Heimilisblaðið - 01.01.1920, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
5
»t*ú ert víst móðir sjálf?« spurði eg Gabri-
elle, því að í svari hennar lá svo mikill trún-
aður, aö það vakti athygli mína.
»Maðurinn minn og barnið mitt eru enn á
Hfl á jörðunni«‘ svaraði hún, »Þegar Drott-
inn kvaddi mig hingað, þá fanst mér svo
sárt að skilja við þessa ástvini mfna; en eg
veit ekki, hvernig það var samt sem áður,
þvf þegar eg heyrði rödd Drottins, þá stóð
eg upp fagnandi. likt og hin sæla María og
gekk til móts við hann. Og nú sé eg, að það
var til að knýta ást og gleði Paradísar við
ást og fögnuð á jörðu. Enn erum við eitt,
þó að við séum skilin og tfminn er stuttur«.
Eg spurði hana: »Hefir þú eigi séð þau
sfðan þið skildu«.
»Jú, konungurinn hefir tvisvar sent mig
Diður til jarðar. í öðru sinni var það til að
þjarga barninu mínu frá hræðilegum dauða.
Eg hitti hana, þar sem hún var að leika sér
á gjárbarmi og leiddi hana á fund þeirra,
sem leituðu hennar fullir sorgar og örvænt-
ingar.
»Sáu þeir þig ekki?« spurði eg.
»Barnið sá mig, og þegar hún sagði þeim
það, þá gengu þau til baka til að leita mig
uppi; þau vissu ekki, að eg stóð við hliðina
á þeim, Eg heimsótti þau í öðru sinni. Það
var þegar maðurinn minn gerði Guði það
heit, f öilum sínum einstæðingsskap, að hann
skyldi upp frá þvf, fyrst Guði hefði þóknast
sð reisa kross þjáninganna á leið sinni, —
helga sig þjónustu hans og fórna honum lffi
sfnu meðal heiðingjanna Krists vegna, hvar
helzt sem á þyrfti að halda. Pá nótt, er hann
lát í haf og lá sofandi á skipinu, sendi meist-
ari minn mig til að biðja hann að vera hug-
hraustan. Eg veit ekki hvort hann sá mig f
draurni, en þegar eg talaði til hans, þá brosti
hann og eg heyrði hann mæla fyrir munni
Ser: »Gabrielle og þar á eftir: »Kristur«.
»Er langt síðan?« spurði eg.
»Það get eg ekkert um sagt«, svaraði hún,
Þvf að i Paradís er tíminn ávalt svo stuttur«.
honum lá svo mikill fögnuður og himneskt
samræmi, að eg spurði með ákefð, hvaðan
hann kæmi.
»Já, það er sannarlega blessaður ómur«,
sagði Gabrielle, hann berst hingað með blæn-
um frá himnesku löndunum og innan skamms
taka allir hér í Paradís þátt í honum. Því
oss er hann líka uppspretta gleðinnar. Það
eru englarnir að syngja i návist Guðs út af
því að syndari hefir snúið sér til Guðs«.
»Ó, að það væri sonurinn, sem móðirin
var að biðja fyrir í fögru liljunni!« hugsaði
eg með mér.
Gabrielle gat sér til um ósk mína og við
snerum aftur á lindarbakkann. Þar sem liljan
fagra hafði staðið, lá nú dýrlegur tópalsteinn.
Pað ljómaði af fægiflötum hans og í þeim
mátti sjá, eins og í skuggsjá hina undursam-
legu prýði paradisar. Þá sáum við að Guð
hafði heyrt bænir móðurinnar.
Eg bað nú Gabrielle að segja mér eitthvað
frá konunginum. »Kemur hann oft til yðar?«
»Já, svo oft, að oss finst sem vér séum
alt af í návíst hans. Mér finst eins og eg
sjái hinn elskaða konung álengdar. Við skul-
um fara og ganga til móts við hann!«
Henni hafði ekki missýnst. Alt loftið end-
urómaði af velkomanda-ljóðum og fyltist af
óteljandi skínandi öndum; hröðuðu þeir sér
mjög á fund Drottins sfns; hann kom af
ströndinni hinum meginn og gekk á yfirborði
vatnanna i allri bátign sinni. En þegar hann
kom nærri, þá þoldu augu mín eigi að horfa
í ljómann guðdómlega, sem yfir honum var.
Eg tók að skjálfa ákaflega og féll til jarðar.
Þegar eg leit upp aftur, þá var hann horfinn.
En við hliðina á oss stóð engiil, sem ávarp-
aði Gabrielle þessum oiðum.
»Gleðstu, Gabrielle, því að eg er sendur til
þín með fagnaðarboðskap. Á þessari nóttu á
maðurinn þinn að ljúka vegferð sinni á jörð-
unni. Far þú, segir meistarinn, og vertu hjá
honum á dauðastundinni og ber hann hing-
aö í hina eilífu sælu«. (NiðurL n*st).
Undursamlegur, fjarlægur ómur fylti loftið,
ólíkur öllu því, sem eg hafði heyrt áður, í