Heimilisblaðið - 01.05.1938, Qupperneq 23

HEIMILISBLAÐIÐ
87
Og svo var þessi hættulegi dagveröur
búinn; það var ekki að óttast fleiri kapp-
ræður þenna daginn.
★
Það var komið rökkur — tími angur-
blíðunnar og endurminninganna.
Við sátumi öll saman í kringum hvíta
postulínsofninn — og hann var engu líkari
en hvítri vofu.
Stundum var samræðan glensfull og
gamansöm — og þá var það Andrea Mar-
grét, sem stjómaði umræðunum.
Stundumi var samtalið aivarlegt. og fult
rósemi og íökkurblíðu — og þá voru það
þau Emma og Gamli, sem stjórnuðu.
Alt í einu sagði Andrea Margrét við mig,
upp úr eins manns hljóði: »Þér hafið ekki
séð herbergið hennar Emmu enn þá«.
»Ég hefi heldur ekki séð yðar herbergi«,
svaraði ég.
»0, það er nú ekkert gaman að sjá her-
bergið mjtt. Ég hefi. sjaldan tí.ma til að
dvelja þar; ég hefi alt af nóg að gera«.
»Ef yður langar til að sjá herbergið mitt,
þá er bezt að þér komið þangað með mér
núna, áður en dimmir meira,«.
Svo fór ég með Emmu upp á kvistinn
— það var herbergið hennar.
»Það er orðið býsna dimt. Varið þéi yð-
ur, svo þér rekið yður ekki á; takiö í hend-
ina á mér; svo skal ég leiða yður«. — Og
svoi ták hún mjúku hendinni sinni utan um
hendina á mér og leiddi mig mjog gæti-
lega. — Já — betri leiðtoga gat ég ekki
hugsað mér, innan um boða og blindsker
lífsins. »Beygið yður, svo þér rekið ekki
ennið í dyratréð«, sagði hún, um leið og
hún lauk upp kvistdyrunum. »Það er alt
smávaxið; en við verðum líka að sætta okk-
ur við það smáa«.
Já, satt var það — lítið var herbergið;
en þó virtist mér það s,vo auðugt. og mikil-
fenglegt. Ég veit reyndar ekki, í hverju
þessi auðlegð var fólgin — ekki var hús-
búnaðurinn ríkmannlegur — engar dýrind-
is gólfábreiður — engir speglar, með loga-
g.vltum listumi; nei — alt var hversdags-
legt og einfalt. En þar var öllu svo snildar-
lega raðað, og' sérhver hlutur átti svo vel
við hina. aðra hluti herbergisins, og yfir
öllu hvíldi blíða og friður, og mér fanst
nærri því eins og borðið og stódarnir væri
með lífi og anda; og mér fanst eins og ég
myndi geta unað þar timunum, saman, án
þess að finna til leiðinda. Á einum veggn-
umi hékk mynd — það var englahópur, sem
vakti yfir sofandi stúlku. Mér fanst mál-
verkið vera ímynd herbergisins — yfir því
vakti englahópur og veitti öllum, sem. inn
komu hjartans frið og hjartans fögnuð. Ég
settist í legubekkinn, og leit hægt. í kring-
um mig — það var eins og mig langaði
til að festa mynd þessa herbergis svo vel
í huga miínum, að ég gæti aldrei gleymt
henni aftur. Á veggnumi beint á móti mér,
hékk gömul fiðla, umvafin sveig úr eilífð-
arblóimum. Ég horfði á fiðluna, og ég horfði
á blómsveiginn, og ef satt. skal segja, þá
vissi ég ekki um hvað ég var að hugsa,
þá stundina.
»Ég sé, að þér eruð að horfa á fiðluna«,
sagði E:mma; »yður langar máske til aó
vita, hvernig stendur á því, að hún skuli
vera hérna í herberginu mínu. Afi minn
átti hana, og þess1 vegna geymi ég hana«.
»Nú — lék hann á fiðlu?« spurði ég.
Spurningin var reyndar ofur heimsku-
leg; en mér fanst ég þurfa að segja eitt-
hvað, en vissi ekki hvað það ætti að vera.
»Já, hann lék á fiðlu. Ég man vel eftir
honum. Eg var tí.u ára gömul, þegar l.ann
dó. Ég man vel eftir því, að hann gerði
sér gælur við hana, eins og hún væri smlá-
barn, og hvernig hann lék á hana, syo að
tárin komu fram í augun á mér. Þess vegna
geymi ég hana einlægt. Þér vitið, að ég
ann því gamla«. Og blíðubroe iék um var-
ir hennar.
»Já, ég veit það«, svaraði ég; »en hitt
skil ég ekki, hvernig jrér komist til, að gefa
yður svo mikið við því gamla, eins og þér
gerið. Ég, fyrir mitt leyti, þarf að hafa
mig allan við, að hugsa um það nýja —
um það, sem á að verða — fram undan