Heimilisblaðið - 01.10.1938, Page 6

150
HEIMILISBLAÐIÐ
hugasemd. Og Geirþrúður ekki fremur
en aðrir. Hún var kona prestsins og sat
í innsta stólnuin, kvenna megin. Hún
horfði í gaupnir sér, en hún fann það,
að allra augu störðu á hana, þegar bisk-
up fór að tala af miklum fjálgleik um
það, að miklu skifti, að góð samhúð væri
á milli hjóna.
»Svo miklu skiftir það, að þú, kona
góð, kunnir að stilla í hóf tilfinningum
þínum, tungu og tiltektum, að miklu
væri það betra, að þú værir dauð og graí'-
in, hér úti 1 þessum kirkjugarði, lieldur
en að þér verði það á, að reita eiginmann
þinn til reiði, viljandi og vísvitandi. Svo
mikið liggur við, að þú sért honum ekki
sem sinnep í nösum, né sért honum óþjál
og óhlýðin«. — — —
— — — Peder Palladius var andlegt
hraustmenni, en veiklaður líkamlega. Það
var því engin furða, þó að hann þarfn-
aðist hvíldar eftir erfitt ferðalagið og
margra stunda kirkjuathöfnina. Hann bað
um rólegt herbergi og góðan stól á prests-
setrinu, og var það íúslega veitt. Bjó liann
um sig sem notalegast og blnndaði nú
ýmist, eða var að hugsa um fólkið á Odd-
anum. Það hafði hlustað á liann 1 hér
um bil þrjár klukkustundir með þolin-
mæði og án þess að nokkur ys eða órói
væri í kirkjunni. Þó l'anst honum liann
ekki geta áttað sig á fólkinu. Hafði hon-
um tekist að vinna á liörðum og tilfinn-
ingalausum skrápnum og snerta hjörtun?
Stöku sinnum þóttist hann hafa orðið
þess var, að hann næði tökum á þeim
En myndi fólkið nú ekki hrista af sér
þau tök, þegar það dreyfðist á ný út um
eyðilegan Oddann, og hann héldi áfram
hvíldarlausu ferðalagi sínu, frá einni
sókninni til annarar? Myndu þessar marg-
víslegu áminningar Jians verða tilgangs-
Jausar, — eða skyldi honum hal'a tekist,
að sá frjóvum frækornum, sem skilyrði
hefðu til þess, að lifa og dafna og verða
að sterkum stol'num? Ef til vill fengi
hann aldrei neitt um það að vita.
Ung kona kom inn í stofuna til hisk-
ups. Það var Geirþrúður, kona prestsins.
Hún kom með sessu í stólinn. Stólsetan
var víst býsna hörð, hélt hún. Biskup
þakkaði henni fyrir hugulsemina. Geir-
þrúður gerði sér ýmislegt til dundurs í
stofunni. Hún virtist búa yfir einhverju,
var kafrjóð og niðurlút.
»Eruð þér uppalin hér á Oddanum?«
spurði biskup góðlátlega. Hann fann það
vel, að henni lá eitthvað á lijarta og
vildi hjálpa henni á skrið.
»Já«, svaraði liún, — »og ég hefi aldr-
ei séð aðrar sveitir.' En það er hann
Jens, maðurinn minn. Hann liefir farið
víða og kynst siðum og háttum manna 1
ýmsum bygðarlögum, og af því stafar öll
óhamingjan«.
»Hvaða óhamingja?«
»Þér vitið ósköp vel, við hvað ég á.
Það er eins og þér sjáið inn í hug okk-
ar. Og mig voruð þér einmitt að sneiða
í kirkjunni, þegar þér voruð að tala um
góða sambúð lijóna, — og um sinnepið«.
Biskup komst við. Hún var næstum
því eins og barn, hálf þrjózk, en þó lá
henni við gráti. Hann greip hönd henn-
ar og fór að þúa hana, hispurslaust.
»Ég átti nú ekki við þig eina. Ég átti
við konurnar á Oddanum alment«.
»Nei, verið þér ekki að draga úr þessu«,
sagði hún með ákal'a og reyndi árangurs-
laust að draga að sér liendina. »Þér átt-
uð við mig eina. Þér horfðuð á mig og
alt fólkið horfði á mig«.
Þá lét biskup sig, en slepti þó ekki
hendinni.
»Ef til vill liefi ég þózt sjá eitthvað,
en þó ekki alt, eins og það er. Segðu
mér nú hreinskilnislega, hvað það er,
sem amar að«.
»Mynduð þér þá vilja lijálpa mér?«
»Já, svo sem mér er frekast auðið. Og
geti ég ekki hjálpað þér sjálfur, þá þekki
ég þann, sem bæði vill gera það og get-
ur, ef við biðjum liann um það«.
»Nei«, sagði liún, og var nú enn rauna-