og sýndur á upprisudeginum;
í þeim sömu svifum sveif engill fram hjá, er
hélt á gullinni körfu og lét hann í körfuna
ásamt hinum gimsteinunum.
Eg spurði Gabrielle hvort þessum bænurn
yrði öllum svaraði fyr eða seinna.
»Nei«, svaraði hún, sú bæn, sem beðin er
i trúnni, er ekki ávalt rétt, því ef kærleikur-
inn er henni ekki samfara, þá fær hún ekki
áheyrn hjá Gnði.
Én láttu ekki hugfallast fyrir þvi. Guð-
hræddir menn, sem biðja án afláts og hafa
hjartað fult af kærleika fá bænheyrslu að
lokum. Bið þú því dag og nótt fyrir þeim,
sem þú elskar, — Bænin þín verður ekki
árangurslaus«.
Síðan leiddi hún mig að skínandi hvitum
blómum, svo hvitum, að eg þoldi varla að
horfa á þau; en mér þótti, sem blóði hefði
verið stökt á þaU.
»Snertu þau ekki«, mælti hún, en krjúptu
á kné og hlustaðu eftir. hvort þú getir heyrt
/raddir þeirra«.
Eg kraup til jarðar og heyrði þessi orð:
»Faðir minn, ef það er mögulegt, þá víki
þessi kaleikur frá mér, þó ekki sem eg vil,
heldur sem þú vilt«.
Eg leit á Gabrielle ldökk og undrandi, til
þess að fá skýringu á þessu, en hún svaraði
eigi öðru en þessu: »Það var vegna mín og
þín, að Guð heyrði ekki þessa bæn«.
Við héldum nú áfram ferðinni og námum
staðar hjá vafningsjurta-runni, sem ekki er
hægt að lýsa. »Þessar fáu jurtir eru eftirlæti
konungsins, þegar hann kemur að heimsækja
oss. Það eru bænir smábarna, sem enn er
ósvarað. Þær eru undursamlegar, inndælar
og fullar af trúnaðartrausti, en jafnframt svo
óskynsamlegar, að þær yrðu smælingjum
þessum til lítillar gleði, þó þær væru veittar«,
»Hvað verður þá um þessi blóm?« spurði
eg. En Gabríelle sagði að konungurinn elsk-
aði þau og þrýsti þeim oft að brjósti sér,
því að hann befði sagt að ekkert hljóð á
himni né jörðu væri sér kærara en bænir
barnanna. Þarna sá eg lika marga gimsteina;
þeir lágu undir blöðunum og blöðin földu
þá til hálfs og biðu þeir þess, að engillinn
kæmi og tíndi þá í körfuna sína.
Rétt í þessu kom dúfa; skein af fjöðrum
hennar eins og af skírasta silfri; dúfan sett-
ist á öxl Gabríelle. »Syngdu fagra sálminn
þinn fyrir mig«. mælti Gabríelle og strauk
mjúklega bakið á henni. Og fuglinn hóf höf-
uðið upp að vanga hennar og söng. Mér
fanst eins og lagið liktist laginu við sálminn
um frelsaða sál:
„Sá grátur varir eina stund, sem elsku Guðs oss
hylur,
en eilífðar á morgni glöð, þá raunanótt pú skilurs.
»Nú ertu búin að sjá«, sagði Gabríelle, »að
hér í Paradís hefir hver vera, hvert tré og
hvert blóm sina tungu til að lofa Guð og
vegsama. Og hversu undarlega sem það kann
að láta í eyrum, þá erum við þrátt fyrir alt
fast tengd börnum Guðs á jörðunni, svo að
sorg þeirra og gleði endurómar hér sí og *«•
Nú komu til okkar fjórar elskulegar smá-
meyjar. Þær voru hver annari svo líkar, að
eg hugði þær væru systur. Það var auðséð,
að þeim hafði borist nýtt gleðiefni og þegar
þær komu nær, heyrði eg glaðværa málróm-
inn þeirra.
»Elskaða Gabríelle«, sagði ein þeirra,
»samfagna þú oss 1 Hún kemur nú loksins og
við göngum út í hliðið, til að taka á móti
henni, Heldurðu að hún kannisl við oss
aftur?«
»Já, vafalaust«, sagði Gabrielle, »alveg eins
og móðir kannast aftur við börnin sín«.
Þær flýttu sér að hliðinu og eg sá þ®1
eigi framar, en hjarta mitt gladdist af þvl»
að þær skyldu nú hittast aftur, þar sem
þær höíðu verið svo lengi fráskildar hver
annark.