Heimilisblaðið - 01.01.1920, Blaðsíða 16

14
HE ÍMILISBLAÐIÐ
mikið úr þessu að brauðið vantaði? Var
ekki nóg í töskunni samt?
Aumingja mamma — — og pabbi líka. —
— Þetta bar svo oft við, að þau voru svona
— — svona — —.
Og þá var Sigga föðurlaus og móðurlaus
einstæðingur.
Rauður þrammaði áfram. Hjónin þögðu.
Sigga skotraði augunum öðru hvoru til þeirra
á víxl. Hún var niðurlút og sneypuleg á
svipinn, eins og hún hefði fengið löðrung.
Hún var sárhrygg. Það var ekki áliðið dags-
ins, og nú voru þau á heimleið. Hún hafði
búist við, að þau yrðu allan daginn í þess-
ari skemtiför. Það hafði pabbi sagt, þegar
hann fékk Rauð hjá Birni úrsmið. Og nú að
vera að fara heim; það var óttalegt!
Sigga hugsaði lengi um þetta og varð alt
af hryggari og hryggari.
Alt f einu kviknaði lítill vonarneisti. Gat
hún ekki fengið pabba til þess að snúa við
og fara lengra upp í sveitina? Hún leit til
hans. Hann horfði alt af fram á veginn. —
Hann var reiður, Hún sá það á því, hvern-
ig hann tók í taumana, og hún sá það utan
á vanganum á honum. Andlitið var einkenni-
lega síkyrt, þegar hann var reiður, og svo
var eins og augnabrúnirnar væru loðnari,
þegar hann var reiður, en endranær. Og svona
var andlitið á pabba núna. — Já. Hann var
voðalega reiður, en var samt ekki óhætt að
yrða á hann? Hún herti upp hugann.
»Pabbi!«
Ekkert svar.
»Pabbi minn!«
»Hvað nú?«
»Því ferðu — — förum við ekki lengra?«
»Þegiðu, greyið mitt«.
Svo fór um sjóferð þá.
, Siggu sárnaði. Henni lá við að fara að
gráta. En það þorði hún ekki. Hún vissi, að
þá færi mamma að skamma pabba fyrir að
vera »að atyrða barnið«, og svo mundi byrja
ný senna. Slíkt hafði komið fyrir áður nokkr-
um sinnum. — Nei, gráta mátti hún ekki.
Hún stóð á öndinni, svelgdi munnvatnið,
deplaði augunum ótt og títt og þrýsti saman
vörunum. Ekki að gráta---------ekki að gráta.
Hún rendi augunum til mömmu sinnar.
Mamma horfði á hana með svo nístandi
kuldaró, að Sigga varð harðari í skapi
gráturinn seig niður.
En hún hætti ekki að hugsa.
Hversvegna voru 'foreldrar hennar svona?
Voru allir foreldrar svona? Nei. Ekki voru
foreldrarnir hennar Dísu uppi á loftinu svona.
Þau voru víst alt af góð hvort við annað. —
Svo sagði Dísa. En pabbi og ipamma voru
öðruvísi en hitt fólkið. Stundum voru þau þo
góð hvort við annað, og þá voru þau bæðigóð
við hana, og kölluðu hana lambið sitt, ljósið,
sitt og elskuna sína og öðrum gælunöfnuiu-
Ó! ef þau væru alt af svona góð hvort við
annað. Ef hún mætti taka utan um hálsinn
á pabba með öðrum handleggnum og um
hálsinn á mömmu með hinum og leggja
höfuðin á þeim saman. Og svo segði hún:
Elsku pabbi og mamma! Og svo mundu þau
brosa undurblítt og faðmast. Já, ef hún g®ú
gert þetta! — — Gat enginn hjálpað henni?
— — Ekki gerði Guð það. Hún hafði oft
beðið hann að láta þau nú ekki verða reið
aftur, en þó höfðu þau orðið reið aftur. En
hún amma? Amma var í himninum bju
Guði. Hún leit öðru hvoru til Siggu litlu;
því hafði hún lofað áður en hún dó. Gat nu
ekki amma beðið Guð að láta pabba og
mömmu verða góð hvort við annað. Hún,
sem gat talað við Guð. Ó, ef amma væri nu
komin! Hjá henni hafði Sigga litla alt af átt
athvarf, þegar pabbi og mamma voru reið-
Amma var alt af góð — aldrei reið og aldrel
höstug i máli, eins og pabbi hennar
mamma voru stundum. Amma hélt oft ^
henni og sagöi henni sögur. Og nú komu
sögurnar í buga Siggu, sögur um kongsd®*"
ur og kongssyni, karlsdætur og karlssym,
álfasögur og sögur um góð börn. Ein saga°
varð föst í huga hennar og vildi ekki fura-
Hún var af litlum dreng. Hann fór til Guðs,
til þess að sækja frið handa pabba sinum
Og mömmu. (Niðurl. n*st)*