Heimilisblaðið - 01.01.1920, Blaðsíða 12

10
HEIMILISBLAÐIÐ
fólk að kaupa af okkur, og í þeirri grein
getið þér áreiðanlega kent mér eitthvað.
Hvernig , farið þér að því að fá fólk til að
kaupa alveg nýja og ókenda vöru?«
»Ja-á«, segir Jörgensen, »ef xnaður er
sjálfur genginn úr skugga um, að nýja varan
sé góð og verulega hæf til þess, sem hún á
að vera, þá kemur það að heita má af sjálfu
sér — og svo er manni þá líka umhugað um
að koma henni út«.
Og geta menn þá selt að öllum jafnaði«,
mælti prestur.
»Já, að öilum jafnaði«, svaraði Jörgensen
eins og utan við sig, hann var alt af að
þreifa eftir vasaklútnum.
. Prestur dró þá smárit upp úr vasa sínum
og sagði: »Eg hefi hérna á boðslólum smárit,
sem lýsir því i fám orðum, hver munur sé
á lífinu í Guði og heimslífinu; það lýsir þvi,
hve lífið í Guði sé farsælt, en heimslífið ó-
farsælt og hræðilegt; en þar sem þeir eru
svo fáir nú á dögum, sém viija kaupa það
lífið, sem sælla er og auðugra, þá kemur
það, að því er marga snertir, af þeirri ástæðu,
að þeir þekkja það ekki. Þér, sem sjálfur eruð
farandsali, munuð því ekki, eða, það vona
eg — lá mér, þó að eg vildi fá fleiri, — já,
helzt alla til að kaupa það, sem fullnægt
getur þrá hjartans í sannasta skilningi. Eg er
yður alls ókunnur og fólki yðar, en eg vildi
svo gjarna kynnast yður; eg veit heldur alls
ekki, hvort þér lifið i Guði eða í heiminum;
en hvort sem er, þá þurfum við öll að kaupa
náðargjafir Guðs ríkis, kaupa meira og meira
með hverjum líðandi degi. Börn Guðs þurfa
sérstaklega styrkingar við og staðfestingar í
samfélaginu við Droltinn sinn á degi hverj-
um«.
Prestur leit nú á þau öll saman, þau sátu
þarna eins og köld og dauð og störðu á
hann og vissu hvorki upp né niður: Þeim
var þetta svo torskilið og ókunnugt mál, að
hann hefði þessvegna alt eins getað sagt
þetta á hebresku.
»Eg vildi líka gjarna mega bjóða yður,
konu yðar og dóttur að koma í nýja safn-
aðarhúsið okkar. Það stendur aftan á þess-
um ritlingi, hvenær samkomur eru haldnar
þar á hverri viku; annað kvöld verður hald-
in þar dálítil samkoma fyrir heimilin. Ræður,
söngur og hljóðfærasláltur skiftast þar á. Á
þriðjudaginn koma ungu stúlkurnar í sókn-
inni þar saman«, mælti prestur enn fremur
og sneri sér að Láru, »og það er oss hin
mesta gleði, að ungu stúlkurnar sækja þá
samkomu iðulega og það jafnvel þær, sem
aldrei hafa átt slíku að venjast og þekkja
það þvi ekki. Þér skiljið það víst, að oss er
það eigi lítil uppörfun í starfi voru. Þar hitt-
ið þér, ef til. vill, ungar stúlkur, sem þér
þekkið, eða þá aðrar, sem þér hafið gleði af
að kynnast, þó að þér hafið eigi þekt þær fyrri«.
Lára var orðin kafrjóð af feimni; móðir
hennar sá það, og ætlaði að svara fyrir hana,
en hún gat þá heldur engu orði upp komið.
Jörgensen fékk nú ofurlítið ráðrúm til að
átta sig og herða sig upp og gat nú loksins
þurkað svitann af enninu á sér með frakka-
erminni sinni og tók nú til máls:
»Já, herra prestur! Við höfum haft í hyggjn
að láta dóttur okkar frá okkur fara um tíma
og koma henni fyrir á einhverju prestssetri
í vetur«.
Það fanst á, að Jörgensen var upp með
sér af þessari fyrirhuguðu ráðabreytni.
»Já, það er — eða getur verið ágæt til-
breytni«, mælti prestur.
»Já, við höfum nóg peningaráð til að gefa
með henni«, sagði Jörgensen.
»Það er nú næstum hið versta við það«»
mælti prestur.
»Svo-o?« sögðu þau öll alveg steinhissa.
»Já, svo eg segi ykkur eins og mér býr i
brjósti, þá held eg, að ung stúlka læri miklu
rneira, ef hún hefir ekkert fyrir sig að leggja>
heldur verður að taka til starfa raunverulega.
og svo finst mér líka að stúlkunni hljóti að
falla það betur«.
»Já, það getur nú verið«, mælti Jörgensen,
en samt fanst honum þetta hart aðgöngu-
En svo duttu honum tilboðin i hug alt i
einu. »Við höfum fengið fjöldann allau af
tilboðum. Presturinn þekkir, ef til vill ein-
hvern af þessum prestum«. mælti hann.